Hitler polemiği ucuz ve gereksiz bir polemikti. Erdoğan'ın Hitler'i ve onun diktatörlüğünü, üstelik başkanlık sistemine emsal göstererek yüceltmesi, maksadına aykırı.

Belki parlamenter sistemi küçümsemek için, Hitler'in bu sistemle ve demokratik yollarla iktidara gelip bir diktatöre dönüşmesini ifade etmek istemişti. Bu tür polemikler baştan ve yoldan çıkartıcı olduğu için asıl mevzuyu gölgeliyor. Türkiye'de tartışılması ve çözülmesi gereken sistem sorunu “yargı bağımsızlığı”  ve doğal olarak “kuvvetler ayrılığı” etrafında dönüyor; başkanlık ve parlamenter sistem arasında değil. Zaten başkanlık ve parlamenter sistemler arasındaki fark, yürütme ve yasama ilişkisini farklı düzeneklere bağlamasıdır; yargı her ikisinde de bağımsızdır ve bugün Türkiye'de yargı, bağımsız olmadığını, iktidarın emir ve hiyerarşisinde bürokratik bir kuruma dönüştüğünü verdiği kararlarla bas bas bağırıyor.

Ali Bulaç'ın da vurguladığı üzere önemli olan “başkanlık veya parlamenter sistem değil hukukun üstünlüğü ve kuvvetler ayrılığının tesisi ve korunması” olmalı. Yargı, Sulh Ceza Hakimlikleri aracılığıyla gözaltı ve tutuklamayı, iktidarın baskı ve yıldırma aracına dönüştürmüş durumda. Adalet Bakanlığı'na bağlanan HSYK tehdidi yüzünden yargıçların vicdanı, iktidarın ipoteği altında. Memlekette süregelen hukuk katliamını, ifade ve basın özgürlüğü kalktığı için ancak iktidar sözcülüğünü üstlenen medya şecaat arzedip “merd-i kıptî” rolü oynadığı zaman öğrenebiliyorsunuz. Dünkü şu haber meselâ: “FETÖ/PYD'ye yönelik son iki yılda ülke genelinde 750'si polis, 80'i asker olmak üzere bin 800 kişi gözaltına alındı, bu kişilerden 278'i halen cezaevinde bulunuyor.” Demek ki neymiş? İki yıldır devam eden cadı avında 1522 kişi, her gün atılan manşetler eşliğinde devlet terörüne maruz kalmış. Tutuklu olanların da komedi tarzında gerekçeleri var. İstanbul 9. Sulh Ceza Hakimliği, 17 Aralık soruşturmasında görev alan polislerden 14'ünü serbest bırakıyor. Gerekçesi “silahlı terör örgütü üyeliği” konusunda savcılığın bir delil sunmamış olması. Savcılık itiraz ediyor ve “şüphelilerin ‘FETÖ-PDY Silahlı Terör Örgütü' olarak anılan örgütün üyesi sıfatıyla örgütün amaçları doğrultusunda 17 Aralık operasyonunu gerçekleştirdiklerini” delile ihtiyaç göstermeyen açık bir hakikat olarak hakimin önüne koyuyor. Hakimlik de serbest bıraktığı adamları, bu “kesin” delil yüzünden tekrar tutukluyor. Başsavcılık ile hakimlik arasında “silahlı terör örgütü üyeliği” lafından ne anlaşıldığına dair bu polemiği doğrudan iktidar medyasından naklediyorum. Devletin savcısının yürüttüğü bir soruşturmada görev almak “silahlı terör örgütü üyeliği” ise, biz şu PKK'nın, IŞİD'in terörünü nereye koyacağız?

Yargıtay Onursal Başkanı Sami Selçuk, bağımsızlığı ortadan kalkan yargı erkini sakin bir limanda sağlam bir iskele babasına bağlayıp, bütünüyle iptal edecek çok önemli bir kapıyı araladı. Hukuku iktidarın keyfine göre yorumlamakla görevli olanları külliyen boşa çıkartacak kadar önemli bir şey söylüyor. Sayıları hızla artan basın davalarında “soruşturma ve ceza riski”nin AİHM'ye göre ifade özgürlüğünü “donduran” niteliği bulunuyor. Bu durum, Türkiye'deki yargı yolları tüketilmeden, hatta Anayasa Mahkemesi'ne bile başvurmadan, doğrudan AİHM'ye başvurup “tedbir kararı” isteme hakkı doğuruyor. Bu son derece haklı ve Türkiye realitesine uygun yorum, AİHM'yi size bulunduğunuz ilin Sulh Ceza Hakimliğinden daha yakın hale getiriyor. Bu yorum, AİHM'nin benimsediği ve uyguladığı bir yorum olduğu için hızlı alınacak emsal kararlar ile, sizin güdümlü yargınızın hükümranlık alanını iptal etmeye yarayacak. Dünya Türkiye'den ibaret değil. İfade özgürlüğü bütün özgürlüklerin anası olduğu için bu yorum, bağımlı yargının ipliğini pazara çıkartacak ve hukuka nefes alma imkânı verecektir.

Hitler meselesine gelince... 9. Sulh Ceza Hakimi ile Başsavcılığın arasında geçen polemiğe göre çok önemsiz ve gereksiz.