Biz Türkiyeliler için uçağa binmek herhangi bir dünya vatandaşına göre daha ciddi bir iştir. Çok yaşlı sayılmasam da benim jenerasyonum bile “uçağa binme” esnasında mutlaka kendini “önemli insan” hissetme duygusuna teslim olur. Havaalanından uçuş öncesi gerekli gereksiz bir sürü telefon açılır.

“Freeshop’tayım da bir şey lazım mı diye sorayım dedim. Ha, yok be abi Paris’e UÇUYORUM, iki gün kaçamak yapacağım.”

“Canım ben bir Van’a UÇUYORUM da sen otlu peynir seversin, getireyim mi?”

“Hostes hanım, ne zaman UÇUYORUZ? Rötar var galiba. Domates suyu alabilir miyim?”

Sanırım Hezârfen Ahmed Çelebi’den bu yana uçma hayallerimizi asla terketmedik biz.

Uçak değil de biz uçarız sanki.

Her uçağa bindiğimizde medeni dünya vatandaşlarına eşitlendiğimizi, elin Alman’ından, Fransız’ından farkımız olmadığını göstermeye çalışırız.

Çok şükür artık uçuşlarda sinekkaydı tıraş olup takım elbise giyme alışkanlıklarımızdan vazgeçebildik. Fakat fiyakalı bir inişten sonra pilotu alkışlama dürtümüzü hiç bastıramadık.

Bir demir yığınının bulutların üzerinde kalabilmesine olan şaşkınlığımızı dolu koltuk sayısını tespit edip uçağın bu uçuştan edeceği kârı hesaplayarak geçiştirdik.

Uçmak medeniyettir bizim için ve ona göre muamele görmek isteriz.

Biz Türkiyeliler, dünyanın bütün milletlerinden daha iyi uçmayı işte bu gerekçelerimiz sayesinde başardık.

Vallahi ne yalan söyleyeyim bir yere uçmam gerekiyorsa ilk tercihim hep THY olur.

Çünkü bu şirket en az bizler kadar havada kalma ritüelini ciddiye alır.

Uçan bir Türk’ün hâlinden anladığı ve ona nasıl davranması gerektiğini bildiği için dünyanın sayılı şirketleri arasında yerini almıştır.

Otobüse biner gibi çantasını alıp gelmiş bir Amerikalıya birazdan Galata Kulesi’nden atlamaya hazırlanan bir Türk’e yaptığı muamelenin aynısını yaptığı için başarılıdır.

Gerçi grev esnasında çalışanlarının canına okumayı bir Amerikalıdan daha iyi bildiğini de göstermiştir de konuyu dağıtmayalım.

Uluslararası alanda önemli sponsorlukları vardır THY’nin. Bazen Şampiyonlar Ligi finalindeki bir takımın göğüs reklamında görürüz onu.

Bazen dünyanın en meşhur sanatçıları ile işbirliği yapar. Festivallerin, konserlerin, büyük organizasyonların afişlerinde logosu bir köşede mutlaka durur.

Fakat geçen gün bir film festivalinden sponsorluğunu çektiği haberini okuduk AGOS’ta.

“Türk Hava Yolları, Kosova Prizren’de düzenlenen belgesel film festivali DokuFest’in sponsorluğundan, festival programında yer aldığını düşündüğü ‘Ermeni’nin Gözyaşları’ filmini gerekçe göstererek çekildi. Festival direktörlerinden Eroll Bilibani, THY’nin yaptığı kısa açıklamada bu filmin gösterileceği bir festivale sponsor olmanın politikalarına uymayacağını belirttiklerini söyledi. Kimsenin tanımadığı, arandığında bulunamayan, hatta Bilibani’nin naiflikle ‘sanıyorum Ermenilerle ilgili’ dediği bu filmin konusuyla ilgili bizim bilmediğimiz bir şeyler biliyor olmalı THY. Bilibani’nin söylediğine göre, bu bilginin kaynağı da Dışişleri Bakanlığı.” (Lora Sarı / AGOS)

Bir süre önce THY hakkında eleştiri yaptığı için uçaktan indirilmek istenen, sonrasında kendisine uçak bileti satılmayan vekil Muhammed Çetin’in başına gelenleri anımsadığımdan biraz çekinerek, yarım ağızla sormak isterim.

Türk Hava Yolları Genel Müdürü Doç. Dr. Temel Kotil:

Doğru mu bu haber?

Dünyanın he köşesine ulaşabilmek ile övünen şirketiniz, içinde “Ermeni” geçen şehirlerden uzak mı duruyor?

Tüm dünya milletlerine güleryüz göstermeyi şart koştuğunuz personeliniz konu Ermeni’ye gelince Erdoğan gibi yüzünü mü ekşitiyor?

Daha sorularım var aslında ama pazartesi Hakkâri’ye UÇUYORUM.

Neme lazım, kızdırmaya gelmiyorsunuz.

Havamız kaçmasın durup dururken.

Cevap yollarsanız burada yayınlayacağım.

iletisim@haykobagdat.com

Twitter:@haykobagdat