Ahmet Hakan, "Sayın Hüseyin Gülerce" diyerek açık mektup yazıyor. Ertuğrul Özkök yazısına, "Hüseyin Bey sizce bunu kim söyledi?" başlığını atıyor.

İki arkadaşla da polemiğe girmeyeceğim. Mücadeleyi sevdiğim halde, polemiğin kralını yapacağıma inandığım halde yapmayacağım. Yeniden Milli Mücadele dergisinde yazdığım yıllardaki Hüseyin Gülerce olsam, atılan bu pasları anında değerlendirir, kalemimi kılıç gibi kullanır, hislerime yenik düşer ve rövanşist duygularla ne çizikler atardım. İnanıyorum, çoklarının da gazını alırdım...

Fakat yapmayacağım. Çünkü değiştim. Yaşım da 62 oldu. Artık prensip kararım var, şahıslarla uğraşmayacağım. Yumruk atana bile karşılık vermeyeceğim. Şahsıma yapılmış yüzlerce küfrü yayınlayan Oda TV'cilere bile bir şey demeyeceğim artık. Sövene dilsiz, dövene elsiz gerek. Öyle ya, yumruk atanın kolu da havayı döve döve bir süre sonra yorulacaktır. Ben nasihati aldım: Sabret, affet, hakkını helal et, geç git... İşine bak; gönülleri fethe çalış. Allah ile insanlar arasındaki engelleri kaldırmakla uğraş. Bak sahabe efendilerimiz Orta Asya'ya gitmişler, gönülleri fethetmişler, orada hâlâ varız. Ama İspanya'ya kuvvet yoluyla gitmişiz, şimdi orada yokuz...

Nefsime ağır da gelse, herkesin konumuna saygılı olmada kararlıyım. Evet, kararlıyım, ısrarlıyım: Herkes kendisine yakışanı yapar deyip, üslubumu namus bileceğim. Amma, milletin hukukunun çiğnenmesi, mazlumlara gadredilmesi karşısında, binlerce faili meçhul cinayet işleyen zalimlerin pervasızlığı karşısında dik durmaktan, zilleti değil, izzeti seçmekten, kalemin hakkını vermekten vazgeçemem. Zalimlere, onlara çanak tutanlara, perdeleme yapanlara karşı müsamahalı olamam. Kamu davası diye bir şey var.

Şüphesiz Sayın Özkök ve Sayın Hakan'la pek çok konuda farklı düşünüyoruz. Temel farkı izah etmek için tek bir örnek vereyim. Ben 12 Eylül 2010'daki referandumda yüzde 58 ile beraber "evet" dedim. Evet demekle de kalmadım. Bir Keşanlı olarak Trakya'nın bütün illerinde, büyük ilçelerinde "evet"in önemini anlatmak için konferanslar verdim. Çünkü Türkiye'nin demokratikleşmesi ve istikrar için bu "evet"in, 150 yıllık demokrasi yürüyüşümüzde en önemli dönüm noktası olduğuna inandım. Evet denmesinden de çok mutlu oldum. Nihayet, seçtiklerine itibar edilmeyen, seçtikleri devre dışı bırakılan halk konuşmuştu. Sivil iktidar, ihtiyacı olan en büyük enerjiyi bulmuştu. Demokrasi nihayet kaynağından su içmeye başlamıştı.

Sayın Özkök ve Sayın Hakan, "hayır" diyen yüzde 42'nin duruşunu benimsediler. CHP ve MHP gibi düşündüler. Ben o yüzde 42'yi hiçbir zaman küçümsemedim. Laik kesimin endişelerini hiçbir zaman göz ardı etmedim. Tam tersine, kendimizi ifade etme meselesinde, epey mesafe almamız gerektiğini gördüm. Kutuplaşmanın önüne geçme adına, birbirimizi ikna etmenin önemli olduğunu, empati yapma mecburiyetimizi her fırsatta hatırlattım. Ben, milletimizin kardeşliğinden, kaynaşmasından yanayım. Bu ülkede, faklılığın zenginlik olduğuna yürekten inanıyorum. Fizik öğretmeni olarak bir örnek vereyim. Gözü en az yoran ışık beyaz ışıktır. Yani güneş ışığı... Ama bu ışığı prizmadan geçirirseniz perdede mor, lacivert, mavi, yeşil, sarı, turuncu ve kırmızı renkleri görürsünüz. Bu renklerin her biri tek başına gözü çok rahatsız eder. Yeşili sevebilirsiniz ama her şeyin yeşil olduğunu bir düşünün. Bütün renkler için aynı şey söz konusu. Ama bütün renklerin ahengi, birlikte beyaz ışığı meydana getirmeleri ne kadar huzur verici... Biz de toplumsal renklerimiz için bir beyaz ışık meydana getirebiliriz. Aradığımız prizma gerçek bir demokrasidir. Herkesin birbirinin konumuna saygı duyduğu, kendi hürriyetinin, başkalarının hürriyetinin başladığı yerde bittiğine inanan gerçekten demokrat insanların kökleştirdiği bir demokrasi...

Benim sevdam bu. Polemik minderine gelmeyeceğim...