BBC’den Mahmut Hamsici’nin, KCK Eşbaşkanı Cemil Bayık’a sorduğu sorulardan biri şöyle: “Bölgeye giden gazeteciler olarak şunu görüyoruz. Burada halk asıl olarak, yaşananlardan devleti sorumlu tutuyor. Ama onların içinde, ‘devlete tepkiliyim, ama gençlerin, YDG-H’nin süreci bu şekilde yürütmesine çok sempatiyle bakmıyorum’ diyen insanlara da rastladık. Bu eleştirilere nasıl bakıyorsunuz?”

Bayık’ın yanıtı şu: “Halk homojen değildir. Halkın içinde benimseyen olur, benimsemeyen olur. AKP yanlısı var, korucular var, çatışmalarda çıkarı sarsılan var.”

Oysa devam etmekte olan eylem biçimlerine karşı genel bir eleştiri olduğunu rahatlıkla görmek mümkündür. HDP Eşgenel Başkanı Selahattin Demirtaş ve bu partinin pek çok yöneticisi “hendek kazmak” gibi eylemlerin doğru olmadığını defalarca dile getirdiler.

Güvenlik güçlerinin sert tutumu, günlerce devam eden sokağa çıkma yasakları, duvarlara yazılan ırkçı yazılar; bütün bunlar halkta var olan tepkiyi daha da artırıyor. Kızgınlığı nefrete dönüştürüyor. Ama tüm bunlar toplumun çatışmalardan memnun olduğu anlamına gelmiyor.

Şehirlerde sürdürülen “sokak eylemleri” insanların “devrimci halk savaşına” katılmalarını sağlamaksa, bu en azından şimdilik amacına ulaşamamıştır. Bazıları çareyi evini terk etmekte buluyor. Mahalleler, şehirler boşalıyor. İnsanlar “savaşın bir parçası” olmak istemiyorlar. Asıl gaye savaşı daha da sürdürerek toplumu “tercih yapmaya” zorlamaksa tehlikeli bir sürecin içindeyiz demektir. Bu zorlama gelecekte çok daha yıkıcı sonuçlara yol açabilir.

Patlayan bombalar, kazılan hendekler, özyönetim ilanları, günlerce süren sokağa çıkma yasakları, güvenlik güçlerinin operasyonları, ölümler.

İyi bir yere gitmediğimiz çok açık. Geçen yıl bu vakit çözüm için atılması gereken adımları konuşuyorduk; bugün ise savaş sarmalından nasıl çıkacağımızı konuşuyoruz. Barış ve çözüm çok uzakta gözüküyor. Bu kötü gidişten nasıl kurtulabiliriz? Pek çok kişi bu sorunun cevabını arıyor.

Diyarbakır Barosu Başkanı Tahir Elçi’nin katledilmesi, bize bir kez daha bu savaşın anlamsızlığını göstermiş oldu. Sıkılan her kurşun, yaşanan her çatışma, geleceğimizi karartmaktan başka hiçbir işe yaramıyor. Bu savaş kimseye herhangi bir gelecek sağlayamaz, mutluluk getiremez.

Savaşın yıkıcı etkileri en çok Kürtlere zarar verdi. Artık savaş koşullarında yaşamak istemiyorlar. Onlar, silahla sorunların çözülemeyeceğini çok iyi biliyorlar. Haksızlıklara, baskılara “yasal siyaset” yolu ile yanıt vermek istiyorlar. Artık kan ve silah görmek istemiyorlar.

7 Haziran ve 1 Kasım seçimleri Kürtlere çok şey öğretti. “Halk gücünü sandıkta gösterdi.” Silahlı mücadele anlamını yitirdi.

Aylardır, Kürdistan’ın şehirlerinde çatışmalar yaşanıyor. Sonuçta ne oldu? Yıkım ve göç.

Günlerce dükkânını açamayan esnaf zor günler yaşadı, yaşıyor. Dükkânını kapatıp gidenler var. Bir esnaf şu soruyu soruyor: “Bu gençler benim için mi savaşıyor?”

Evlerin tam önüne hendek kazarak, esnafa zorla kepenk kapattırarak, vatandaşlara “evlerinizin kapısını açık bırakın” diyerek bir başarı elde edemezsiniz. Kürt meselesini bu yolla çözemezsiniz.

Deneyimli bir politikacı olan Mardin Büyükşehir Belediye Başkanı Ahmet Türk, “Hendek kazmanın da, sindirme politikasının da para etmeyeceğini elbet herkes anlayacak” diyor.

Çok geçmeden bu gerçeği anlamalıyız.

Cemil Bayık, yakın tarihte yaptığı bir başka açıklamada şu ifadelere yer veriyor: “Silahlı mücadele amacına çoktan ulaştı. Amaç Kürt sorununu gündeme getirmekti ve biz bunu başardık. Biz artık savaşmak istemiyoruz. Biz müzakere ve siyasi çözüm istiyoruz.”

O hâlde, yasal siyasetin önünü açın.

Demokratik siyasete şans tanıyın.

enversezgin54@gmail.com