Parti disiplini çerçevesinde olagelen gelişmelere baktığımızda, bir parti yöneticisinin gerekli bulduğu planların, yeniliklerin ve ani değişikliklerin, aynı siyasal partinin parlamentodaki üyelerince sorgulanmadan onaylanması sonucunu görebiliriz. 

 

 Bu durumda akıllara gelebilecek soru şudur: Meclis’teki milletvekilleri halkın temsilcileri midir, yoksa parti iradesinin parlamentodaki varlığını sembolize etmekten mi ibaretlerdir?

 

Hâlihazırda uygulanan seçimlerin vasıtasıyla büyük halk kitlelerinin devlet yönetimindeki iradeleri, temsili olarak parlamentoya yansıtılmaktadır. Bu durum, kısıtlı da olsa demokratik yönetimin resmidir. İleri demokrasi tanımı da bu düzlemde ele alınabilir. Bu bağlamda ileri demokrasi, halkın iradesinin yönetim mekanizmasına daha etkili bir biçimde yansıtılmasıyla ulaşılabilinecek bir kavramdır. Bu amaçla Sivil Toplum Örgütleri ve benzeri örgütlenmeler kurularak, yöneticiler ile halk arasındaki iletişimi kuvvetlendirmekte köprüler inşa edilir. Arzu eden vatandaşların fikirleri bu örgütler vasıtasıyla siyasi irade ile buluşturulabilir, ya da en azından bu amaçlanmaktadır. 

 

Diğer yandan, demokrasinin niteliğini zenginleştirecek olan, çokseslilik ve fikir zenginliği, ne yazık ki Türkiye şartlarında sorgulanırlığını muhafaza etmektedir. Türkiye Büyük Millet Meclisi, tarihi misyonunu tamamlayıp, milletin Meclisi olmak amacına erişememiştir. Millet adına işlevselleştirilmiş ancak milletin iradesini tam anlamıyla yansıtamamış bir kurum ile karşı karşıyayız. 

 

 Partiler ve yönetici kadrosunun aldığı, tepeden inmeci kararlar, aynı partinin parlamentodaki mensupları tarafından aynı biçimde uygulanmış, çok sesliliğin zenginliğine ulaşılamamıştır.

 

Halk iradesinin bir partiyi parlamentoda, yüksek oy vererek yetkilendirmesi, her konuda aynı fikirlere sahip kitlelerin bir partiyi seçmesi anlamına gelmemektedir. Belirli konularda benzer ya da birbirlerine yakın fikirlere sahip insanların, yönetilmek için bir partiyi görevlendirmesi anlamına gelmektedir. Dolayısıyla belirli bir konuda, temsiliyet yetkisini veren vatandaşların iradesini Meclis’te yansıtmak isteyen milletvekilleri, emir-komuta ilişkisinin dışına çıkıp, çok sesliliği en azami şekilde yansıtmalıdır. Aksi taktirde milletvekillerinin parlamentodaki görevleri, komisyonlara atanmış, verilmiş görevlerini icra etmekle yükümlü memurların görevleriyle benzer bir tablo çizmektedir. 

 

Ürettikleri projelere ve halkın iradesini yansıttıklarına inanan partilerin, parti disiplinine ihtiyaç duymayacağını, aksine farklı proje ve görüşlerden yararlanmaya çalışacağını düşünüyorum.

 

Ek olarak, bir milletvekilinin dile getirdiği, partisinin programıyla uyuşmayan düşüncesi, maalesef olumsuz nitelendirmelere maruz kalmıştır. Parti disiplinin olumsuzluklarının ifşa edilmemesi, bu yapıyı askeri disiplinin işlevselliğiyle bir tutmuştur. Askeri disiplinin eksiksiz uygulanması nasıl bir başarıya işaretse, demokratik kurumlardaki çok sesliliğin de bir demokrasi başarısı olduğu unutulmuştur. 

 

Parti disiplinin çözülmesi adına atılacak her adım, Türkiye’de demokrasinin ilerlemesi anlamına gelmektedir. Bu durumun devamlılığı, tepeden inme düşüncelerin, kısır döngü içerisinde ama halk iradesi kılıfına büründürülerek uygulandığı anlamına gelir. Örneğin AK Parti’nin 327 milletvekilinin her konuda aynı fikirde olması bir tesadüf müdür yoksa katı parti disiplininin bir yansıması mıdır? Başka bir açıdan değerlendirildiğinde, milletvekillerine oy veren seçmenlerin farklı talepleri, aynı nedenden ötürü parlamentoya yansıtılabilinir mi? Yansıtmalıdır. Sonuç olarak, parti yöneticilerinin aldığı kararlar kısmi anlamda halkın iradesini yansıtırken, parlamentodaki 550 milletvekillerinin, mevcut konumda 4 farkı sesten fazlasını yansıtamaması, aynı zamanda kısmi bir demokrasi fetişizmidir.