- 23.09.2015 00:00
Nazım Hikmet’in romanıdır ‘‘Kan Konuşmaz…’’ Siz kendinize istediğiniz kadar Türk, Müslüman vs deyin, sonunda aidiyetinizle değil, yaptıklarınızla değerlendirilirsiniz.
Küçük çocukların bile öldürüldüğü Cizre için kalkıp ‘‘Cizre’de sivil kayıp yok’’ diyenler bizim kardeşimiz olabilir mi?
Vatan-millet aşkı ile çalıştığına inandığımız ama ayakkabı kutularına dolar istiflemekle meşgul insanlarla kardeşliği kabul eder misiniz!
Gezi’de gencecik çocukları öldürtüp kör ettikten sonra en küçük bir üzüntü beyan etmeyenlerle aynı aile fotoğrafına yer alabilir misiniz!
Cemaatçi, solcu, demokrat, Kürt diye yaftaladıkları insanları hukukun en temel ilkelerini çiğneyerek cezaevine koyduranlarla bırakın kardeşliği arkadaş olabilir misiniz!
Kan Konuşmaz; eylemleriniz, icraatlarınız konuşur.
Küçücük çocukların okulunu, kreşini onlarca polisle basıp uyuşturucu arayanlarla akrabalığı bırak, aynı coğrafyada olmaktan utanır insan.
KREŞ BASKINI UTANCI...
Beyoğlu’nda basın açıklaması yapan sanatçıları yaka-paça içeri aldıran biriyle insanlık ailesinin ortak üyesi olmayı bile kabul edemezsiniz.
Her döneme uygun bir eylemi, bir söylemi var bunların. Gürcü, Kürt, Laz, Çerkez herkes eşittir söyleminden Kürtlerin düşmanlaştırılması, şeytanlaştırılması aşamasına geldik.
Kendi iktidarları için Kürtlerin meşru yollarla Meclis’te olmasının önünü kesip Türkiye’yi fiilen bölecek adımlar atıyorlar.
İktidar hırsları o kadar gözlerini kör etmiş ki, bölgedeki gelişmeleri bile doğru okuyamıyorlar. Putin savaş uçaklarını, tanklarını, askerlerini gönderip Esad’ın devrilmesine izin vermeyeceğini tüm dünyaya gösterdi. ‘‘Ey Putin’’ diyebilecek bir delikanlı çıkabildi mi ortaya?
TEK AMAÇ DÜNYA MALI...
Putin, Ermeni Soykırımı’nı tanıyıp Erivan’da Soykırım Anıtı’nda saygı duruşunda bulunduğunda, Soykırımı lanetlediğinde de sessiz kalmışlardı. Kimi ülkelerden alelacele elçi çekenler, Putin’in bu açık tavrını görmezden gelmişlerdi.
Neden dersiniz?
Ülke aşkından olmadığı çok açık ortada.
Kendisinden başka kimseyi düşünmeyen, düşman bildiklerinin çektiği acıdan zevk alan, empati yapma duygusunu yitirmiş, sevgiden uzak, sadece dünya malını artırmayı amaçlayan bir zihniyetle karşı karşıyayız.
Günde bir-iki dolarla geçinmek zorunda olan garibanları kimi zaman Kuran, kimi zaman bayrakla kandırıp işlerine bakıyorlar. İnsan bu tabloya bakınca, usta şairi hatırlamadan edemiyor:
‘‘Ve bu dünyada, bu zulüm senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
— demeğe de dilim varmıyor ama —
kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!’’
Yorum Yap