Düne kadar biri “terörist” diğeri “barış ve demokrasi partneri” diyordu. Şimdi seçim sürecinde daha önce terörist diyen demokrasi partneri, daha önce demokrasi partneri diyen de terörist diyor. Menfaat üzerine dönen siyasetin cilveleri! Tarafların ikisi de din kardeşi. Lakin, birbirlerine hiç din kardeşi tahammülü göstermiyorlar. Grup menfaatleri için ortaya koydukları bencillik ve hırçınlığı, Kürdlerin değil menfaati, temel hakları bile sözkonusu olduğunda hemen unutuyorlar. O savaşçı ruhlar birdenmülayimlik ve kardeşlik telkincisi kesiliyor. Ümmet, din kardeşliği vaazına başlıyorlar. Esirini azad etmemek için ona ne kadar iyi davrandığını anlatan efendi gibi hareket eden bu kardeşler, Kürd’ü kuyuda tutmak için din dere(sin)den su getiriyorlar. Fakat niyet ufunetli olunca su bile kirlenir.

“Müslüman ol, Kürd olma” emri, Kürd’den kafese gönüllü giren keklik olmasını, yani kendi yokluğunu seçmesini istiyor. Bir tek Kürdlüğünden utanmamayı seçen Kürd’e karşı “ben de Kürd’üm ama ırkçı değilim” demek serbest. Bu Kürd esasen zihniyet itibariyle bir “korucu”dur. Adaletsizliğin giderilmesi içinbaşını Kürd olarak kaldıran kişi “terörist” hâline gelirken teröristlikle etiketlenen Kürd’ü ayıplamak, Kürd’lüğünü onun Kürdlüğünü geçersiz kılmak için seferber etmek ve efendisinin başını okşamasını sağlamak ise korucu Kürd’ün görevidir.

Hemen hemen her Kürd’e hayatının bir aşamasında ‘Kürtçülük’, ‘asabiyet’, ‘hassasiyet’ suçlaması yapılmıştır. Yazının başlığındaki tez bu anlamıyla doğrudur. Ancak daha önemli olan ikinci bir anlamı vardır: Kürtçülük ile suçlanmamış Kürd ‘yok’tur. Yani Kürd olmanın Kürtçülük suçlamasını neredeyse otomatik olarak celbettiği bir ortamda Kürtçülük ile suçlanmamış olan bir Kürd yok kalmıştır, Kürd olamamıştır.

Kürtçülük ile suçlanmak hafife alınacak bir durum değildir. Tanınmaktan mahrum bırakılarakinsaniyetleri vesayet altına alınmış bir teba olarak Kürdlerin, onların üzerinde kurulmuş bir hâkimiyeti kullanan Türk kardeşlerinin onayına muhtaç bırakıldığı bir dünyada yaşıyoruz. Kürd’ün ferdiyetini, özerkliğini ilan etmesi karşısında kölesini kaybeden efendi tehevvürü ile elini kırbacına uzatan ve (çoğu kez din dili ile) Kürd’e haddini bildiren Türk dindarlığı, dindar Kürd’ün içine derin bir korku salmıştır: Kendi olma korkusu.

Kürtçülük ile suçlanmak korkusu, Kürd olmayı bir suçluluk duygusu hâline getirmiştir. Çoğu Kürd bu korkuyu içselleştirmiştir. Dinden vebadan korkar gibi korkan laik Kemalist’in dünyasında dindar olma cesareti gösteren vatandaş nasıl bir yara açıyor idiyse, aynen öyle de kendi olma cesareti gösteren Kürd, dindar Türk kardeşinin dünyasında bir travmaya yolaçıyor. Kürtçülük suçlamasını içselleştirip hakikatten korkan Kürdler de bu korkudan azad olan Kürdleri görünce büyük bir hınç ile saldırmaya ve onları Türk ağabeylerini memnun edecek etiketlerle suçlamaya çalışırlar. Dün Kemalist Türk, dindar Türk’ü tedip ve terbiye etmeye çalışıyordu. Bugün dindar Türk, dindar Kürd’ü tedip ve terbiye etmeye çalışıyor.

Kürdler, Türk dindarlığına güvenmeli mi? Hayır. Çünkü Türk dindarlığı samimi olduğunda bile Kürdler konusunda itibar edilemeyecek bir cehalet ile maluldür. Hattâ denebilir ki Türk dindarlığına Kürd sorunu konusu dışındaki herşeyde güvenilse bile o konuda güvenilmemeli. Çünkü milliyetçiliğin ve devletçiliğin propagandası ile zihnen derbeder olmuş Türk dindarlığını temsil eden cahil cesurlar hem bilmiyorlar hem de bilmediklerini bilmiyorlar. Eğer çıkar değilse onlarda konuşan yalnız cehalettir!

Ey kendinden kaçması, kendine uğramaması salık verilen Kürd! Sen ise hem biliyorsun hem de bildiğini bilmiyorsun. Hakkında mütehakkim cahillerin ahkâm kestiği konu sensin. Kendini başkasından öğrenecek kadar kendini bilmekten korkmuş, korkutulmuşsun. Evet, başka konuda seni eşit görüp, adam yerine koyan Türk kardeşin, konu sen olunca başında suçlu evladını azarlayan baba havasıyla dikiliveriyor. Hâlbuki o senin cahilin. Onun cehaletinin dinî, ilmî ve demokratik bir geçerliliği yok. Senin söz hakkını seni azarlamak için o kullanıyor. Ve senden onu tekrar etmeni istiyor. Onun yaptığınacehl-i mürekkep deniyor. Seninkine ise tırs-ı hakikat diyelim.

İnsanın varoluşu kendi olması ile mümkündür. Kendini bilmeyen insan olamıyor, Rabbini bile bilemiyor. Bazı şeylerin bilmesi ben’le yani sen’le mümkündür. Kendini bilmenin bilgi vesorumluluğu sadece sende olabilir. Onun için kendine güvenmezsen doğruya haksızlık etmiş olursun. Doğrunun sana değebilmesi için senin özne olman, kendin olman gerekiyor. Seni nesne görmeye alışmış olanların itiraz ve öfkelerinin bir hükmü yok. Hakikatin bir parçası da sensin. Yalnız kaldığında bile hakikat korkmaz, sen de korkma. Hem kendin olman biraz da yalnız kalma cesaretini gösterebilmenledir. Heqiqet qet na tirse, tu ji ne tirse!

mucahitbilici@gmail.com

Twitter: @mucahitbilici