Birayla aram yoktur. Sıcak çok cehennemiyse belki ayda yılda bir aklıma gelir.

Oysa ergenlik çağına girince ben de bütün yaşıtlarım gibi soluğu Pasaj’da almıştım.

Koca arjantinleri bir solukta diktikten sonra sokak arasına istifra ettiğim bile oldu.

Kaldı ki uzun yıllar binbir çeşit manastır köpüğünün ayrı ayrı tadıldığı ve şüphesiz dünyanın en mükemmel biralarını üreten Belçika’da yaşadım ama yine de temayül duymadım.

Hatta taksi şoförlüğü yaptığım vakitler, leş gibi koktukları ve bilhassa da otomobile kustukları için, üzerinden ayyaşlık akan müşterileri arabadan yaka paça indirdiğim olurdu.

Hayır, bira alerjim öyle Ziya Gökalp’in “Atamın içkisi kımız / Arpa suyu içme dedi bir Kırgız” nasihatına uymamdan kaynaklanmıyor. Daha neler, bari Yeşilay’a yazılaydım!

“Cinnet yıllarını” noktalayana dek günahkâr bir gizlilikte, daha sonra da uluorta bir gönül ferahlığıyla boşalttığım viski şişelerini tıpalayıp şamandıra niyetine kullansanız, her halde İskoç Denizi’ne kadar hiç batmadan kulaç atılabilirdi.

Öte yandan aynı biraya mesafeli durmam bardak, kupa ve sürahi adetlerini iklim kuşağına göre ikiye ayıran ve güneyi bağ, dolayısıyla şarap; yukarısını ise tahıl, dolayısıyla bira sathına dâhil eden tarihçi Fernand Braudel’in coğrafi ekseninden de kaynaklanmıyor.

Din faktöründen dolayı biz üzüm usaresine de yabancı düşen bir kültürden iniyoruz.

Bakmayın siz “millésime” etiketinden pek bir “anladıklarıyla” (!) övünen ve zaten yeni peydahlanan görmemişlere! Onlar da Bordeaux sıvılı biberon emzirerek büyümediler.

Dolayısıyla eğer Türkiye’de illâ bir içki kültüründen söz edilecekse tabii ki başta rakı, sonra da mazisi nispeten eskiye uzanan ve dediğim gibi, benim pek hazetmediğim bira gelir.

Tahmin etmişsinizdir, bütün bunları şu son “arpa suyu vukuatı”ndan dolayı yazdım.

Vay efendim vay, nasıl olur da Eyüp gibi mübarek bir semtte düzenlenen müzik festivalinde, sponsor firmanın doğası gereği, bira içilmesi gibi bir dilek beyan edilebilirmiş?

Müslüman mahallesinde salyangoz satılmaz mantığı anında devreye girdi.

Kör talih, söz konusu belediye sınırlarına dâhil olmak hariç mekânın kutsalla hiç mi hiç alakası yokken bile yine de ceberut zihniyet “zıkkımın pekini için” diyerek yasağı bastı.

Duyan da sanacak ki abdest almak için şadırvan musluğundan bira fışkırtılacaktı!

Ve tabii yukarıdaki nobranlık “gençlerin alkollü içkiye alışmasını engellemek” (!) türü mazeretlerle açıklanmaya çalışıldı ama bunu bir kavuğum, bir de külahım yutar.

Şu kesin, AKP iktidarı hızla hayat tarzlarına müdahil olmak rotasına giriyor ve girdi.

Bir, üç, beş emsaller giderek çoğalıyor ki, kendilerinin o hayat tarzına karşı uygulanan baskı veya horlamadan dolayı dün haklı olarak mağdurluktan yakınanlar bugün hem mağrur konuma geçtiler, hem de bu defa “ötekilerini” mağdur kılacak pratiklere yönelir oldular.

Hoşgörü lâfta kalıyor ve bir din ahlâkı evrensel ahlâkmış gibi dayatılmak isteniyor.

Söz konusu gelişme sonsuz tehlikelidir! Proje, bütün Müslüman toplumlar arasında uzlaşma kültürüne en yakın duran Türkiye’yi cidden kutuplaşmaya itecek bir tasavvurdur.

Çünkü hayat tarzı insani refleks olarak felsefi ve siyasi tercihleri bile geri plana iter.

Bıçak kemiğe dayandığı takdirde, denize düşenin yılana sarılması misâli, böylesine tercihlerin tam zıddında yer alan güçlerle dahi zorunlu ittifak gündeme gelir.

Zaten genel olarak “laikler” denilen kesimin önemli bir bölümü iktisat politikalarından dolayı falan değil, sırf yukarıdaki kaygıdan dolayı AKP’ye hasım davrandı ve davranıyor.

Ve gidişat söz konusu kesimi nicelikte arttıracak, nitelikte de radikalleştirecek zemini pekiştiriyor.

Artı, aynı iktidar partisini “liberal” denilen kanaat unsurlarına yabancılaştırıyor.

Bardaktaki sıvının benim sevmediğim bira olması önemli değil, artık o bardak taşıyor!

hadiuluengin@taraf.com.tr