Hrant’ın katlinin yıldönümündeyiz. Gene sokaklara çıkacağız; hâlâ gerçek failleri ortaya çıkarılamayan o korkunç cinayeti lanetlemekle ve “unutmama” sözümüzle yetineceğiz. 

Yıldönümünün şerefine şimdilik elimize iki tane daha “sanık” polis verdiler. Uluslararası alanda sürekli gurur, onur, itibar vb. “duygularla” iştigal eden devlet Hrant cinayetinde “utanacak” bir şey bulamıyor; “itibar zedelenmesi” gibi bir şey yaşamıyor. 

Kuruluşundan önceye dayanan ve sürekli olarak Batı karşısında eziklik ve üstünlük kompleksi arasında gidip gelen ve bu kadar çok görüntüye önem veren bir devletin yetkililerinin Hrant’ın cinayeti konusunda “itibar”a ilişkin tek bir laf etmemeleri ilginç değil mi? 

Çünkü bu cinayeti çözmenin getirisi mi yok? “Üzüntüden daha önemli şeyler” mi var? 

Bakan Yıldız, Soma’nın mezarlık patronuna “gene” bir termik santral ihalesi verdikten sonra “Ülke menfaati üzüntümüzden önemli” şeklinde açıklama yapmış. Ölen işçiler sadece “üzüntü” kaynağı demek ki… Yani gayet “çıkarlarla” ve “rasyonel” düşünüyor gibi sayın bakan ama ihalede “şartları sağladığını” söylediği” Soma Holding’i -hadi bırakalım duygusallığı- “rasyonel” bir şirket olarak algılamak mümkün mü? 301 işçisini koruyamayan adamın “şartları sağlaması” mümkün mü? Ve hani bu Soma Holding’in adamı işçilerinin maaşlarını ödeyemiyordu? Hani aparatçikler de dahil olmak üzere, bütün milletçe -hükümeti temize çıkarmak için- bu adamın üzerine çullanmıştık? 

301 tane maden işçisi öldükleriyle kaldı demek ki… 

Aynı Hrant gibi… 

Tabii ki her şeyin daha da kötüsü var. 

301 işçi ölür… Tavırlar alırsınız; tavırlar alırız… Siz oradasınızdır; biz burada… 

Hrant öldürülür… Bir takım insanlık eksikliği dikkat çeken yaratıklar beyaz bere takıp, “daha da kan isteriz!” diye bağrışırlar… 

Cizre’de son günlerde beş tane çocuk öldürüldü… Bir görgü tanığı “hiç bir olay, eylem etkinlik yokken gaz bombaları ve silahla ateş açarak gelen” polislerin gene geldiğini, “çocuklara bağırıp, çağırıp, daha sonra gaz bombaları attığını, ardından silah sesleri geldiğini ve bir çocuğun başından aldığı bir mermi ile yere düştüğünü” anlatıyor… 

Hepimiz bilmiyor muyuz, ne olursa olsun, kimimizin o polislere toz kondurmadığını? Her halükarda o çocukların “hak edecek bir şeyler yaptığını” düşündüğünü? 

Siz hangi tarafta yer aldınız? Hrant’ta, Soma’da, Cizre’de? 

Bir de kutuplaşmalarımızda hiç yeri bile olmaya çocuklar var. Van’da karakolda öldürülen Afgan mülteci çocuk mesela… Gene “tesadüf” işte; olayı kaydetmesi gereken kamera bozukmuş… 

Gene geçtiğimiz günlerde Denizli’de bir Roman çocuk tabancayla vurularak öldürüldü. Bir atölye sahibi 9 el ateş etmiş zihinsel engelli ve böbrek yetmezliği olan, hiç okula gidememiş 10 yaşındaki çocuğa. 

Arayanı soranı olmayan Afgan çocuk, Roman çocuk… Memleketi sağdan soldan, karikatür özgürlüğü, nefret suçu, kutsallarımız kavgası vererek kurtardığını zanneden kapkaranlık vicdanlıların umurunda bile değil… 

Kutuplaşmalar Türkiye’nin adeta kaderi gibi… Her konuda iki tane Türkiye var. Falanca konuda kutuplaşanlar başka bir kutuplaşmada yan yana gelebiliyorlar. Son zamanlarda bu konuda yaratıcılıkta sınır tanımıyoruz. Yüzyıldır tecrübe ettiklerimize yenileri de ekleniyor. 

Düne kadar “Müslümanlar ve diğerleri” gibi kutuplaşmalarımız vardı; şimdi “cemaatçi -AKPci” savaşlarından “Müslüman Müslümana karşı” kutuplaşmamız bile oldu. 

Atatürk’e hakaret ettiği gerekçesiyle Akit gazetesini basan Ülkücüler… Peygamberin karikatürünün çizilmesinde sorun görmeyen Atatürkçü Cumhuriyeti basan milliyetçi-muhafazakarlar… Beşiktaşlılar, 

Fenerbahçeliler, Trabzonsporlular… 

Bir tek memleketten birbirinden bu kadar çok farklı “iki memleket” çıkar mı? 

Birilerimizin diğerlerine sağır olması değil mesele; sağırlığın kendisi dolaşıyor ortalıkta; dokunduğu yeri başkasına karşı düşmanlaştırıyor. 

(BasHaber Gazetesi)