Neredeyse bir aydır konuşulup duruyor. Müftüler fetva veriyor, milli eğitim müdürleri okullara genelge yolluyor, bazı tarikat liderleri bildiri yayınlıyor, gençler şişme Noel Baba bıçaklıyor.

Ahmet Çakar bile spor programında Türk gençliğine hitap ederek Noel Baba’nın sahtekâr olduğunu beyan ediyor.

Peki, milletimizi şerrinden korumamız gereken bu Noel belası tam olarak nedir arkadaş?

Hıristiyan kavmin hangi “sapkınlıkları” bizleri bu kadar tedirgin ediyor olabilir ki?

İnanın tam olarak bilemiyorum…

Ama isterseniz çevremdeki ailelerde Noel’in nasıl karşılandığını anlatayım biraz sizlere.

Yazının devamını çocuklarınıza okutmayın arzu ederseniz, ahlakları bozulmasın sonra.

Surp Dzınunt Yortusu’na hazırlık Ermeni Kilisesi’nde yedi hafta sürer ve bu hazırlık dönemine Hisnag(elli günlük dönem) adı verilir.

Hisnag’ın birinci, dördüncü ve yedinci haftaları kilise üyelerine vejetaryen perhiz salık verilir.

Her cumartesi günbatımında dualar ve ilahiler eşliğinde mor renkli yeni bir mum yakılır.

Noel Yortusu’na (6 Ocak) hazırlık dönemi içerisinde gerçekleşen yılbaşı gecesi aileler ile birlikte geçirilir. Kilisede yıl sonu şükran duasına gidilir ve akşam aile üyeleri, akraba ve dostlarla biraraya gelinir.

Yoksul, kimsesiz, dul, yetim, engelli tanıdıklar da unutulmaz ve mümkünse akşam yemeğine davet edilirler.

Surp Dzınunt perhizi olduğu için, sofrada özellikle deniz ürünlerinin ve vejetaryen yemeklerin yanısıratopik ve kuru yemiş bulundurulur.

Ermeni geleneği olmasa da 1930’lardan beri sofralarda hindi yemeklerine sıkça rastlanır. Yılbaşı gecesi saat 23:58 sularında evdeki tüm ışıklar söndürülür ve hep birlikte Rab’bin Duası söylenerek Yeni Yıl’a girilir. Duadan hemen sonra evdeki tüm odaların ışıkları yakılır ve herkes birbirini kucaklar, yeni yıl dilekleri sunulur, çocuklar hediyelerle sevindirilir, anuşabur (aşure) yenir. Bazen bir aile büyüğüNoel Baba kıyafeti giyerek evin çocuklarına sürpriz yapar.

Yılbaşı’nda İstanbul Ermenileri’ne özgün gelenekler de devam ettirilir ve bereketi simgeleyen nar, dükkânların eşiklerinde patlatılır ya da bürolarda masaların üzerine yerleştirilir.

En az bir ayazma ziyareti de bu dönemin âdetleri arasındadır.

Cırakaluyts denen Surp Dzınunt arifesinde (5 Ocak), yedi mor mum hep birarada yakılır. Kiliselerde gün batımına doğru başlayan ayinden sonra aileler yılbaşı gecesinde olduğu gibi toplanır.

Perhiz olduğu için et yenmez, daha çok deniz ürünleri tüketilir.

6 Ocak Noel (Surp Dzınunt) günü, saat 10-12 arası kiliselerde düzenlenen ayine katılınır. Kumkapı’daki tarihî Patriklik binasından Merkez Kilise’ye saat 10:00’da dinî geçit düzenlenir. Öğleden sonra Patrikhane’de isteyen herkesin katıldığı bayramlaşma kabulü yapılır.

Daha sonra akşam geç vakitlere kadar yakın ve uzak akrabalar ziyaret edilir, gün bayramlaşmayla geçer. Noel’in ikinci günü, 7 Ocak’ta kabir ziyaretleri yapılır, aileler ölmüşlerinin ruhlarına dua okur ve yakınlarının mezarlarını ziyaret eder.

Bu bayram geleneklerinin herhangi bir kısmına dâhil olmak isteyen tüm dostlarımızın başımızın üzerinde yeri vardır.

Sofralarımız da evlerimiz de herkese açıktır.

Neyi sordunuz?

Ha, şeyi diyorsunuz…

Sokaklarda alkol komasına girerek İlk Yardım aciline kaldırılmalar…

Onlarca erkek biraraya gelerek Taksim Meydanı’nda milletin namusuna, ırzına saldırmalar…

Havaya ateş açarak evlerinin balkonlarından, pencerelerinden çocukları avlamalar…

Faça Doğan marka arabalara altı sarhoş binerek yoldan geçen yayaları biçmeler…

Gecenin tam on ikisinde yarı çıplak kadınları televizyonlara çıkararak ağızlar bir karış açık hâlde meme seyretmeler…

Yok arkadaşlar, bu gelenekler bizden gelmiyor.

Milli Eğitim müdürleri, Ahmet Çakar falan bilir bunları.

Bu konuda müftüyü dinlemekte fayda var.

Mutlu Noeller…

(Kaynak: Biraz Vikipedia, biraz annem)

iletisim@haykobagdat.com

Twitter:@haykobagdat