- 19.10.2012 00:00
ORHAN Pamuk’a ilk fırsatta şunu soracağım: Bakalım çikolatayla arası nasılmış?
Çünkü garip! Evrensel yazarın düşmanları bin bir iftiradan medet umdu ama bir tek çikolata konusunu kurcalamadılar. Merak ya, işte ben de bunu öğrenmek istiyorum.
Zira belki de Nobel’le mükâfatlandırılmış olmasının asıl sırrı burada yatıyordur.
Ödülü Alaattin dükkânındaki her tür kakaolu mamulâtı gümbürdettiği için kazanmıştır.
***
EFENDİM ilişki şuradan kaynaklanıyor: Milletler kişi başına ne kadar çok çikolata tüketiyorsa, yine kişi başına o kadar çok Nobel elde ediyorlarmış. Hadi buyurun bakalım!
Pamuk’un da hem rahle-i tedrisinden geçtiği, hem aynı rahlede artık tedris verdiği Columbia Üniversitesi profesörlerinden Franz Messerli geçen gün böyle bir makale yayımladı.
İstatistiklere göre İsveç hariç çikolatayla olan bu bağ genel kurala tekabül ediyormuş.
Meselâ İsviçre avuç içi kadar yer ama ödülü kazananların haddi hesabı yok! Eh Alp sakinleri yılda on iki kilo kakaolu madde yediğine göre “normal” karşılamak gerekiyormuş.
Fakat devasa bir Hint veya Çin’deki tüketim diş kovuğuna bile kaçmadığından nüfusla kıyaslanınca Nobel sahibi olanların oranı da devede kulak kalıyormuş.
Peki de yukarıdaki olguyu çikolatanın “zihin açıcı” moleküllerine mi, yoksa bana çok daha doğru gelen refah düzeyi ortalamasına mı yormalı? Cevabı sizin takdirinize bırakıyorum.
Ancak her iki durumda da midevi zaaflar açısından bir şey değişmiyor!
***
DEĞİŞMİYOR, çünkü örneğin ben çikolatayı ezelden beri ihtirasla sevdim.
Tansiyon, kolesterol, trigliserid gibi yaşlılık dırıltılarına rağmen de vazgeçemiyorum.
Hayır, oburluk olsun diye öyle her çeşidini yemem. Zaten de sütlüsünden hazzetmem.
Hatta onca yıl Belçika’da yaşamış olmama rağmen bu ülkenin belki dünyadaki en meşhur spesiyalitesini oluşturan ve içine bin bir şey eklenen “pralin”lerine de alışamadım.
Likörlüsü hariç! Şöyle etrafı kara çikolatayla sarmalanmış ve kalbine de “bekâr adam şurubu” tabir edilen alkole yatırılmış bir kiraz tanesi oturtulmuş olacak ki, kim dayanabilir?
***
EVET, benim çikolatam mutlaka siyah olmalı. Damağımda acımtıraklık hissetmeliyim
Katıksızlıklarını tercih ederim ama yine de çok az şekerli çocukluk “madlen”lerini ve portakal kabuğunu çevreleyen kara kakaosuyla “oranjet”leri yabana attığım sanılmasın.
Pek düşkünü sayılmasam bile pastaların da aynı türden imal edilmiş olanını severim.
Fakat kara var, kapkara var!
***
ARTIK mide babında dahi “siyaseten doğrucu” budalalık pek moda olduğu için tezgâhlara yok “organik”, yok “biyolojik” yok “otantik” diye yeni mamulât yerleştiriyorlar.
Mübarekler çikolata değil de postal! Kakao baklası nasıl toplanmışsa şöyle bir kaba presten geçirip hemen paketlemişler. “Doğal” etiketi yapıştırıp iki üç misli fiyata satıyorlar.
Hatta Avrupa’da şunu bile gördüm: O “siyaseten doğruculuğu” hezeyana vardırıp “tekellere karşı falanca Latin Amerika köylüsüne üreteceği değerini verin” diye yazıyorlar.
Başüstüne! Emredersiniz! Hem tatsız tuzsuz bir kayış parçasını azıdişlerimle kırmaya çalışacağım, hem de “köylü aşkına” (!) göz göre kazıklanmaya he diyeceğim.
Eh hazret “latino” ya, bari Chavez’in Nobel’i alması için imza atayım da tam olsun!
***
GEÇELİM. Ben ne “tıp” (!) adına çikolatayla İskandinav ödülü arasında ilişki kuran, ne de “siyaseten doğruculuk” adına “oranjet”i günah sayan zırvalıklara metelik veriyorum.
O “oranjet”i, o “madlen”i, o “bekâr adam” likörlüyü sırf damak tadı için yiyorum.
Buyurun bir tane de siz alın, zihin açan molekülü var, Nobel’le mükâfatlandırılırsınız.
hadiuluengin@taraf.com.tr
Yorum Yap