Murat Karayılan’ın, 25 Nisan 2013 yılında düzenlediği basın toplantısında PKK güçlerinin 8 Mayıs tarihinde sınır ötesine çekilmeye başlayacağını açıklaması ile birlikte her şeyin tahmin edildiğinden çok daha kolay gerçekleşeceği düşüncesi egemen olmaya başlamıştı.

Kısa bir süre sonra ise silahlı grupların büyük bir bölümünün Türkiye’yi terk etmediğini öğrenmiş olduk. Bu kez iyimserliğin yerini kötümser bir hava almaya başladı. Kimileri ise zaman geçirmeden sürecin bittiğini ilan ettiler.

Otuz yıl devam eden bir savaş, üç ayda yerini kalıcı bir barışa bırakabilir miydi?

Bunun mümkün olamadığını yaşayarak öğrenmiş olduk. Ünlü yazar Stefan Zweig şöyle diyor: “Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.” Türkiye bunun için otuz yıl bekledi. Barış sürecini başlatmak zor oldu, devam ettirmek ise daha zordur.

Şunu öğrenmiş olduk: Barış kolay gelmez.

Önümüzde uzunca bir yol var ve bu yolun zorluklarla dolu olduğunu artık daha iyi biliyoruz.

Öte yandan zaman içinde pek çok “tatsız” olay da yaşandı. Pek çoğu kaçınılmazdı. Çünkü “süreç” kendi içinde zayıflıklarını da barındırıyordu. Bu gerçeği hesaba katmazsak her olaydan sonra başa döndüğümüzü düşünebiliriz. Bunun böyle olmasını, “kavganın” yeniden başlamasını isteyenler az değildi. Bazıları her kritik dönemde ya da olumsuz her gelişmenin ardından, Abdullah Öcalan’ın “bu iş buraya kadar” demesini; deyim yerindeyse “masayı devirmesini” beklediler. Bekledikleri şey olmadı, olamazdı. Çünkü “süreç” toplumsal bir ihtiyacın ürünü olarak ortaya çıkmıştı.

Bugün durum nedir?

Bazı olumsuz gelişmelere rağmen, görüşmeler kesintiye uğramadan günümüze kadar gelmiştir. Dahası, müzakerelerin yasal zeminini oluşturacak olan “Yeni Çözüm Paketi” Meclis’ten geçerek yasalaştı. Artık daha iyi bir noktada olduğumuzu rahatlıkla söyleyebiliriz.

Nitekim HDP heyeti ile görüşen Abdullah Öcalan, “30 yıllık bir savaşın büyük bir demokratik mücadeleyle sonuçlanma aşamasında olduğunu” belirtmiştir. Bu açıklama önemlidir. Önemlidir, çünkü sürdürülen görüşmelerin hangi durumda olduğunu bize açık bir biçimde anlatmaktadır.

KCK Yürütme Kurulu Başkanı Cemil Bayık’ın, Vatan gazetesi yazarı Ruşen Çakır’ın, Başbakan Yardımcısı Beşir Atalay’ın “yeni heyetin” Kandil’e gelme teklifine yönelik sorusuna yanıtı net ve kısa olmuş: “Biz her zaman (görüşmelere) hazırız.”

Karşılıklı pozitif açıklamalar Türkiye’nin önüne yeni imkânlar sunmuştur.

Aslında taraflar, müzakere sürecinin, genişleyerek ve etkin bir biçimde devam etmesi gerektiğini beyan etmişlerdir. Bu beyan çerçevesinde önümüzdeki günlerde ve aylarda somut bazı adımların atılabileceğini görüyoruz.

Ancak, dünya yerinde durmuyor. Ortadoğu da öyle...

Koşullar değişince, hedefler de değişmelidir.

Unutmayalım ki geçen yıldan çok farklı bir noktadayız. Bölgemizde önemli gelişmeler meydana geldi. Özellikle Suriye ve Irak’taki Kürtlerin durumu, düşüncelerimizi yeniden gözden geçirmemiz gerektiğini ortaya koymaktadır.

Bu gelişmeler ışığında PKK’nın kısa sürede silahları bırakmasını beklemek ne derece gerçekçi olacaktır?

Nihai hedef elbette bu olmalıdır. Ancak, gerek Türkiye’nin etrafında meydana gelen yeni durum ve gerekse de sorunun doğasından kaynaklanan zorluklar; bize bir başka adım üzerinde yoğunlaşmamız gerektiğini göstermektedir.

O da şudur: “PKK’nın Türkiye sınırları içinde herhangi bir ‘askeri’ faaliyet içinde olmamasını sağlayacak bir mutabakat.”

Sonrası gelecektir.

Cumhurbaşkanlığı seçim sonuçları, Kürtlerin yasal siyaset yolu ile seslerini yükseltebildiklerini ve bu yolla sonuç alabildiklerini çok somut olarak göstermiştir.

Kürtlerin, haklarını elde etmeleri için, “silahlı eylemlerin” yeniden başlamasına ihtiyaçları yoktur.

enversezgin54@gmail.com