En sıkıntılı günlerde, en yanlış kararlarda bile bana umut var mı diye sorulduğunda hep bu yanıtı verdim. Bugün de aynısını söylerim: Umut her zaman vardır.

Yunan mitolojisinin en önemli figürlerinden olan Zeus, tanrılara ait olan ve yeryüzüne, insanlara götürülmesi yasak olan ateşi, tanrılar katından çalarak yeryüzüne indirip insanlara götürdüğü için Prometheus’u cezalandırır. Zeus, demirci tanrı Hephaistos’a Prometheus’u çırılçıplak olarak Kafkas Dağlarında bir kayaya zincire vurup bırakmasını emreder. Hephaistos bu emri yerine getirir ve Prometheus’u Kafkas Dağlarında zincire vurur. Zeus’un görevlendirdiği bir kartal her gün gelerek Prometheus’un karaciğerini yer. Geceleri yenilenen karaciğer gündüz yeniden kartal tarafından yenilmeye hazırlanır. Bu böyle devam edip gider. 

Zeus, Prometheus’u sonsuz bir cezaya çarptırsa da hırsını alamaz ve ateşten yararlanan insanoğlunu da cezalandırmak ister. Balçıktan yarattığı tanrısal güzellikte ve zeki Pandora’yı Prometheus’un kardeşi Epimetheus’a eş olarak gönderir. Gönderirken de yanına topraktan yapılmış kapalı bir küp verir. Bu küpün kapağı asla açılmamalıdır. Epimetheus ağabeyi Prometheus’un ‘Zeus’dan gelecek hiçbir şeyi kabul etmemesi’ uyarısına karşın Pandora’nın güzelliğine dayanamaz ve onunla evlenir. Pandora bir zaman sonra merakına yenik düşer ve küpün kapağını açar. Açmasıyla birlikte küpün içine doldurulmuş bulunan bütün kötülükler dışarı çıkar ve dünyaya yayılır. Pandora son bir çabayla küpün kapağını kapatır. İçeride yalnızca umut kalmıştır.

Küpün içinde kalan umut insanların içindeki umudu temsil eder. Umut her zaman vardır var olmasına da bütün mesele o içerideki umudu dışarı çıkarıp yararlı bir işe dönüştürebilmektir. Yoksa umut sonsuza dek umut olarak kalır.