İstihbarat savaşlarını severim. Bir ülkenin siyasi, sosyal ve ekonomik kodlarını çözmede gazeteciler için bulunmaz fırsattır bu tür savaşlar. Geçmiş ve geleceğin yansımasıdır olan. Devlet kurumlarının tüm çıplaklığıyla ortaya çıkması, gerçekliğin “nü” resmidir.

Savaşlar bize; istihbarat servislerinin amaç ve çıkarlarının her an değişebileceği gerçeğini de gösterir. Tarih, istihbarat servislerinin yönlendirmesiyle felaket yaşayan devletler çöplüğüyle doludur. Ortadoğu, Afrika bu anlamda bulunmaz bir laboratuardır.

Amerika ve Rusya’da da istihbarat savaşları zaman zaman yaşandı. Ulusal Güvenlik Teşkilatı (National Security Agency) ile CIA arasında yaşanan savaş, tüm dünyanın dikkatini çekmişti. 11 Eylül saldırıları sonrası kavganın farklı bir boyutuyla yüzleşmiştik. Üçüncü dünya ülkelerinde neler yaşandığı da yine istihbarat savaşlarıyla ortaya çıkmıştı.

Bu köşenin takipçileri bilir. Her tür kavgayı, gazeteci olarak severim. Devlet içerisindeki kavgalar ise özel ilgi alanımdır.

Her kavga bizi yeni bilgi ve belgelere ulaştırır. Devletin kılcal damarlarına girme olanağı verir. Bu “derinlerden” yüzeye gelen tsunaminin de habercisidir. Dalgalar, önüne kattığı pisliği sürükleyip, derinlerden yüzeye çıkarır. Sonrası ise tam bir yıkım ve felakettir.

Bundan yaklaşık bir yıl önceydi. Taraf’ta, hükümetin “gizli” yürüttüğü bir kanun tasarısından bahsetmiştim. Milli İstihbarat Teşkilatı’na geniş yetkiler veren tasarıya göre; yasa ile MİT’e fişleme, izleme, psikolojik istihbarat ve operasyon yetkileri veriliyordu. Hukukun, toplumun hesap soramadığı bir yapı oluşturulmaya çalışılıyordu.

Gazetecilerin istihbarat teşkilatının hukuk dışı eylemlerini ve belgesini yayımlaması suç hâline getirilip, suçun ifşası ağır hapis cezasıyla cezalandırılıyordu. “Eski devlet” tekrar ve daha hoyratça hortlatılmaya çalışılıyordu.

Bu tasarı da yine istihbarat savaşları sonrası ortaya çıkmıştı. Hükümet, devleti ve toplumu istihbari yöntem ve sistemle zapturapt altına alma kararı vermişti. Tıpkı, Saddam Hüseyin’in bir dönem Irak’ta yapmaya çalıştığı gibi. Tıpkı, Suriye’de Esad rejiminin Muhaberat Devleti gibi.

Bir yıl önce, haberin başlığını “Muhaberat Devleti kuruluyor” diye atmıştık.

Yaklaşan tehlikeyi, kavga sonrası ortaya çıkan depremi ve tsunamiyi önceden haber veriyorduk.

Kamuoyu ve medya o günlerde bu haberi anlayamadı. Muhalefet, Gezi sürecinin tatlı hülya ve rüyasına dalmış, yaklaşan tsunamiyi fark edememişti.

Hükümet ise “bu bir yasa tasarısı hazırlığı, henüz tartışma aşamasında” diyerek, dalgakıran etkisiyle toplumun tepkisini hafifletmek istiyordu. Algılar ve bakışlar farklı yöne çevriliyordu.

Yaklaşan tehlikeyi, hükümetin istihbarat oyununu göremeyenler, Taraf’ın haberinden sekiz ay sonra tasarının Meclis’e getirilmesiyle, uyudukları uykudan uyandılar.

Muhaberat Devleti başlığımız artık hafif bulunuyordu. Muhalefetiyle, medyasıyla kamuoyu tsunami gerçeğiyle yüzleşmiş, Cumhurbaşkanı başta olmak üzere yetkilileri göreve çağırmaya başlamışlardı.

Siyasi kavganın esir aldığı Türkiye ise; MİT’ten hesap sorulamayacak maddeler üzerinde tartışmayı bırakıp, holigan yaklaşımlarla taraftarlık sergiliyordu.

MİT’e kolluk gücü verilmediği “yalanı” ekranlarda savunuluyor, “evlere baskın yapma, ardından iddianame hazırlama yetkisini” savunmada zorluk çekiliyordu. Mahkemenin, savcının yerini alan, hukuk birimlerinin MİT’e bağlandığı bir istihbarat yasası, kendisini liberal, demokrat olarak pazarlayan isimlerce savunuluyordu.

Bir ülke hukuk devleti olmaktan çıkmışsa gideceği ve varacağı liman, muhaberat devletidir. Tsunami önüne kattığı her şeyi yok edip, yıkıyor. Bundan kaçış yok. Tarih, istihbarat çöplüğündeki yıkım ve felaketlerle dolu. Bu ülkeye, hukuk devletine çok yazık ediyorsunuz.

mbaransu@gmail.com