“Artık anlaşılıyor ki; ülkeme demokrasinin geldiğini göremeden ayrılacağım bu dünyadan.”

Neydi 88 yaşında bir duayene, bunu hissettiren?

“Hayal ettiğim ülke bu değildi” demişti, son yazılarının birinde.

Demokrasi ve özgürlük hayal etmek… İstemek… Arzulamak…

Bizler için, çocuklarımız için, torunlarımız için, yarınlarımız için…

Şu sıralar ne kadar da yabancısı olduğumuz iki kelime; “demokrasi, özgürlük”.

Bir ömür onun mücadelesini vermek. Adım adım o “yaralı devi ayaklarının üstüne koyabilmek için kuşak kuşak o devi sırtında” taşımak.

Tıpkı, yazısında bahsettiği o dev gibi yaralıydı. “Torunlarımıza bırakmayı hayal ettiğimiz ülke bu değildi” demişti.

Ülkenin çıldırmış hâlini görüp, “Gene de bir hayal kırıklığı yaşamıyorum” diyebilmişti. “Hayallerinizden, ümitlerinizden, mücadelenizden vazgeçmeyin” cümlesini kurabilmişti.

İyileşeceği umuduyla, inancını hiç kaybetmemişti. Nefes almanın bile zorlaştığı bugünlerde, bu cümleleri kurabilecek, “dev” bir “çınardı” o.

“Tebessümlerin çoğalması da elbet bir gün kurtarır bu ülkeyi” diyen Çetin Altan’dı o.

O, “bizim kahramanımız Ahmet Altan’ın” babasıydı. Hayata gözlerini yumarken bile “enseyi karartmamıştı”.

Giden bir babanın, dedenin ardından, arkada kalanlara, nasıl bir teselli cümlesi kurulur, doğrusu bilemiyorum.

Ahmet Altan hatırlayacaktır: 2010’un ocak ayında, henüz dünyaya gözlerini açmış oğlum, hastanede yaşama tutunma mücadelesi verirken beni teselli etmişti; “Hiç merak etme, üzülme Allah yardım edecek, oğluna bir şey olmayacak. Sen inançlı birisin.”

Ne kadar da içimi rahatlatmıştı bu cümle. “İnançsız” olduğunu söyleyen bir isimden duymuş olsam bile…

Dedim ya, gidenin arkasından kalanlara ne denir bilemiyorum. Aslında yaşadığım, teselli edeyim derken, üzerim korkusu.

Ama…

Ahmet abi ve ailesi bilmeli ki Çetin Altan, ötelerde “çoğalttığı tebessümlerle”, onları bekliyor olacak.

Yok oluş değil bu. Rabbe yürüme, gerçek sevgiliye… Tebessümlerin eksik olmayacağı, “ebedi özgürlüğe” kanat çırpma…

Hayatıma çok sonraları girdi Altan ailesi. Ahmet Abi, Mehmet Altan, Kerem, Ali Abaday, Sanem veİbrahim… Ailem kadar yakın hissettim onları.

Ve her birini tanıdıkça, o “çınara”, Çetin Altan’a hayranlığım bir kat daha arttı.

Ahmet Abiden, babasının darbeler sonrası hapis hayatını, 1. Ordu anılarını dinledim. Kerem ve Ali’den “kahramanları” dedelerini… İbrahim’den bir aileyi koca bir “çınar” gibi nasıl toparladığını.

Neden mi bu yazı?

Altanlar için değil.

Çetin Altan’ı demokrasiyi göremeden, “yaralı bir dev” olarak aramızdan ayrılmak zorunda bıraktık. Utandım… Sadece kendi adıma değil, koca bir “Müslümanım, dindarım” diyen kitle adına…

“Dindardık”, hak yemeyecektik. Hz. Ömer’in adaletinin temsilcisiydik. Bir kurt, kenar-ı Dicle’de aparsa bir koyunu, adli ilahinin bizden onun hesabını soracağını söylüyorduk. Bir lokma bir hırkaydı amacımız. Peygamber yoluydu davamız. Demokrasi, hak, özgürlük, adalet diyorduk. Büyük büyük laflar ediyorduk.

Dünümüz de bugünümüz de ortada. İktidar, yaşadığımız, yaşattıklarımız, şimdiki kirlenmiş hâlimiz.

Rüşvet, hırsızlık, yolsuzluk, ayakkabı kutusuna sattığımız “davamız”. Baskı, zulüm, hapse tıkmalar… Kısacası son yıllarda yaptıklarımız. Ülkeyi getirdiğimiz durum.

Ağlanacak ve utanılacak hâl bizimkisi. Boşa geçen koca 13 yıl.

Çetin Altan, yine de büyüklük göstermiş. Yarınlardan ümitle söz etmiş. “Dindar ve Müslümanım” diyenlerin kirlenmişliğini görmesine rağmen. “Çalıyor ama çalışıyor” diyen Müslümana rağmen…

Düşünüyorum da… Acaba kaç kişinin “inancına”, “inançsızlığına” neden olduk, bu kirlenmiş hâlimizle. Ötede, Allah huzurunda işimiz gerçekten zor.

Çetin Altan, o yazısında aslında bizi bize anlatıyordu. Ayna tutuyordu. Tabii anlayana…

Güle güle koca çınar…

Rabbim kendisine rahmet ve merhamet etsin. Başınız sağolsun Ahmet, Mehmet abi ve tüm Altan ailesi.

(Yüksek Güvenlikli Silivri Cezaevi)

mbaransu@gmail.com