BAŞLIKTAKİ sözcükler bana ait değil! Halil Ergün’den alıntıladım.

Ünlü aktör pazar günkü Hürriyet’te İzzet Çapa’nın sorularını çok dürüst, çok akılcı ve çok bilge biçimde cevaplarken twitter kültürünü de yukarıdaki iki sıfatla tanımlıyordu.

Röportajın hemen tüm içeriğine olduğu gibi bilhassa bunlara da imza atmaya hazırım.

Zaten üçüncüsünü de ben ekleyeyim: Kalleş!

***

ASLINA bakarsanız sözkonusu kalleşlik sırf bu twitter herzesiyle de sınırlı kalmıyor.

Genel olarak internet ağını, özel olarak da bütün bir sosyal medyayı kapsıyor.

Nitekim sadece Gezi Olayları sırasında bini bir paradan üfürülen yalanları düşünün!

“Akıllı telefonların” (!) akılsız ekranlarına kâh polisin muazzam katliam gerçekleştirdiğine; kâh mikroskobik grupçukların milyonlar olarak toplandığına; kâh da sahte fotomontajların hakikat gibi sunulduğuna dair sayısız “haber” (!) düştü.

Artı, başta Ergenekoncuların malûm kara propaganda sitesi Odacıbaşı olmak üzere de sanal âlemdeki bütün ulusalcı adresler dezenformasyon ve manipülasyonda rekor kırdılar.

Hatta günlük gazetelerin web ekranları bile asparagaslığı daha baştan sırıttığı için ertesi günkü baskılarda tek satır olarak dahi yer almayacak flaş anonslarından geçilmez oldu.

Ve tabii, akıl ne kelime, bilumum beyinsizler de bunları yutmakla yetinmediler!

Diğer beyinsizlere kâh re-twitleyerek, kâh da mailleyerek yalanlara suç ortağı oldular.

***

EVET, suç! Yani hukuki değil ama ahlaki suç!

Çünkü bütün etik değerlerin ırzına geçen bu postmodern iletişim tarzı ne ifade özgürlüğü, ne de basın hürriyeti olarak tanımlanabilir.

Olsa olsa yalan ifade özgürlüğü ve sahte basın hürriyeti olabilir!

Zira sözkonusu haklar asla başıbozukluk anlamına gelmez ve gelmiyor.

Bunları belirleyen ilke ve terbiye sırf o haklardan oluşmuyor. Yükümlülük de getiriyor

Hem haberi üretenin onun doğruluğunu; hem de bizzat haberi tüketenin aynı üreticinin inanılabilirlik ölçeğini denetlemek gibi bir zorunluğu vardır ki, sanal âlemde ara da bula!

***

MALÛM, facebook ve twitter gibi sosyal medya zaten bunlara imkân tanımıyor.

İlânihaye serbesti, anonim ekran ve anlık görüntü bir yandan teşhirciliği yatak odası mahremiyetini dahi sergilemeye vardıracak ölçüde hayâsız bir narsisizme; diğer yandan ise röntgenciliği de bir o kadar hayâsız ve sıradan kılan bir dikizciliğe inanılmaz zemin sunuyor.

Yetmiyor, tele-realite şovlarından yaratılmış sahte kahramanlara ve web dedikodularından üretilmişbuzz efsanelere bir de bel altından vuruş kahpeliği ekleniyor.

İnternet bir araç olarak bireye değil bireyciliğe; egoya değil egoistliğe; enformasyona değil dezenformasyona; hakikat verisine değil komplo teorisine öylesine mümbit bir ortam bahşediyor ki, her türlü gerçek giderek buğulaşıyor. Yalanla mevcut sınır muğlâklaşıyor.

Ve insanlık, insanlık tarihinde hiç yaşanmamış bir özgürlük yaşadığı zehabına kapılıyor ama bu illüzyon aslında yine hiç yaşanmamış bir esaretin çanlarını çalıyor!

***

HAYIR, bunları söylüyorum diye ne klasik bir muhafazakârım, ne de geri kafalıyım!

Sadece, şu kepaze ve şu rezil postmodern zamanların gayrı mantıki hezeyanlarıyla uzlaşmayacak ölçüde moderniteye ve onun mantıkçılığına sadakat besliyorum.

Artı, ilk bakışta “ilerleme” (!) gibi gözüken bazı yeniliklerin orta-uzun vadede dehşet gerilemelere yol açabileceğini bilecek kadar da tarih felsefesiyle yatıp kalkıyorum.

Dolayısıyla da bayramınızı öyle her türlü namertliğe, kahpeliğe ve kalleşliğe açık bir twittervasıtasıyla falan değil mert, dürüst ve dobra bir gazete hurufatıyla kutluyorum.

hadiuluengin@taraf.com.tr