Son dönemde ilginç bir entelektüel tiyatro oynanıyor. Entelektüel, çünkü konu gerçekten derin ve saygıdeğer. Tiyatro, çünkü iktidarın alkış korosunun ne yaptığını bilen entelektüel kısmı yine de sathi bir performans sergiliyor: İktidarın kudret ve ihtilalinin önünde hürmetle eğilmeyi akıl edemeyenler aşağılanıyor. Muhalif olanların aşağılanması bir partizanlık eylemi olarak epey sıradan. Her gün gazetelerde birkaç porsiyon çıkıyor bundan. Çünkü lümpeni hakaret ve şakşak olan bu aşağılamacı tavrın artık kendisini taşıyamayan onur tekerlerini aşındırarak entelektüel tepelere tırmandığını görüyoruz. Tepe sanılan yerler düzleşiyor. Kale görünen kuleler kumlaşıyor.

Argümanözetle şudur: Siyasalın gücü ve tasarrufu karşısında yasa ve bürokrasiye sarılanlar siyaseti okuyamıyorlar. Bu haklı tespit yapıldıktan sonra yani siyasalın önemini ve önceliğini tespitten sonra haksız bir hamle ile iktidarın kendisi takdis ediliyor. Yanisiyasalın öneminden bir iktidar kutsaması türetiliyor.

Bazen seviye o kadar düşüyor ki kutsanan iktidarın dışında kalan veya ona mesafeli duran her türlü cemaat, azınlık ve siyasi konum alaya alınıyor. Gülen Cemaati’ne yönelik artık rutinleşen tezviratın verdiği alışkanlıkla artık başkaca muhalifler de aynı silahla vurulmak isteniyor. Neymiş? Siyasalın karşısında bunların elinde basit bir hümanizma varmış. Yani evrensel kapsayıcılığı, dışlayıcı ve ötekileştirici olmamayı, mesela Selahattin Demirtaş gibi bir adayın herkesin adayı olma gayretlerini, siyasal dışı bir hümanizma sayıp aşağılamak.

Her şeyden önce siyasal, selam için (yani geri bütünleşmek nihai amacıyla) serbest bırakılmış olan iradenin bir diğer adıdır. Tanrı’dan alınmış izin olmayı başaramadığı her yerde siyasal, Tanrı’dan rol çalmaktır. Yani ufkunda kapanmak olmayan bir yarık olarak siyasalın tek başına bir değeri yoktur. Nietzsche’nin aktif nihilizmi tesellidir ama yol değildir. Hatta denebilir ki evrensel hayır ve kapsayıcılığa karşı konuşlandırılmış bir siyasal şeytanidir. Böyle bir siyasalın kurumsallaşmış hâli şeytandır. Bediüzzaman böyle bir siyasallığın şerrinden boşuna Allah’a sığınmadı. (Demek Schmitt’ten öğrenip büyük bulgu saydığınız fikir, çok da matah bir şey değilmiş). Âlemde insandan önce siyasalı tadan veinsan(lığ)ı aşağılayarak Allah’a karşıtlığını kıyamete kadar kurumsallaştıran en siyasal aktör şeytandır.

Siyasal, inkârı zulüm olan ancak varlık ve imkânı tek başına adaletin tahakkuku için yeterli olmayan bir hakikattir. “Kuvvetin bir hakkı var, bir sırr-ı hilkati var... Lakin akıbet’ül akıbe her dem yine hakkındır.” Daha dün dindar siyasetçiler zayıf ve mağdurken, insan hakları, adalet, eşitlik gibi hümanist tezleri dile getirirlerken zavallı değillerdi de şimdi başkası dile getirince niye zavallı olsun? Bugünkü siyasala tapan kibrinizi, geçmişteki mazlum hâlinize havale edelim. Demek siyasalla yeni tanıştınız. Şimdi milli irade, milli güçve “el hükmü lil galib” naralarıyla iktidarı kutsayanların muhaliflerinin siyasi hamlelerine darbe demesi hem tutarsızlık hem samimiyetsizliktir. Sizin o çok sevdiğiniz ve evrensel iyiye ve/ya hümanizmaya karşı konuşlandırdığınız siyasaldan Hitler’de de vardı. Bugün siyasaldan put yapanların Hitler’e itiraza kendi argümanlarınca hiçbir hakları yoktur. Ne kadar arzulanır bilemem ama ilham o görünüyor.

Siyasala şümulü bulunan bir hakikati Bediüzzaman şöyle ifade eder: “Hürriyet tenkid vermiş, gururundan dalalet çıkmış.”

Putu kırmak için insanın önüne açılan siyasalın, put yapmada kullanılmasıinsanın yeryüzündeki trajikliğinin bir kazasıdır.

Siyasaldan geçip iman etmesi gerekirken, siyasalda kalıp ona iman edenlere şunu hatırlatalım:Putu kırmayıp içine girersen İbrahim olamazsın.

mucahitbilici@gmail.com

Twitter: @mucahitbilic