- 1.09.2014 00:00
‘‘Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem de kuşku, Aydınlık mevsimiydi, Karanlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı, hem hiçbir şeyimiz yoktu, hepimiz ya doğruca cennete gidecektik ya da tam öteki yana – sözün kısası, şimdikine öylesine yakın bir dönemdi ki, kimi yaygaracı otoriteler bu dönemin, iyi ya da kötü fark etmez, sadece ‘daha’ sözcüğü kullanılarak diğerleriyle karşılaştırılabileceğini iddia ederdi.”
Charles Dickins’ın tarihin en iyi girişlerinden biri kabul edilen ‘‘İki Şehrin Hikayesi’’ böyle başlar. Biraz uyarlamayla günümüz Türkiyesini anlatacak bir giriş olduğunu söyleyebiliriz. Askeri vesayet dönemi tabular dönemiydi. Kürt sorunundan bahsedemezdiniz, otoriteye karşı gelemezdiniz, kılık-kıyafet konusunda özgür değildiniz. Medya, Genelkurmay’ın basın bülteni gibi çıkardı.
AKP’nin iktidara gelişi bu tabloyu değiştirdi. Avrupa Birliği yolunda atılan adımlar, mağdur muhafazakarların haklarını almaları için gerçekleştirilen reformlar Türkiye’nin parlak bir patikaya girdiği umudunu doğurdu. Ekonomi gayet iyi gidiyordu, bedelini her zaman, en ağır şekilde solcuların ödediği darbeler dönemi kapanmıştı, medyada tabu kalmamıştı. AKP’nin ilk iki dönemi bu doğrultuda devam etti…
Üçüncü dönemi kazanan Erdoğan, devlet gücünü ele geçirince hızla Kemalizm’e rücu etti. Daha doğrusu Seküler Kemalizm’in İslamcı versiyonuna. Kemalizm gençleri seküler-modern anlayışla yetiştirmeyi amaçlıyordu, Erdoğan muhazakar-İslamcı bir gençlik hayali oluşturdu. Kemalizm’in başı örtülü kadına tepkisinin yerini, Erdoğan’ın Başiktaş’taki ofisinden vapurdan inerken izlediği mini etekli kadınlara duyulan tepki aldı.
12 Eylül rejiminin akademi dünyası üzerindeki baskısı İslamcı bir renkle artarak devam etti. Protesto hakkı ise kanlı bir şekilde bastırıldı. Gezi Parkı’na sahip çıkmanın bedeli onlarca gencin canıyla ödendi. Zamanların en iyisini yaşamayı ümit ederken en kötüsünün göbeğinde bulduk kendimizi…
Ve elbette gazeteciler…
12 Eylül’den daha ağır bedel ödedi gazeteci milleti… Erdoğan ve şürekasını eleştirenler işlerinden oldu, doğruyu yazan muhabir kendine ekmek parası kazanamaz hale geldi. Muhabirin bile ekmeğiyle oynamaktan çekinmeyen bir başbakana tanıklık etti Türkiye. Birer ikişer yayın yönetmenleri, köşe yazarları, muhabirler geleneksel medyadaki yerlerini kaybetti. Televizyon kanalları, gazeteler kapıyı gösterdi hepsine. Çünkü patronların devletten kazanacakları paralar vardı.
Medya havuzculara kaldı sonunda.
Her türlü ahlaksızlığı inanılmaz bir pervasızlıkla savunan şarlatanlar, her dönemin elemanları ortalığı kapladı. Ama Erdoğan’ın bile yenemeyeceği bir güç vardı artık: İnternet… Geleneksel medyadan uzaklaşan gazeteciler kendilerine yeni bir ortam buldu böylece. Sansür edilemeyen, susturulamayan ve satın alınamayan bir ortamdı bu. Evet, para kazanmadan çalışmaya razıydılar ama para uğruna gerçekleri görmezden gelmeye razı değillerdi.
Bugün bu medya girişimlerine bir yenisi ekleniyor. Muhabirlerin ağırlıkta olduğu, haberin ve habercinin öncülük ettiği bu site, meslek ahlakı ve namusuna sahip çıkan gazetecilerin yeni bir kalesi olacak. Cumhuriyet tarihi, doğruları söyleyen, savunan gazetecilerin her zaman ağır bedeller ödediği bir tarih. Atatürk döneminden başlayan, Menderes, Özal ile devam eden bu baskı rejimi Erdoğan ile doruğa ulaştı. Yolsuzluk ve baskıyla anılacak bu dönemin hikayesini önce gazeteciler, sonra tarihçiler yazacak. İşadamlarının siyasetçilerin kucağına oturtulduğu bir pavyon demokrasisinde yaşıyoruz. Gazete patronlarının başbakanla görüşürken telefonda korkudan ağladığı bir Türkiye bu. Doğruları yazanların her türlü iftiraya layık görüldüğü bir Türkiye aynı zamanda.
Karanlık bir tablo çizdim belki ama umut veren bir direniş ruhu da var. Haberci direndikçe, Türkiye kararmayacaktır.
Yolunuz açık olsun…
Yorum Yap