Kafamın içinde uğuldayıp duruyor.

Ali İsmail ölümsüzdür...

Berkin Elvan ölümsüzdür...

Hrant Dink ölümsüzdür...

Anlıyorum, biliyorum nereden söylendiğini.

Yakınlarımızın öldürülmesinin verdiği dayanılmaz öfkeden yüreklerimiz bir nebze soğusun diye kaçındığımız adacıklar ya bu sözler.

Ben de bağırmak istiyorum, iyi gelir, işe yarar zannediyorum.

Bağıramıyorum, yazamıyorum, iyi gelmiyor.

Onların öldürülmesinden, onların mücadelesinden bizlere kalan en ufak bir umut ışığı, ölümün kararttığı ruhlarımıza lazım olan iyilik kırıntısı çıkmıyor bu sloganlardan.

Çünkü biliyorum, ölümlüyüz bizler.

Onları öldürdüler.

Gülümseyen ifadesiyle her görenin âşık olacağı o güzelim çocuğumuz, Ali İsmail yok artık.

Ölümüyle değil, yaşamıyla bizlere anlatacağı sözleri, davranacağı hâlleri alındı ellerimizden.

Cenazesindeki kalabalıkla övündüğümüz, o koca yüreğinden çıkacak iki söz ile çoğalacağımızHrant’ı susturdular işte.

Yaşayabilmeleri ihtimalinden duyduğumuz heyecanın bir parçasını ölümlerinden ummanın ağırlığı basıyor üstüme.

Reddediyorum.

Hiçbir davanın şehitliğine inanmıyorum ben.

Hiçbir ölümde kutsanacak bir taraf göremiyorum.

“Öldüler ama” ile kurulacak hiçbir cümleyi okuyamıyorum artık.

Kayıplarımızın fotoğraflarını yan yana taşıdığımız her eylem yoruyor beni.

Seri katile dönüşmüş devletin sıradanlaştırdığı cinayetleri karşısında “kayıplar albümü” tutmamız, tetiği çekenlerin dünyasına teslim olmak gibi geliyor.

Hepsi özeldi o insanların.

Hepsini ayrı ayrı özleyenler var evlerinde.

İçimizde bir yerde her birinin yarım bıraktığı hikâyelerden yaralıyız.

Çocuklarımızın parmağına kıymık batsa sabahlara kadar uyuyamadığımız evlerimizden hayata karşı bir söz savurmak ise mesele içinde “ölüm” geçen her cümle isyandır.

Öfkemizi azaltmaya, duygumuzu tamir etmeye olan ihtiyacımız insanidir elbet, anlıyorum.

Ama öfkemi azaltmak istemiyorum ben.

Hesap sormak istiyorum.

Katiller cezalarını bulsun istiyorum.

Yüreğim soğumuyor.

Tam da katledilenlerin ölümlü olduklarını bildiğim için kızgınım bu kadar.

İnsan yaşamına duyulan bu özensizliğe isyan ettiğim için nefesim sıkışıyor artık.

Meydanlarda kefen ile gezenlerin yanında selfie çektiren bir başbakanın ruh hâline duyduğum şaşkınlık hiç geçmesin istiyorum.

301 insanın madenlerde üç kuruş için katledildiği gün “fıtratlarında var” diyerek hayata devam edebilen insanlar var karşımızda.

Her konuşmasında Allahın adını anarak söze başlayanların unuttuğu “bir insanın ölümü insanlığın ölümüdür” hükmü çınlıyor kulaklarımda.

“Bir kişi, iki kişi, üç kişi ölmüş olabilir” diyerek yasal mühimmatla katledilen çocuklarımızın hatırasına küfredenler başka çocukların ölümleri karşısında yüzümüze baka baka canlı yayınlarda gözyaşı döküyorlar.

O an eşlerini, çocuklarını düşünüyorum onların.

Evde ne diyorlar kocalarına, babalarına?

“İyi konuşmaydı” diye tebrik mi ediyorlar?

Çocuklarının cenazelerinde, mahkeme kapılarında gaz yiyen annelerin sesini duymuyorlar mı bu gürültüde?

Çocuklarımız ölümlüdür.

O yüzden kıymetlidirler en çok.

O yüzden gözümüz gibi bakarız onlara.

Onları öldürdükleri için kızgınız işte.

En sert gerçek ile başbaşa bıraktılar bizleri.

Çocuklarımızı öldürdüler.

Üzülmüyorlar bile...

iletisim@haykobagdat.com

Twitter:@haykobagdat