Şifayı Amerika’da aramak zorunda kalan bir bakanın liderden tokat yediği için istifa ettiği dedikodusu uzun süre siyasi kulislerde dolaşmış, üstelik yalanlanmamıştı. İddialara göre, büyük bir grubun vergi sorununu liderin iradesine rağmen çözen bakan tokadı yiyen ne ilk, ne de son siyasetçiydi.

Para değil ama sporla ilgilenen bir bakanın da beğenilmeyen bir icraatı yüzünden tokatlandığı söylentileri almış başını gitmişti. Resmi mekanlar, siyasetin yatak odası kabul edildiği için olsa, mahremiyete girer diyerek kimse üzerine gitmemişti olayların.

Okuldan siyasete ‘‘Sever de, döver de’’ anlayışının hakim olduğu toplumlarda, tokat bir eğitim, yönlendirme, cezalandırma aracı olarak devreye giriyor. Kimi zaman tokatlanan ‘‘Bana vurması, ilgi ve sevgisini gösteriyor’’ diyerek durumdan memnun olma vazifesi bile çıkarıyor.

TERBİYE ARACI

Şiddetin bir terbiye aracı olarak kullanılması maalesef bu topluma yabancı bir kavram değil. Kadın-erkek ilişkilerine baktığımızda, olayın vahşet boyutuna vardığını resmen görüyoruz.

Daha da vahimi, topluma rol model olması gereken kişilerin, bu şiddeti sıradan, olağan bir şey görmesi ve kendisine cezalandırıcı bir yetki tanıması. Galatasaray’ın basketbol koçu Ergin Ataman tam bu kategoriye giriyor.

Başarılı bir basketbol koçu olan Ataman, Eskişehir’de kaybettikleri bir basketbol maçından sonra takımın en genç oyuncularından birini tokatlamış. Mazereti de var: Tokadı sahada değil, soyunma odasında atmış. Orası, takımın yatak odası olduğu için mahremmiş ve orada takımın başındaki adam istediğini yapabilirmiş.

Aslında haklı, çünkü yanılmıyorsam Yılmaz Vural bir takımın başındayken oyuncusunu sahanın içinde tokatlamıştı. İsviçre Milli Maçı’nda en sakin, en saygılı spor adamlarından Şifo Mehmet bile şirazeden çıkmış, rakip takım oyuncusuna çelme takma noktasına gelmişti.

KANIKSANIYOR

Şimdi sporcusu, siyasetçisi şiddeti bu kadar kolay içselleştiren, savunan bir toplumda, polisten toplumsal olaylarda sağduyulu davranmasını, aşırı şiddet kullanmamasını bekliyoruz.

Daha çok bekleriz…

Ataerkil aile yapısının hakim olduğu toplumlar lider, devlet kavramlarının kutsallaştırıldığı, onlar adına yapılan her muamelenin kolayca kabullenildiği toplumlar oluyor. Erdoğan, Gezi’deki polis şiddeti için ‘‘Emir ben verdim’’ deyince tepki görmek yerine, övgüye mazhar oluyor.

Baba ile basketbol koçunun, başbakanın karışımı, gerektiğinde seven, gerektiğinde döven figürlerin baştacı olması sonucunu doğuruyor.

Tokadı normalleştiren bir toplum şiddettin diğer türlerini de kabul edebiliyor, özellikle kendisinin de karşı olduğu kesimlere yönelikse.

Ama gerilimin bu kadar yüksek, kamplaşmanın bu kadar tehlikeli boyutlara ulaştığı toplumlarda, şiddetin bir ikna yöntemi olarak devreye girmesinin açacağı tehlikeler büyük. 6-8 Ekim olayları bize bunu açıkça gösterdi.