BU satırlar yazarı, kızıl veya beyaz, bütün tarih boyunca hiç aralıksız yayılmış ve yine hiç aralıksız despotizmle halvete girmiş Rusyalar’dan pek haz etmez.

Hele hele Putin Rusya’sına zerre kadar sempati beslemez!

Bunun nedenlerini kaç defa açıkladığım için konuya tekrar dönecek değilim.

Zaten aslına bakarsanız, ortak cibilliyet paylaştıkları için dünyada “Vladimir aşkı”yla yanıp tutuşanlar bir bizim ulusalcı güruhla, bir de ona ikiz olan Batı faşist sağıyla sınırlı kalıyor.

Nitekim açın Salon Tv adlı ajan-provokatör sitesini veya Karanlık serlevhalı yalancılık ve fırıldaklık varakparesini, her Allah’ın günü Kremlin liderine düzülen methiyeden geçilmiyor

Her neyse…

***

HER neyse de uluslararası ilişkiler yukarıdaki türden sempati- antipati gibi duygusal faktörler zemininde yükselmiyor. Soğuk, mesafeli ve çıkarcı realpolikler üzerine inşa ediliyor.

Oysa, ben de dâhil bir çok gözlemcinin uyarısına rağmen Ankara, başta hayati önemdeki enerji olmak üzere, ekonomik açıdan Moskova’ya bağlanmak gibi rizikolu bir tercihi yaptı

Böylelikle de aynı Ankara ister istemez aynı Moskova’ya karşı atacağı her adımdan önce bir değil, bin düşünmek yükümlülüğü altına girdi.

***

ÇÜNKÜ şaka değil, son tahlilde bir süper- güçten, üstelik de Vladimir Putin yönetimiyle birlikte iştahı tekrar oburluğa dönüşmüş bir süper- güçten söz ediyoruz…

Hâlbuki doğru, Rusya Suriye’de üzüm yemek değil bağcıyı döğmek hedefini güdüyor.

Yani IŞİD’e olduğu kadar Esad ve avenesine karşı olan bütün muhalif güçleri de tasfiye ederek Baas cellâdının koltuğunu garantiye almak; bu sayede de ebedi ve ezeli ihtirasıyla yanıp tutuştuğu “sıcak Akdeniz”e inmek amacını gerçekleştirmek istiyor.

Türkiye hava sahasının muhtemelen kastî olmadan ihlâl edilmesi de Kremlin stratejisi açısından, yukarıdaki genel çerçevede tali bir kaza, ikincil bir detay olarak şekilleniyor.

Ancak tabiatı ve belagati icabı SU-24 jetinin imhasını kendine yediremeyeceği için Putin olaydan sonra ve azından tehdit babında Ankara’yla külahları değişmek havasına girdi.

Çok fazla tırmandıracağını sanmıyorum ama yine de henüz bilmiyoruz…

***

ÖTE yandan, Türkiye’nin IŞİD ve fasilesi örgütlere göz yumduğu genel kanıya dönüştü.

Sözkonusu olgu ise Ankara’yı, teorik olarak aidiyetini taşıdığı Batı’da da mimli kılıyor.

Örneğin Fransız gazetesi Le Figaro uçak olayını “Türkiye Anti-IŞİD koalisyonu sabote ediyor” manşetiyle verdi. Dikkatinizi çekerim, “sabotaj” gibi vahim bir kelime kullanılıyor…

Oysa o Fransa daha düne kadar Suriye konusunda Türk tezlerine en yakın olan ülkeydi.

Ama Paris kıyamı ertesinde kısmen Rus tezlerine kaymaya başladı. Önceki gün Beyaz Saray’da gerçekleşen zirvede de Obama Hollande’a oranla çok daha “anti-Esad” tavır aldı.

Dolayısıyla, velev ki şimdiki aşamada elini taşın altına sokmayacak olsun, NATO’nun “sınırlarını korumak müttefikimiz Türkiye’nin hakkıdır” açıklamasının da ortaya koyduğu gibi, TSK’nın Rus jetini düşürmesi Ankara’yı Batı’ya, bilhassa da ABD’ye yakınlaştırdı.

Yani, zaten on paralık değer taşımayan Avrasyacılık, Şanghaycılık, mazlumculuk edebiyatı son vukuatla birlikte artık teorik bir hezeyan olmaktan bile çıktı. Tamamen çöpe gitti.

O hâlde çok şematik biçimde özetlersek düşen Rus uçağından çıkan ana sonuç şudur:

***

OLAYLA birlikte Türkiye hem Batı sürüsünden ayrıldığı takdirde kendisini kurdun kapacağı gerçeğini tekrar; hem de IŞİD ve nevalesinden canileri alargadan alan ikircikli tavrı sürdürdüğü takdirde daha da çok yalnızlaşacağı olgusunu karineyle keşfetmiş oldu.

Ve umalım ki bu vorteks izi SU-24 jetini denetleyen radar ekranında hep kayıtlı kalsın…

hadiuluengin@taraf.com.tr