Ülkede milyonlarca yoksul var. Bıçak sırtında yürür gibi, hassas ekonomik dengelerle iş yapan esnaf var. Yüzlerce işçisinin maaşını ödeyebilmek için çırpınan on binlerce orta ölçekli tüccar var. Yeni eğitim-öğretim yılı geliyor, dağ gibi eğitim sorunlar var. Ülkemizin etrafı adeta ateş çemberi. İnsanlar birbirini boğazlıyor.

Ve hepimiz, ‘Acaba sınır ötesindeki bataklık, Türkiye’yi de içine çekecek mi?’ diye, yüreğimiz ağzımızda bekliyoruz.

Erdoğan’ın önceliği Türkiye değil

Fakat siyasi aktörlerin derdi başka. Ülke aylardır adeta şalter indirmiş, yaprak kımıldamıyor, gözünü dikmiş siyasetçileri bekliyor. Fakat bu durum siyasetçilerin umurunda değil.

Cumhurbaşkanı Erdoğan daha ilk günden aklına erken seçimi koyduğu için ipe un seriyor. Ülkeyi erken seçime mecbur etmeye çalışıyor. Çünkü biliyor ki bir koalisyon kurulduğunda lağım patlamış gibi 13 yıldır yapılan tüm yasadışı işler ortalığa dökülecek. Ve güçle elde ettiği ideolojik üstünlüğü kaybedecek.

İşte bunun için bu ülkede çöpten ekmek toplayan yoksul insanlar yokmuş, esnafın işleri tıkırındaymış, eğitim sorunları çözülmüş, sınırlarımız cehennem kazanına dönmemiş gibi rahat davranıyor. Çünkü ne yazık ki artık Erdoğan’ın önceliği Türkiye değil. O, canını kurtarma derdinde.

Bölmek en kolay yol

Peki ya siyasi partiler? Onların durumu tam bir felaket. Erdoğan’ın bu ayak oyunlarını boşa çıkaracak ne kabiliyetleri var ne de güçleri. Mevcut tıkanıklık üzerine düşünüp bir çıkış bulamıyorlar. Çünkü onların da derdi başka. Onlar da memleketi düşünmüyor.

Türkiye’de siyasetin önceliği ne yazık ki Türkiye değil. Türkiye’nin sorunlarını çözmek değil. Kimisi kafasında din üzerinden bölmüş toplumu, kimileri ise etnik köken üzerinden. Ayrıştırmak, bölmek Türkiye’de siyasetin kuralı haline geldi. Ayrımcılık yapıyorlar, çünkü toplumu küçük parçalara bölmek ve bir parçanın sözcülüğüne soyunmak en kolay yol.

Hangimizin önceliği Türkiye ki

Bütüne hitap etmek, herkesi bir amaç etrafında toplamak, sorunların çözümüne ortak etmek ve bu amaçla bir araya gelmek için zekaya, kültüre, siyasi ahlaka ihtiyaç var. Yaşadıklarımız bize gösterdi ki AK Parti’nin siyasi ahlakı, muhalefet partilerinin de siyasi zekası, liyakati, kabiliyeti yok.

Bu ikisinin arasında sıkışıp kaldık. Buna ‘kaht-ı rical’ denir. Yani, adam yokluğu. Uzman, gönüllü, yetkin, güçlü, işe uygun adam yok siyaset sahnesinde. Türkiye’yi bütün olarak gören, önceliği sorunları çözmeye veren insan bulamıyoruz.

Ne yazık ki toplum olarak bu problemin kaynağı da biziz.

Hangimizin önceliği Türkiye ki siyasilerin de olsun?

DİKEN