İnsan hakları...

 

Özgürlük...

 

Hukuk...

 

Ahlak ve demokrasi...

 

Bir ülkenin olmazsa olmazları.

 

Bir ülkede hukuk bitmişse...

 

Bir ülkede ahlak bitmişse...

 

Yozlaşma, çürüme son sürat devam ediyorsa...

 

Üstünlerin hukuku son sözü söylüyorsa...

 

Ve buna en büyük pirim toplum tarafından veriliyorsa...

 

Neyi, nasıl konuşacağız?

 

Kime, neyi anlatacağız?

 

Vicdanla cüzdan arasında kalan halk...

 

Vicdanla cüzdan arasında kalan bir toplum...

 

Vicdanla cüzdan arasında kalan bir devlet...

 

Kul hakkının iğdiş edilmesi...

 

Her gün yaşanan ayrı bir tecavüz...

 

İtaat etme, boyun eğme...

 

Hırsızın bizden, sizden olması...

 

“Benim hırsızım iyi” metaforu...

 

Ahlakın, maneviyatın, insanlığın her geçen gün yok edildiği bir ülke...

 

Hırsızın kutsandığı, hırsızlığın sistem hâline getirildiği...

 

Hukuksuzluğun, anayasanın değişmez, değiştirilmesi teklif dahi edilmez maddesi hâline geldiği bir ülke...

 

Ayakkabı kutularına sığdırmaya çalıştığımız vicdanımız...

 

Kasalarda saklamaya çalıştığımız gerçeğimiz...

 

Tıpkı sıfırlanmaya çalışılan paralar gibi vicdanların sıfırlanması...

 

Söyleyin, böyle bir ülkede yarınlarımız olan çocuklarımıza neyi, nasıl anlatacağız...

 

Hangi ahlaktan söz edecek, onlara hangi geleceği bırakacağız...

 

Bakın çocuklarınızın yüzüne...

 

Bakın onların gözüne...

 

Bir baba olarak...

 

Bir anne olarak bakın...

 

Söyleyin Allah aşkına...

 

Var mı söyleyeceğiniz bir söz...

 

Ya da bir kelime...

 

Kendi adıma söyleyeyim...

 

Çocuklarıma söyleyecek bir söz, kelime bulamıyorum...

 

Cevabını veremeyeceğim, açıklayamayacağım gerçeklerden korkuyorum.

 

Rıza’yı, Süleyman’ı, Muharrem’i, Zafer’i, kasayı, ayakkabı kutusunu, havuzu, kul hakkını...

 

Ve milyonlarca hukuksuzluğu, çocuklarıma nasıl anlatacağım?

 

Susun diyorum...

 

Susalım...

 

Gözlerimizi çocuklarımızdan kaçıralım...

 

Sadece gözyaşı dökelim...

 

Kararan vicdanlarımıza...

 

Yitirdiğimiz ahlakımıza ağlayalım...

 

Cüzdanın esir aldığı hayatımıza gözyaşı dökelim...

 

Din’miş...

 

Kutsal kitapmış...

 

Peygambermiş...

 

Ahlakmış...

 

İnsan haklarıymış...

 

Özgürlükmüş...

 

Demokrasiymiş...

 

Geçelim bu ikiyüzlülüğü...

 

Sadece aynaya, aynalara bakalım...

 

Gerçeğin tüm çıplaklığıyla resmedildiği aynaya...

 

Kızmıyorum artık siyasetçilere...

 

Aynalara bakın...

 

Var mı ahlaken farklılığınız?

 

Nasıl yaşıyorsak öyle yönetiliyoruz...

 

Hem de layık olduğumuz şekilde.

 

Hukuksuzluğa, yolsuzluğa, rüşvete hayret eden ve hayret etmeye devam eden bir ülke...

 

Ve o cumhurun Reisi...

 

Hayret etmeye devam edeceğiz...

 

Arada bir vakit bulup, aynalara bakabilirsek...

 

Kimbilir belki de kaybettiğimiz ahlakımızı bulacağız.

 

İnsana verilen en büyük ceza vicdanının kestiği değil midir?

 

mbaransu@gmail.com