Kurban...

Hz. İbrahim’in evlatla, insanlığın “itaatle” imtihanı.

Kurban. İmtihanların en zoru. Evladın feda edilmesi.

Kurban; Allah’ın emrine teslim olma.

Senelerce evlat hasretiyle yanan bir babanın, yaşlılıkta kendisine verilen ödülü, İsmail’ini kurban etmesi.

İbrahim; “Allah dostu”, “şefkatin babası”.

Şefkatle, merhametle, evlatla imtihan.

İsmail; İnsanlığın “nesille” imtihanı. Neslin kesilmesi...

Ve İsmail’in büyümesi...

Çocukluktan kurtulup, babasıyla koşma yaşına geldiğinde ‘imtihanla’ yüzleşmesi.

Görülen bir rüya...

“Evladı‎m, ben rüyamda seni boğazlamaya giriş‏tiğimi görüyorum, nası‎l yapar‎ız bu i‏şi, sen ne dersin bu i‏şe?” hakikatiyle yüzleşme.

Oğlun babaya: “Babac‎‎ığım, hiç dü‏şünüp çekinme, sana Allah taraf‎ından ne emrediliyorsa onu yap. İnş‏allah Allah’ı‎n izniyle benim de sabı‎rlı‎, dayan‎ıklı‎ biri olduğumu gِöreceksin!” cevabı.

Ve rüyaya sadık kalma.

Allah’ın emrine boyun eğme.

Görülen bir rüyaya itaat. Buna rağmen küçük bir işarete teslimiyet.

Ateşle imtihanın yetmemesi. İsmail’in kurban edilmesi.

İbrahim’in oğlu İsmail’i şakağı üzerine yatırması. Gereğini yerine getirme itaatliliği. Yaratana boyun eğme...

İsmail sabrı... İbrahim inanmışlığı... Dayanma gücü...

Ve imtihanı geçme...

Şefkatin, neslin kurtulması.

İsmail’in kurban edilmemesi. Kaderin tecellisi. Rabbin kazananlara müjdesi; Kurbanlık Koç.

Rab için kurban kesme.

İmtihanı geçen İbrahim ve ailesinin mükâfatlandırılması.

Allah’ın, imtihanı geçen İbrahim ailesini “namaza dua” etmesi.

Kıyamete kadar her namazda kendilerine yapılan dua; “Allâhümme barik alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed. Kemâ barekte alâ İbrahîme ve alâ âli İbrahim. İnneke hamidün mecîd.” (Allah’ım! Muhammed’e ve Muhammed’in ümmetine hayır ve bereket ver. İbrahim’e ve İbrahim’in ümmetine verdiğin gibi. Şüphesiz övülmeye layık yalnız sensin, şan ve şeref sahibi de sensin.)

Bu duanın insanın Allah’a en yakın olduğu secdenin hemen ardından yapılması. İbrahim ve ailesinin secdenin hemen ardından mükâfatlandırılması.

Tahiyyat duası. Peygamberimizin miraca çıkarken Allah’ı karşısında görmesi esnasında yaptığı dua, konuşma, selam vermesi. Selamlanması.

İbrahim’in ve ailesinin, namazda miracın meyvesinin hemen yanına konulması. Namaza dua edilmesi.

***

Siyaset, spor, güncel koşturmaca derken, evimin hemen yanındaki kurbanlıklara bakınca Hz. İbrahim’i, Hz. İsmail’i, Hz. Hacer’i hatırladım.

Ve onların teslimiyetini.

Teslim olamamamı, küçüklüğümü, ezilmişliğimi.

İbrahim, İsmail, Hacer’in ailece şeytanla imtihanını. Allah’ın emrine boyun eğmelerini.

Buna karşın şeytanın esir aldığı ruhumu, ruhumuzu.

“Eğer bir kimse bir insanı öldürürse bütün insanlığı öldürmüş gibidir” ayeti karşısında ezilmemi hatırladım.

Dünyanın dört bir yanından gelen ölüm haberleri...

Terörün kol gezmesi... Cinayetler, bir biri ardına akıtılan kan ve gözyaşları. Şehit haberleri. Bir türlü durmayan şiddet, terör.

İnsanlığın, insanlığımızın “kurban” edilişi.

Farkında olmayışımız. Cinayeti, öldürmeyi kutsamamız.

Adına dil, ırk, siyaset, politika denen şeyler uğruna kıyılan canlar.

İktidarımız adına masum insanları öldürmemiz, ölümlerine sessiz kalışımız.

İsmail’e reva görülmeyenin, bütün insanlığa reva görülmesi.

Ölümün kutsanması...

Kurbanların yer değiştirmesi...

Ana-baba-evlat demeden hayatları sonlandırılan insanlar.

Şefkatin, merhametin içimizde kurban edilişi.

İsmail yaşıtlarının ellerine silah verilmesi...

Tetiğe bastırılması...

Ve İsmaillerin okudukları okullara molotofların, bombaların atılması.

Allah’ın “kurban” etmediği İsmaillerin, İsmailler eliyle “kurban” edilişi...

Toprağa düşen, düşürülen “kurbanlar”.

Önümüz “Kurban”.

Kurbanlara iyi bakın derim.

Gözlerine... Yüreklerine...

Orada kaybettiklerimizi göreceksiniz.

Ve “kurban” ettiğimiz insanlığımızı...

mbaransu@gmail.com