İktidar tecrübe ve yükünün kurtarıcı ideolojilerin büyüsünü kaçırıp faniler arasına saldığı yani sıradanlaştırdığı bir dünyada yaşıyoruz. Teorinin ayağının pratiğe takılıp düşmesinde herkes için hayır vardır.

Türkiye Cumhuriyeti adıyla bildiğimiz devlet gerçekteKemalist Cumhuriyet idi. Halkı ise toplumun küçük bir azınlığı idi. Uyanık ve örgütlü olduğu için sayısal azınlık iken politik çoğunluk konumunu işgal eden bu cumhur “laik bir Türklük” etrafında örgütlenmişti. Yanlış bir laiklik ve mütehakkim bir Türklüğün buluştuğu bir anlayışın hâkim olduğu bu cumhur kendi zevk ve tecrübesini herkese kanun yapmaya çalıştı. Laik Türklük etrafında örülmüş ulus, haketmediği çoğunluk makamından inerek azınlık statüsüne gerilemek zorunda kaldı. Böylece bütün bir cumhuriyet’in gerçekte sıraya ilk giren cumhur’un uyanıklığı olduğu anlaşıldı.

Dindarlar gaflet uykusundan uyanıp yeni bir cumhur oldular. Şartların sıkıştırması ve artan bilinç yeni bir politik şahs-ı maneviyi ortaya çıkardı. AK Parti devrimi ile birlikte iktidar ikinci cumhurun eline geçti.Dindar Cumhuriyet kendi resmî ideolojisini üretti, üretiyor: Müslüman milliyetçiliği. Türklük üzerine kurulu olan resmî ulus anlayışı da yerini Müslümanlık- eksenli olan ulusa bıraktı. İslamcılığın Müslüman ulus projesi de bir süredir sınanıyor.

Birinci cumhur’un baskılarına karşı demokrasi ve özgürlüklerin taşıyıcılığını uzun bir süre bütün bir toplum adına, en azından herkesin faydasına olacak şekilde, ikinci cumhur yani dindarlar ve İslamcılar yaptı. Bu ikinci cumhur’a dâhil olmadığı hâlde özgürlük mücadelesine destek olanlar, ikinci cumhur ile birlikte herkes için özgürlük istediler. Fakat ikinci cumhur iktidarda rehavete kapılmakta gecikmedi. Birinci cumhur’un başına gelenler onun da başına geldi: Entelektüelleri iktidar muhafızlığına, ilkeleri çıkar savunuculuğuna inkılab etti.

Bugün Türkiye üçüncü bir cumhur’un doğum sancılarını yaşıyor: Türklük tasavvuruna Kürdler doğuyor. Son dönemde demokrasi ve özgürlük ideallerinin taşıyıcılığını dindarlar yapıyordu. Fakat artık dindarlar iktidarın zevk ve imkânları tarafından ziyadesiyle işgal altında (meşgul) bulundukları için bu mücadelenin öncüsü ve taşıyıcısı olmaktan her geçen gün ıskat olmaya devam ediyorlar.

Birarada yaşama istikametindeki irade ortaklığı devam ettiği sürece, Türkiye’de önümüzdeki dönemde demokrasi ve özgürlükler söyleminin taşıyıcılığını Kürdler yapacak. Dindarlar özgürlük maratonundan emekli olurken, Kürdler demokrasi ihtiyacını en şiddetli hisseden kitle olarak bu mücadelede yerini alıyor. Dindarların hak ve adalet iştihası kalmadı. Çünkü iktidara saplandılar. Demokrasi, biraz da herkesin kendi hukuk ve güvenliğini ararken başkalarına da aynı şeyi isteme noktasına gelmesiyle oturur.

Türkiye azınlıkçı baskıdan dindar devrimle kurtulup çoğunlukçu bir rejime geçti. Ama istibdad alışkanlıklarından vazgeçmedi. Ufku en fazla Sultan Abdülhamid olan bir sığlığa dindarların ekseriyeti teslim olmaktan utanmadı. Çünkü talan edilecek iktidar nimetleri ve bu talanı örtecek bir “vatan, millet, İslamiyet” retoriği vardı. Ve ikinci cumhur, birinci cumhur’un kaderini yaşadı, yaşıyor.

Dindarın eşitliğine vize vermek istemeyen laik-Kemalist kibir gitti, onun yerini Kürd’ün eşitliğini ihsanmışçasına elinde tutan dindar kardeşlik tekebbürü aldı. Fakat bu kibir de kırılacak ve kaybedecek. Bu ülke hepimizin derken herkese özgürlük dağıtması gerekenler, herkesi “biz”e tabi ve teslim olmaya mecbur gördüler ve adaleti getirmediler.

Kemalist Cumhuriyet’le başlayan yolculuk demokrasi istikametine evrilmek için nasıl Dindar Cumhuriyet’in doğumunu gerektirdiyse demokrasi arayışı önümüzdeki dönemde bir Kürd Cumhuriyeti’ni doğuracak. Türkiye’nin demokrasi mücadelesi Kürdlerin bir üçüncü cumhur olarak doğmasıyla ilerleyebilecek.

mucahitbilici@gmail.com

Twitter: @mucahitbilici