Psikolojik Harp, istihbarat savaşlarında kullanılan en önemli yöntemlerden biri.

Türkiye Cumhuriyeti, kurulduğu günden itibaren bu yöntemi hep kullanageldi. Hem iktidarlar, hem kamu kurumları bu yöntemle sonuç elde etmeye çalıştı.

Psikolojik Harp teknikleri arasında sayısız örnek vermek mümkün. Ancak kullanılan en önemli yöntem, araştırma raporları ve medya üzerinden yapılıyor.

Psikolojik Harp’te sonuç alma, gizlilik ve başarıyla doğru orantılı. Kamuoyuna hissettirmeme, “algı” çalışmasıyla hedefe ulaşma. Acemice yapılan başarısız Psikolojik Harp, yön değiştirip, oyunu oynamaya çalışan aktörleri hedef alabilir. Hatta yok edebilir.

Dünya başarısız örnekler ve sonuçlarla dolu.

Genelkurmay Başkanlığı başta olmak üzere, Milli İstihbarat Teşkilatı, Emniyet ve Jandarma bu alanda “derin” çalışmalar yaptı ve halen yapıyor. Okul ve eğitim programlarında bu teknik ders olarak okutuluyor.

Bu kadar giriş yapmamın nedeni son yıllarda “iktidar ve ona yakın medyanın” bu yöntemi ete kemiğe büründürmesi. Son örnek, Cemaat.

İktidar ve artık parti bültenine dönüşen medyaları, Cemaat için demediklerini, yazmadıklarını bırakmadılar.

Önce Cemaat’in İsrail’in ortağı olduğunu iddia ettiler. Mossad- Cemaat işbirliği adı altında sayısız yalan habere imza attılar.

Fethullah Gülen’in, Mavi Marmara’yla ilgili söylediği “otoriteden izin alınmalıydı” cümlesi üzerinde yıllarca tepinip durdular. Gülen’in Mavi Marmara şehitlerine taziye bildirmediğini yazdılar.

Önce taziyenin Cemaat gazetelerinde yer aldığı ortaya açıktı. Ardından seçilmiş Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Gazze’ye gidecek yardımlar için “İsrail otoritesinden izin beklediklerini” söyledi.

Psikolojik Harp’çiler şaşkındı. Aylarca yazılan ve söylenenler, bir anda çöpe gitti.

Erdoğan’ın oğlunun, “one minut” çıkışına rağmen gemicikleriyle İsrail’le ticaret yaptığının, rakamın her geçen yıl büyüdüğünün, Gazze saldırıları öncesi hükümetin İsrail’e yakıt sattığının ortaya çıkması ise sözün bittiği yerdi.

Cemaat’i, İsrail’in ortağı göstermek için aylarca yazılanlar yine çöpe gitti.

Her çöpe giden haberin ardından yenisini yazdılar. Bu kez de CIA- ABD- Cemaat ortaklığını yazıp durdular. İlkokul seviyesinde, kendilerince zekice bir de kelime bulmuşlardı. Cemaat artık “Ciamat“ olarak yazılacaktı.

Yazdılar da, yazıyorlar da.

Parti bültenlerinde, Cemaat’in “50 milyar dolarlık” servetiyle CIA’ya hizmet ettiği, CIA’nın en büyük ortağı olduğu yazıldı. Manşetler atıldı. Siyasiler sayısız demeç verdi. Türkiye’de yapılan dinlemelerin CIA’ya aktarıldığı bile söylendi, yazıldı.

Önce Almanya’nın sonra Amerika’nın, Türkiye’yi dinlediği ortaya çıktı. “Dinlemeler bu ülkelere aktarıldı” masalı yine patlamıştı. Eski “haberleri” nereye koyacaklarını şaşırdılar.

Bu ülkelerin ellerindeki yasadışı işleri o kadar büyük olacak ki dinleme konusunda sessiz kalmayı tercih ettiler. ABD- Almanya gerçeğinin ortaya çıkmasının ardından, “Hani Cemaat dinlemeleri bu ülkelere aktarmıştı” soruları karşısında ise “arkadaşlar bu konuyu geçelim” dediler. Başları önde, eğik vaziyette bulundukları ortamı terk ettiler.

Dün parti bültenlerinin manşetlerine baktım. Daha üç- beş ay önce CIA- Cemaat ortaklığı diye manşet atanlar, bugün “paralele karşı MİT- CIA- Erdoğan ortaklığı” demeye başlamışlar.

Ben ise “Allah’ım aklıma mukayyet ol” demekten kendimi alamıyorum.

Bir insan kullanışlı aptal, acemi Psikolojik Harpçi olmaya görsün. Dün ne yazdığını unutup, bugün farklı manşet atabiliyor. Onlara göre dün Cemaat CIA’nın ortağıydı, bugün ise hükümet.

Gazeteciliğin en temel özelliği, fikri takip. Fikir olmadığı zaman, takip de zor oluyor. Ellerine her tutuşturulan metni, haber diye bültenlerine koymak zorunda kalanlar, “sabah” kara dediğine “akşam” “Ak” diyebiliyor. Örnekler “meydanlarda”.

Ne diyeyim, böyle başa, böyle tarak.

mbaransu@gmail.com