Dünyanın herhangi bir toprak parçasında; Suriye, Somali, Dersim, Diyarbakır... Ya da Mavi Marmara olayındaki gibi denizinde... Belki bayırında, sokağında, deresinde dünyanın. Kaybedecekleri bir şey kalmayan zorbaların, bunu idrakıyla, savaşa, kıyıma, katliama bir 'ayakta kalma' kılıfı biçmekten başka çaresi de kalmıyor. Bir tür direniş yöntemi kisvesi altında uzaktan kumandalı, uzun namlulu zulümlerini hız kesmeden devam ettiriyorlar.

Savaşmaktan başka 'kostümlü prova' yok onlara mahşere dek. Bazen devletler bile böyle ayakta duruyor, şahit oluyoruz.

'İstekli ve vasıflı' savaşçılar, sizden 'vur' emri beklerken, kendi adınıza başkalarını vuruşturarak öldürme yegâne zaferiniz oluyorsa: Sizde 'anılmaya değer' ne kalacaktır ölüp gittiğinizde? Ya da şöyle soralım: Size nasıl gelecektir ölüm? Hangi yüzüyle... Ölümün bir devam ediş olduğu gerçeğiyle yüzleşmeye ne kadar isteklisiniz? Emrinizdeki askerlerin öldürmeye olan istekliliği kadar? Mesela?..

Haksız yere katlettiğiniz binlercesinin kanı on yıllardır pıhtılaşmamıştır daha. Ama nefsinize söz geçiremiyor, toprağa alnınızı koyamıyorsunuz bir türlü. Yakarıp yalvaramıyor, affetmiyor, affedemiyorsunuz. Nefsinizin heykellerini kıramıyor, putlarınızı taşlayamıyorsunuz.

Öyleyse geriye zulmetmek kalıyor işte. Kendinize, başkalarına. Zaferden ziyade, en büyük yenilgi. Yapıldığınız toprak, balçık gibi almaktadır nefsinizi içine. En çok zulmettiğiniz.

Dünyanın herhangi bir yerinde, herhangi bir zamanında şiddetin yöntemleri değişse de, dürtüsü ve nedenleri değişmiyor. Ne modernleşiyor saldırganlık, ne de demode oluyor.

Başkalarını vurdurmak dışında, kendi iktidarınızı korumak adına saldırma gerekçeleri icat edip kıyım yapmayı da meşrulaştırıyorsunuz sonra. Mesela uluslararası medyayla. Paralı sözcülerinizle. Özel veya tüzel raporlarınızla... Legal katliamlar sonucu, anayasal ölüler gömüyorsunuz toprağınıza.

Toprak tanık oluyor. Umursamıyorsunuz. Sonra bazen o da yetmiyor. Öldürmeyi birtakım ulvi değerler adına kutsallaştırıyor, şiddeti bir manevi imkân olarak görüyorsunuz. Zafer kazanmanızın manası döktüğünüz kanın miktarıyla ölçülür sanıyorsunuz.

Ama... Savaş baronlarının mesela bizimki gibi bol olduğu topraklarda bir türlü bitirilmeyen savaşlar yüzünden, yıllar geçtikçe, öldürmenin tırnak içindeki kutsallığı da tükenip gidiyor.

Geriye tek bir format kalıyor: Varoluş hakikati olarak öldürmek. Belki ekmek su kadar bir kıymeti dahi kalmamıştır ama bunun artık. Kaddafi'nin oğlunun dediği gibi: Çay içmek gibi, kahve içmek gibi bir öldürmek... En büyük savaş bu olmuştur. Barış; savaşın diğer adı olarak. Daima.

Hazreti insanın 'büyük savaş' teması ise nefsle mücadeleyle ilgili. İnsanın kendi nefsine tamamen hükmetmesi ve onu katletmesi mümkün olmadığı için, onunla uyumlu, onu bilerek yaşamaya çalışmak, nefsimizle bu anlamda mücadele etmek asıl büyük savaş. Gerektiğinde Hz. Ali gibi, düşmanına karşı nefsinizde kin uyandığında -galipken dahi- savaş meydanını terk edeceksiniz. Bu kadar büyük, asıl savaş.

Toprağın altında duasız kalmış, unutulmuş, çoktan kurda kuşa yem olmuş metaforik olarak sayısız 'nefs' kıyametle gelecek dirilişi bekliyor. Her biri kendi mücadelesini toprağın altında da sürdürüyor. Ve vaktin sonuna yaklaştıkça, saatlerın kadranları hızlanıyor.

Yeniden dirilişin 'kostümlü provası' toprağın her iki tarafında devam ediyor. Ölürken neye şahit olduğumuzun bilgisi burada işte. Bağrında kendi toprağımızın. Kimse imha edemiyor onu, ne salkım bombalarıyla, ne insansız uçaklarla...

Bazı ölülerimizin ismi çoktan unutulmuş, silinmiş. Bazılarının mezarı yok. Kiminin organları delik deşik toprak altında. Onlar üç-beş kuşak sonra unutulacak. Duasız, isimsiz kalacaklar. Ama ölüm unutulmuyor. O bize ait. Bizdeki sonsuzluğa.

Kıyametle dirilecek olan ne sadece hayallerimiz, ne de anılar. Dirilecek olan nefs. Vücuda geri dönüş: Her şeyin yerli yerine konması için. Ve her şey -toprak altında ve üstünde- yerli yerine konduğunda. Zulüm yüzünü adalete dönecek.

Ecel ile mahşer arasında bir ara vakitte tutuyor bizi şimdi toprak. Saldırganlık ile direniş, kıyım ile kıyam arasında. Had ile hudud, can ile ceset arasında... Çay kahve içip neyle savaşıyoruz, bir daha düşünelim.