örgülü sarı saçlarında senin

hesapsız çocuk kahkahaları açmışken

yaban toprağını senin

uçsuz bucaksız asi toprağını

iyilikle örttüler

aşkla döllendiğinde zakkumlar,  gelincikler,  papatyalar

ve adsız kır çiçekleriyle özgürleşecek toprağını

süslü taşlarla örülmüş bir duvarla çevirdiler

şirin küçük bir bahçe

ne cici, ne güzel,  ne bakımlı bir bahçe

renkrenk nizami güller,  evcil karanfiller

düzenli hanımelleri,  düzenli tarhlar,  düzenli çimler

düzenli suları esir fıskiyelerin

ne cici,  ne güzel,  ne bakımlı bir bahçe

toprağın taş duvarları dinlemez aşardı bilmezdin

içinin yer altı suları birikirdi,  bilmezdin

çiçeklerinde inatçı bir uçurum oyulurdu bilmezdin

derinliğin toprağa doğru kök salardı

ürkekliğin,  kırılganlığın,  uzaklığın yeryüzüne

bahçıvanların sevinirdi halbuki

ne ürkek,  ne kırılgan,  ne uzak bir bahçe

ama cici,  ama güzel,  ama bakımlı bir bahçe

bahar vardı da,  bahar sevinci yoktu

kuşlar vardı da kuş sesleri yoktu

yaz vardı da,  yaz güneşi yoktu

bahçıvanların Babil’in asma bahçelerinden

bahçıvanların Şiraz’ın Bağ-ı İrem’inden

ben bir sestim

hasretlerden,  kavgalardan,  sevdalardan damıtılmış

sesimi arıyordum,  içimde tarifsiz bir şey büyüyordu

öyle sebepsiz gibi,  durup dururken gibi büyüyordu

ne cici,  ne güzel,  ne bakımlı bahçe

DEĞİL!

diye haykırdım

bahçe ses verdi:

değil! değil! değil! değil!

birden gök karardı,  şimşekler çakmaya başladı

yeraltından uğultular geliyor,  toprak sarsılıyordu

kuşlar,  hayvanlar,  börtü böcek,  cümle mahlukat ayaklanmıştı

ağaçların köklerinden söküldüğünü gördüm

bahçenin çöktüğünü,  toprağın yarıldığını gördüm

iki yanı yalçın kayalara yaslanmış uçurumu gördüm

korkmayı bilemedim,  ama irkildim

bir uçurumun kenarındaydım

belki bir girdabın

belki bir hortumun

belki bir depremin…

gözlerim karardı,  başım dönüyordu

dilim damağıma yapışmıştı

belki büyüydü,  belki hayaldi,  belki düştü

uçuruma tutundum

bahçe tarumar olmuş,  duvar yıkılmıştı

tepeden tırnağa aşka gark olmuş bir çığlıktım

hoş geldin milat,

hoş geldin Uçurum

önemli olan yolculuktur demiştin bana

önemli olan kendi ayaklarınla yürümektir

aylar,  yıllar,  onyıllar bıraktın geride

- Nerdeyse bir yıl olacak-

kimi zaman mavi gözlerinde sevinçler balkıyarak

kimi zaman elini yarana bastırmış sendeleyerek

ama hep yola ve yolculuğa inanarak yürüyorsun

geriye bakma!

Yüreğini,

örselenmiş dişi yüreğini

sevdaya yasla.

Yürüyüşün kutlu olsun.