Çözemediğim bir mesele var kafamda.

Bugün medyada yaşanan kırılmalar içinde bazı isimleri anlamaya çalışıyorum, başaramıyorum.

Düne kadar benzer söylemleri olan, ortak mücadele alanlarında yan yana düşen kalemler şimdilerde kanlı bıçaklı hâle geldiler ya.

Bu kadar büyük bir uçurum nasıl oluştu?

Hadi iktidarın “Avatar”larını pek ciddiye almıyoruz diyelim. (Bu tanımı lügatimize sokan Kadri Gürsel’e teşekkür.)

Peki, her daim “okumasak olmaz” diyerek mutlaka yazısına bir göz attığımız, sözüne kıymet verdiğimiz arkadaşlara ne oldu böyle?

Adam hâlâ külliyat gibi tahlil yazısı yazıyor.

Türkiye siyasetinde egemenlerin arasındaki dengeleri, uzlaşma ve yarılma yaşadıkları konuları belirtiyor. Memleketteki siyasal damarların tarihçesini, toplumdaki karşılıklarını, bugün içinde olduğumuz sürecin sosyo- ekonomik motivasyonlarını faş ediyor.

Okuyoruz, faydalanıyoruz.

Fakat yazının sonunda hepimizin hayatını olduğundan çok daha zor hâle getirecek MİT yasasını aslanlar gibi savunuyor.

Cemaat ile AKP’nin koalisyon dönemindeki ortak suçlarını, bu kavganın işaret ettiği yeni dönem devlet hâllerini, tabanda oluşan fay hattını falan netleştiriyor kafamızda.

Kalkıyor son cümlesinde ‘Twitter bir şirkettir, kapansın ulan’ diye feryat ediyor.

Bir başkası kalkıyor, 1 Mayıs’ta polise taş atan pahalı ayakkabı giymiş çocukların fotoğraflarını paylaşıyor.

Paylaşıyor ki hastaneden yaka paça karakola götürülüp polis tarafından taciz edilen 17 yaşındaki kız çocuğunun hâlini konuşamayalım.

Üstelik aynı haltı Gezi döneminde Divan Oteli’nde çocuklar gazdan boğulmak üzereyken de becermişti.

Bir diğeri Başbakan’ın taziyesinden sonra gazeteye ilan veren birkaç tüccarı “gerçek Ermenilerin olması gereken hâl budur” diye ilan ediyor.

Ediyor ki Agos, Dink ailesi, Bıçakçı ailesi, bizler falan en ufak bir söylemimizde “Başbakan’ın fiyakasını bozmaya çalışan hainler” olarak anılalım.

Hangi satırları kime yazdığıma çok takılmayın.

İktidarı kayıtsız şartsız destekler hâle gelmiş olanların tamamı aşağı yukarı aynı cümleleri tekrar edip duruyorlar.

HSYK düzenlemesi sıkıntılı diyorsun, olmaz çok lazım diyor.

Alman Cumhurbaşkanı’nın eleştirileri haklı diyorsun, Başbakan’ın tonunda şeytan taşlar gibi “Rahip” taşlıyor.

Freedom House’un basın özgürlüğü raporu diyorsun, Siyonist Yahudi onlar iplemeyin diyor.

Haşim Kılıç sözlerinde hiç mi doğruluk yok diyorsun, cübbesini o paralele yedirmek lazım diyor.

Ne oldu bunlara böyle?

Bugüne kadar bin tane kızılacak iş, politik analiz falan yapmış olabilirler.

Fakat nasıl bu kadar çirkinleşebildiler?

Arkalarında devletin olmasının verdiği güçle ekranlarda suratlarına sinen o yavşak sırıtma hâlini taşımaktan nasıl utanmıyorlar?

Muhafazakârlığın getirdiği hiçbir motivasyonu taşımadıkları hâlde diğer kasabaya sırnaşabilmek için yaptıkları ağır makyajı nasıl kendilerine yakıştırıyorlar?

Berkin’i, Ali İsmail’i sokak ortasında öldüren polislerin, valilerin neredeyse AKP il binasında saklanacak hâle geldikleri bu iklimde o çocukların ailelerini nasıl yalnız bırakabiliyorlar?

Ben bunları politik yorum diye okuyamıyorum artık.

Kafaları bal gibi basıyor olan bitene.

Fakat bu kadar ah eden insanın karşısında böylesi bir pozisyon almayı, içlerinde mutlak bir kötülük olmadan başarabilmelerinin mümkün olduğuna inanmıyorum artık.

Sadece havuzdan paylarına düşen üçe beşe mi tav oldular acaba?

Sadece iki bakan ile kurulan samimiyetin getirdiği ego mu esir etti onları?

Bugüne kadar hak adına mücadele veren tüm kimliklerin nezdinde düştükleri bu aşağılık durumu sindirebilmek için nasıl bir mükâfat ile ödüllendirilmiş olabilirler ki?

Uzun zamandır kızgınlık hissimi yitirdim onlara karşı.

Artık ağır bir utanç duygusu taşıyorum.

Onlardan utanıyorum.

iletisim@haykobagdat.com

Twitter:@haykobagdat