aldı su

önce toprak vardı sonra gökyüzü oldu

sonra ben

                 su

kendim hep vardım da cemalim yoktu

durmadan yeni ve çok başka niteliklere akarak yaşamaktayım

duru pınar başı yolcularının sevinciyim

bulutlarda toprağa hasret yağmur

can verir can alırım

gözyaşıyım sevinçten yahut acıdan

ısmarlama yüreklerin kuyularında çürürüm

hayatın ve ölümün sebebiyim

sevdalı bir Uçurum’un gözbebeklerinde hüzün

avuçlarında heyecan

memelerinde haz

kasıklarında çiçeğinde şehvetim

hayatın ve ölümün sebebiyim

önce toprak vardı uçsuz bucaksız ve yalnızdı

ve gökyüzü oldu uçsuz bucaksız ve yalnızdı

altında boylu boyunca uzanan toprağı sardı

toprak sevindi

güneş ay ve yıldızlar oldular

hazdan titredi gökyüzü

hazdan titredi toprak

yağmur oldu şimşekler ki çığlıklarıydı ikisinin

seller oldu ki sularıydı ikisinin

ıslandı toprak döllendi bereketlendi çiçeklendi

ve ormanlar ve böcekler  ve otlar ve yaban yemişleri oldu

en çok da kuşlar en çok da geyikler

hepsi bir hasretin hepsi bir bölüşmenin hepsi bir çoğalmanın

çocuğuydular

                       hepimiz bir aşkın

adım su

yedi iklim dört bucaktayım

siyah beyaz  sarı kırmızı esmer melez bütün insanların

gelmiş geçmiş gelecek

hiç gelmemiş hiç gelmeyecek düş zamanlarının

bahçelerindeyim

bir Uçurum’un gözlerinde ağzında bağrında yaşarım

avuçlarının terinde buğusunda göğüslerinin

bir tarifsiz uçurumun

kuşlar geyikler çiçeklerle birlikte