ERICH Maria Remarque imzalı ve “Garp Cephesinde Yeni Bir Şey Yok” başlıklı romanın aksine, bu defa Garp Cephesi’nde yeni bir şey var.

O da Türkiye’nin yüzünü tekrardan Batı’ya döndüğüdür!

En azından, samimi veya değil, bu yönde irade beyan ettiğidir!

***

NEDENİ ayan beyan ortada… Şark cephesindeki gelişme, yani Rusya’nın Suriye’ye müdahalesi Ankara’yı ister istemez Garp cephesindeki doğal ve kadim müttefiklerine yöneltti.

Yetmiş yıldır aidiyetini taşıdığımız fakat AKP- Aksaray iktidarının son dönemlerinde sanki hasımmış gibi davrandığımız Batı bir haftadır yeniden ve aniden kıymete bindi.

Dolayısıyla, yukarıdaki müdahalenin yarattığı ihtiyaçtan ötürü ülkemiz bugün NATO ’ya da, AB’ye de, ABD’ye de dünkünden daha fazla yakındır.

Zaten de bayram değil seyran değil eniştem beni neden öptü hesabı, Brüksel’deki Cumhurbaşkanı’nın ağzından hanidir çıkmayan lâfları telaffuz ederek o NATO’yla mutlak ve kesin bir bütünlüğün altını çize çize vurgulaması yukarıdaki ihtiyaçtan kaynaklandı.

***

PEKİ de nereye kadar? Batı bu niyet tazeleme beyanına güvenecek mi?

Daha düne kadar ve olmayacak duaya amin diyerek kâh Şanghay İşbirliği Örgütü’ne üyelikten dem vurmuş; kâh onunla eklemleşmek istemesine rağmen aynı Batı’ya ha bre lânet savurmuş; kâh da nükleer santralini Rusya’ya, savunma füzesini ise Çin’e havale ve emanet etmiş teorik bir “müttefik” (!) tüm bunlardan sonra ne denli inandırıcı olabilir?

Hezeyan âleminde tasavvur edilen “başka dünyalar” illüzyonu gerçekten de bitti mi?

Bir musibet bin nasihatten evladır misali, hava sahamızı kasten iğfal eden Rusya’nın uyarıları ciddiye bile almaması; “bozuşursak turist göndermeyiz” türü şantajlara başvurması; sanki tesadüfmüş gibi de Gazprom’un Türk Akımı için öngörülen kapasiteyi yarıya indirerek aba altından sopa göstermesi, Erdoğanve yakın çevresinin “Putin aşkı”nı noktaladı mı?

Başka bir deyişle, Türkiye tekrar ve hakikaten stratejik ve kalıcı bir rotaya mı dönüyor?

Yoksa taktik ve konjonktürel bir manevrayla Batı’yı tavlamak hedefini mi güdüyor?

***

GERÇİ Aksaray’daki samimiyet derecesi her ne olursa olsun, o Batı o Türkiye’yi Rusya karşısında tabii ki sipsivri bırakmaz. Bırakamaz. Bırakmayacaktır.

Çünkü sözkonusu Türkiye son önemli bir aktördür ve yeniden “geleneksel parkura girmek” emarelerini yansıtması da Garp Cephesi açısından olumlu bir gelişmedir.

Ancaak…

***

ANCAĞI şu ki, yeni açılıma rağmen Washington ve Brüksel Ankara’ya karşı tedbirli yaklaşmaktan vazgeçmeyeceklerdir. Epey müddet sınamak tercihini yapacaklardır.

İlk aşamada 1 Kasım seçimine kadar sürecek bu ihtiyatın da iki ana gerekçesi mevcuttur:

Birincisi, yukarıdaki tereddütlerin yol açtığı haklı ve meşru güvensizlik duygusudur.

Diğeri ise Erdoğan’ın Rus tehdidi mazeretini kullanarak ve Kürt meselesini de dâhil ederek Batı’yı Suriye ve Ortadoğu’da kendi arzuladığı politikalara çekmek istediği şüphesidir.

Nitekim de Cumhurbaşkanı’nın yine o Brüksel’de ve mültecilere ilişkin olarak yaptığı temaslarda AB tarafı gayet temkinli davrandı. Öyle dişe dokunur bir angajmana girmedi.

Dolayısıyla, bölge dengelerini tümden etkileyecek, hattâ sıcak çatışmaya götürebilecek çok daha vahim bir konuda Batı’nın Türkiye’ye açık çek vermesi hiç mi hiç beklenemez.

O hâlde, evet doğru, Garp cephesinde yeni bir şey var… En azından kıpırdanma var…

Var ama cephenin yekparelik kazanabilmesi için Türkiye’nin de mevziideki yerini açık açık almasına ihtiyaç var ki, alacak mı, almayacak mı, bunu ne dost, ne de düşman biliyor.

hadiuluengin@taraf.com.tr