“Askeriyedeki her şeyden haberdar olamıyoruz.”

“Kesinlikle talimatı ben vermedim.”

Roboski’de askerî uçağın bombalayarak öldürdüğü 34 kişinin aileleri, Başbakan ile görüştü.

Bu görüşmenin, her birimizin yüreğine düşürdüğü o garip duyguyu nasıl yazmalıyım diye çok düşündüm. Resmî mühimmat ile paramparça edilmiş çocuklarının arkasından adalet diye koşuşturan insanların, Başbakan ile yüzleşmesinden bizlerin payına düşen nedir?

Adalete yakınlaştığımızı mı hissetmeliyiz?

Öldürülenlerin hatırasına yapılan hakaretlerin duracağını, Başbakan’ın söyleminin farklılaşacağını, sorumluların bulunması için buradan tüm kesimlere mesaj verildiğini, ailelerin yüreğinin bir nebze olsun soğuyacağını mı ummalıyız?

Bu, hayırlı bir gelişme midir?

34 vatandaşını katletmiş devlet, ceberut aymazlığından geri adım mı atıyor?

Koskoca başbakan bu, evladını yitirmiş ailelere sözler veriyorsa arkasını getirir öyle değil mi?

“Bir insan, bir Müslüman olarak Dersim katliamından dolayı özür diledim. Şu an özür dileme zamanı değil” söyleminin yarattığı kocaman burukluğa rağmen iyi yerden düşünelim, gerçek ve adalet için umutlanalım değil mi?

Yapamıyorum.

O acılı ailelerin bu satırları okuma ihtimallerini düşünüyorum, onların morallerini böylesi bir karamsarlıkla bozmak istemiyorum.

Fakat güvenmiyorum.

Ben adaletin tecelli edeceğine de, Başbakan’ın verdiği sözlere de inanmıyorum.

Çok üzgünüm.

Bu hissim kronik bir AKP düşmanı, yeminli bir muhalefet huysuzu olduğumdan kaynaklanmıyor.

En fazla yedi yıldır “adalet” diye didinip durduğumuz bir sürecin yorgunluğundan olsa gerek.

O sözler bizlere de verildi ve tutulmadı.

Hrant Dink’in ailesinin yaslı evinde “namus sözü” verildiği ziyaret var hep kafamda.

Hrant Abi’yi hepimizin gözü önünde, göstere göstere öldürdüler bu ülkede.

Devletin aklınıza gelebilecek tüm kurumları bu cinayetin olacağından haberdar iken vurdular onu.

İftira etmiyorum, bu cinayette devlet adına üniforma taşıyanların bir kısmı kafasını başka tarafa çevirdi, bir kısmı yol verdi, bir kısmı destek verdi.

Sonradan delilleri sakladılar, değiştirdiler, sahte deliller icat ettiler.

Cinayet ânının kamera kayıtlarını Emniyet’te siliverdiler.

Kim sildi?

Ülkenin şimdiye dek gördüğü en büyük matem esnasında yaptılar bunları.

Katilleri duruşmaya getiren Jandarma minibüsünün üstüne “Ya sev ye terk et” etiketi yapıştırdılar.

Aile, mahkeme salonuna yürürken, çevik kuvvet polisleri, Hrant Dink’in katillerine methiye için yazılmış “Plan yapmayın plan” şarkısını mırıldandı.

Adalet diye kapısını çaldığımız tüm kurumlar, kendilerini hep katile yakın hissetti.

Katille kahramanlık hatırası fotoğrafı çektiren polis afişlerini kazıdılar belleğimize.

Dava boyunca dalga geçtiler bizlerle.

Bütün taleplerimizi reddettiler.

İktidarıyla, yargısıyla, kolluk kuvvetleriyle, MİT’iyle, örgütün ortaya çıkmaması için ellerinden ne geliyorsa yaptılar.

AİHM, DDK, Başbakanlık Teftiş Kurulu raporlarında adı geçen, bu cinayetin etrafında dolaşan, soruşturulması gerekli görülen tüm yetkililer sonradan terfi aldı.

Artık daha çok maaş alıyorlar, emirleri altında daha çok insan çalışıyor.

“Rutin terfi atamaları” diyorlar.

“Bizler de çok üzgünüz” diyorlar.

“Aslında hükümetimiz hedef alınmıştır” diyorlar.

“Mahkeme sürecine inanın” diyorlar.

Sonra aradan yıllar geçiyor.

Acaba sorgulansalar adalete yaklaşır mıyız diye adını not ettiğiniz adamlar bakan, vali, ombudsman, emniyet müdürü, bölge şefi oluyor.

Başbakan Roboskili ailelere “Kesinlikle talimatı ben vermedim” diyor, anladık.

Peki, kim verdi?

Ona ne olacak?

Hrant Dink’i öldüren örgütün üyeleri kimler?

Onlara ne oldu?

Daha fazla söz, daha fazla üzüntü beyanına gerek yok.

Sizler icra makamısınız.

Katil kim?

Cevap verin ve geçen bunca yılda yaşadıklarımız için biraz da hesap verin artık...

haykobagdat@yahoo.com