Türkiye'nin olduğu kadar, bir zamanlar herkes için demokrasi vaatleriyle onu dönüştürmeye soyunmuş AKP'nin hikayesinde de tarihi bir kırılma noktası, Ergenekon kararı.

Gündelik rüzgarlara kapılıp 'işte biz haklı çıktık', 'filanca kesim özeleştiri yapsın', 'yanlıştan dönülüyor' gibi laflar gırla gidiyor ama hiçbir anlamları yok.

 Herşey olduğu gibi ortada, soru işaretleri duruyor ve memleket, herkesin bizar olduğu fabrika ayarlarına dönüş yolunda, yani eski düzenin restorasyonuna doğru kararlı bir adım daha attı.

 Yaklaşık beş yıl süren Balyoz ve dokuz yıl süren Ergenekon davaları, yargının dönüp dolaşıp vardığı sonuç itibarıyla, Türkiye açısından son derece önemli bir 'demokrasiye geçiş teşebbüsünün' de - belki nihai olarak - sınıfta kalmasının simgeleri olarak tarihte yerlerini alacaklardır.

 AKP, eski sistemin su kaynatıp yolda kalması ardından büyük iddialarla 2002'de iktidara geldiğinde, cevabının mutlaka alınması beklenen soru belliydi:

 Perde arkasından onyıllar boyu subayların ve militarist yardakçılarının hükmettiği, sınırlarını çizdiği siyaset, zincirlerinden kurtulabilecek midir?

 Başka deyişle, sivil-asker ilişkileri makul demokratik ölçülerde yeniden tarif edilerek, askerin güçlü bir parlamentonun denetimine ve hiyerarşik üstünlüğüne tabi olduğu bir demokratik mimari kurulabilecek midir?

 Heyecanla izlenen Türkiye hikayesinin en kritik sayfaları bu konuda yazılacaktı.

 Ergenekon ve Balyoz, iddianameleri yayınladığı anda, herkesin ezbere bildiği 'köklü vesayet ve darbe kültürü'nün sorgulanması, yüzleşme, adil karar ve karanlık geçmişin geride bırakılması anlamında, zihinlerde kocaman bir perde açılmıştı.

 Özellikle en üst rütbedeki subaylarla ilgili iddialar ve suçlamalar, genel olarak, memleketin mağdurları için 'malumun ilamı'ydı.

 Öyle olmasına öyleydi de, kocaman bir başka soru işareti vardı ortada:

 Acaba Türkiye'nin yargısı, kendisini ve 'sınırlayıcı hafızasını' aşarak, demokratik cesaretle bağımsız profesyonelliği birleştirerek, kökleşmiş 'iç devlet'in 'etkisi'ni kenara iterek, kamu vicdanını tatmin edecek bir icraat sergileyebilecek miydi?

 İlk bakışta hem yürütmede hem de yasamada sivilleşme bilinci ağır basmış gibiydi.

 Peki ya Üçüncü Kuvvet?

 Evet, bu açıdan Ergenekon da Balyoz da, yargının devletin manyetik alanı dışına çıkması ve demokratik teraziye dönüşmesinde başlı başına bir 'litmus testi'ne dönüşmüştü.

 Bana göre, her iki davanın ve onlardan sonra gelen faili meçhul davalarının Türkiye için anlamı, özü, bundan ibaretti.

 Daha ilk gününden itibaren, şimdi bir barbarlık yüzünden tüm arşivi yok edilmiş bulunan Today's Zaman gazetesinde hep bu eksende yazdım durdum.

 Döne dolaşa, özetle, 'ey savcı ve yargıçlar tarihin yükü sizlerin omuzundadır, herşey sizin icraatınıza bağlı. Bu konjonktüre endeksli bir icraat mı, profesyonel bir yargı süreci mi olacak, sonuç buradan çıkacak' dedim.

 Böyle siyasi özgül ağırlıklı, tarihi davalar en ufak bir hatayı kaldırmaz. Kudretli bir kesimi, bir zihniyeti yargılıyorsunuz. En küçük hatayı affetmeyecek, güçlü bir yapı üstünüze çöker ve herşeyi eski formatına döndürür.

 Olan da işte budur.

 Demokrasi bilincinin sıfır olduğu sonradan anlaşılan 'lider' bu davaları taktik araçlara dönüştürürken, savcılar tepe figürlerine odaklanmak yerine 'torba dosyalar' oluşturup içine ne varsa doldurdular, ormanda kayboldular, dış müdahalelere açık hale geldiler ve, terse dönen konjonktürle 'lider'in taktikleri eski düzen lehinde buluşunca bir kez daha anlaşıldı ki, devlet güdümünden kopamayan bir yargıyla Türkiye'de adaletin sağlanması mümkün değildir ve olmayacaktır.

 Şimdi zafer çığlıkları atıyorlar.

 Darbecilikle yüzleşilmedi, onca faili meçhul davasından sadece ve sadece beraat çıktı.

 Ne olmuş oldu?

 Yargı aynı yargı.

 Düzen aynı düzen.

 Adalet bu ülkeye zor uğrar.