Hanidir ilk defadır ki cüzdan boşalacak tasasına kapılmadan bol bol taam edebiliyoruz.

Hatta bugün Karaköy’e inip lakerda kurmak için şöyle en azmanlarından seçeceğim.

Takoz kesim, buzlu su, kaya tuzu falan, eh bütün kışı olmasa bile yılbaşını çıkartırız.

Aksi takdirde mübarek sanki havyar! O lakerdayı ancak gıdım gıdım koklayabiliyoruz.

Kabul, tabii ki yalancısıyla yetineceğiz. İstanbul çocuğuyuz, tabii ki torik olsun isteriz.

Fakat toriği buldun da al! Buldun, etiketi hangi kese ödeyebilir ki? Benimkisi değil!

***

ZATEN her hâlükârda palamudu çok severim. Kalkan hariç diğerleriyle değişmem.

Zahir damak alışkanlığı, tavasından da şaşmam. Öyle pilâkisiyle filan aram yoktur.

Gerçi mutfak küçük ve ev kokuyor ama leb-i derya kalantor lokantası ne haddimize!

Nitekim cumartesi yine canım çekti. Öğleden sonra Beyoğlu balık pazarına yürüdük.

***      

BAKTIM, Ağa Cami’den önce de, önünde de bir grup “ulusalcı” iki tezgâh kurmuş.

Yadırgamadım. Cumartesileri Taksim’den Tünel’e şöyle bir volta atın, kalpazan komünistinden neo-Nazi Maocusuna, kendini “sol” (!) diye pazarlayan ve evrensel kıstaslara göre “sağ”ın da en daniskası olan ne kadar aşiret, kabile, fraksiyon mevcutsa, hepsi oradadır.

Sanki Cadde-i Kebir’de de değil “Cadde-i İştirakiyun”da orak-çekiçli karnaval var.

Asla itirazım yok! Haniyse yarım yüzyıl önce bu işe ilk başlamışlardan biriyim.

Herkes yayınını satmakta ve böylelikle de “ajit-prop” yaptığını sanmakta hürdür.

***

TAMAM da ilk rastladığım o “ulusalcı” güruh, dediğim gibi, iki upuzun tezgâhla kamusal alanı gasp etmişti. Sanırsınız ki sokağın tapusu İttihatçılardan onlara miras kalmış.

Acaba işportacılara bile göz açtırtmayan Belediye’ye rüsum vergisi mi ödüyorlar?

Artı, rezil ölçüdeki ırkçı ve şoven şiarlarını müthiş bir cüretkârlıkla anırıyorlardı.

Burada da acaba, nefret suçu işlerken “Türklük”, “Cumhuriyet”, “Atatürk” gibi tabuların arkasına sinsice saklanmak onlara ayrıcalık ve dokunulmazlık mı sağlıyor?

Oysa biraz ötedeki Lise’nin önünde dergi satan üç beş anarşist genç için ne böyle bir dokunulmazlık, ne böyle bir ayrıcalık, ne de böyle bir müsamahakârlık sözkonusuydu.

Aksine, “nasyonal Bolşevik” neo-Naziler dehşet bir pervasızlıkla ve ahalinin yüzüne tükürük püskürterek intikam sloganları bağırırken, kara bayrak simgeli çocukların belki on misli sayıda ve tam teçhizatlı zaptiye hazırola geçirilmişti. Bakunin’e derdest geldi, gelecek.

Yani “Ordu göreve” ve “Kürt bakkala gitme” kepazeliğinin “ulusalcılar”ına sokak işgali ve nefret şiarı için sorgu sual eden bir otorite, bir merci, bir zabıta gören beri gelsin!

***

NEYSE, tekrar palamuda döneyim. Takoz kestirdim. Bol da salata ve taze soğan aldık.

Eve yollandık ki deminki güruh nara atmaya devam ediyor. Gerçekten tiksindim.

Ve birden aklıma lodos ve kar palamudu geldi. Malûm, hem bu rüzgârda yakalanan, hem de tipide karaya vuran balığın eti gevşek, lezzeti yavan, tadı berbat olur. Ağza alınmaz.

Deniz kültürü insanları derhal tanır ama bundan bihaber garibanlar güzelce faka basar.

İşte, “sol” (!) yafta kullanıp da faşizmin dahi çok ötesinde bir Nazi sağdan kroşe çakan bizim“ulusalcılar”la onların müşteri kitlesi arasındaki alış-veriş ilişkisi aynen buna benziyor.

Lodos palamudu işportaya düşmüştür ve satıcı “solcu kuzu bunlar” diye bağırdıkça, zaten evrensel kavramlara yabancı ve zaten lok hamurlara aşina mideler afiyetle yutmaktadır.

Eh, bu köslükten sonra bir de palamut lakerdasıyla torik lakerdası arasındaki farkı anlatmak tam lüks kaçacak. “Ulusalcı” müşteriler birincinin sırf tavasını öğrensinler, yeter!

Sözüm söz, sizden önce onların bayramını kutlamak için balina kurban edeceğim!

hadiuluengin@taraf.com.tr