1982 yılı sonbaharı olmalı. Kaçak yaşıyoruz. Bahçeli Ünverdi Sineması yakınında,Taşyol’da bir apartman dairesinde oturuyoruz.Para çok sınırlı.Barış Kütahya’da babamlarda ,Emek bizimle.Patates,makarna,pilav temel besinlerimiz, o da bulursak.Ben sigarada  ‘tükenmez’ icat ettim.İzmariti atmıyor.Kağıdından çıkarıp küçük bir ilaç şişesinde saklıyorum.Tütün birikince ince bir yabancı gazete kağıdına sarıp sigara yapıyorum.Bir nefes çektin mi iflahını kesiyor.Çay demliyoruz.Çay posasını atmıyoruz.Aynı posadan yeniden çay demliyoruz.Caferin abdest suyu gibi tatsız tutsuz bir şey oluyor ama başka çare yok.İllegalite tasarrufu.Elimizdeki para tamamen suyunu çekti.Operasyon olduğu için partiyle temasımız yok.

Değişmeyen mönü patates: haşlama kızartma, kavurma patates ve çay.

Aysel evvelki sabah parti dışı çevrelerden para aramak için İzmit’e gitti. Bugün üçüncü gün. Ses yok. Ve Emek’le ben iki gündür açız. ”Annem gelmedi, Ne yapacağız,açım baba!” diyor çocuk.Cevabım yok.Belki yakalandı Aysel.Knut Hamsun’un Açlık romanı geliyor aklıma.Açlığını bastıracak kadar yorup uyutmalıyım oğlumu. ”Hadi “ diyorum Emek’e “dışarı çıkıyoruz.” “Ekmek, simit mi alacağız,yoksa pastaneye mi gideceğiz” diye umutlanıyor.Bahçelinin ara sokaklarında elinden tutup deli gibi koşturuyorum.Eve geldiğimizde bacaklarım titriyor.Kanepeye yarı baygın uzanıyor Emek.Uykuya dalıyor.Öğleden sonra kapı  zili şifreli çalınıyor.Aysel bu.Heyecanlanıyorum.Yakalanmamış çok iyi.Para da getirmiştir.Kapıyı açıyorum.Bir şey demeden, eli boş geldiğini suratından anlıyorum.Ben de hiçbir şey demeden evden fırlıyorum.Yakalanmak umurumda değil.Nereye gittiğimi bilmiyorum.

Bir süre sonra Aksaray’da buluyorum kendimi. Kaldırımda bir yoldaşımı görüyorum. O beni görmezden geliyor. Parti talimatı var.Tanıdık partililere rastlayınca konuşmak,görüşmek yasak.İkimizden birinin peşinde sivil polis olabilir.Yoldaşım yürüyor.Arkasından adımlarımı hızlandırıyorum.Yanına gelince yavaşça “üzerinde ne kadar para varsa ver bana” diyorum.Cüzdanını çıkarıp bir miktar para veriyor,uzaklaşıyor.Oldukça iyi bir para. Et,süt,yumurta,muz,ekmek,çay,domates,biber bir de küçük rakı alıyorum.Evde elimdekileri gören Aysel şaşkın,Emek yeni uyanmış inanmaz gözlerle getirdiklerime bakıyor.En çok muza seviniyor.Her gün sokak satıcısının tezgahında gördüğü,yutkunarak yanından geçtiği muz şimdi elinin altında  “Şimdi hemen muz yiyebilir miyim?”

“ Evet,hem de hepsini, bir kiloyu! ” Gözleri parlıyor.

“Yemekten önce yani,hepsini, sahi mi?”

“Hepsini,hadi başla.”

 Suratı asılıyor Aysel’in.”Buna hakkın yok.Bunlara harcadığın parayla bir hafta geçinebilirdik biz ” ,diyor.Sesimi çıkartmıyorum.Emek  sevinçten çıldıracak. ”Bak size soruyorum.Kızmak yok ama.Bu muzun hepsini yiyebilir  miyim?”  “Yiyebilirsin.”  “Bak kızmak yok ama ”, diyor.

“ Bizim için hiçbir günün yarını yok ” diyorum Aysel’e. “Yarın ne olacağımız belli değil. Bugün böyle lüks içinde geçsin!”