1980 yılının soğuk bir kış gecesinde, Siirt’e bir otel odasından, iki sivil polis ve çok sayıda asker tarafından gözaltına alınıp, “askerî tugaya” götürüldüm. İşkencehane olarak kullanılan küçük bir odadayım.

Kaba dayak, falaka, elektrik işkencesi...

İşkence sabaha kadar sürdü. Ayakta duramıyorum. İki asker koluma girerek, nezarethane olarak kullanılan bir koğuşa götürdüler.

İçeride, gözaltına alınan üç kişi daha var. İçlerinde kır saçlı olanı beni teselli etmeye çalışıyor. Her tarafım ağrıyor, inliyorum.

Kır saçlı adam uzandığım ranzaya ilişip Kürtçe bir şeyler söylüyor. Çoğunu anlamıyorum.

Az sonra Kürtçe şiir okumaya başlıyor. Adamın bu yakın ilgisi acılarımın biraz olsun hafiflemesine yardımcı oluyor. Uyumuşum.

Öğleden sonra uyandım. Adam hâlâ yanı başımda duruyor. Sohbet etmeye başlıyoruz. Daha doğrusu o konuşuyor, ben dinliyorum.

Bir gece önce kendisi de aynı işkence tezgâhından geçmiş. Tek kelime Türkçe bilmiyor.

Geçen Newroz bayramında birkaç arkadaşıyla birlikte köylerinin biraz dışında bir tepede ateş yakarak kutlama yapmışlar. Aslında her yıl yaptığı şeyi bir kez daha tekrarlamış. Bu kez bir ihbar üzerine ve üstelik aylar sonra gözaltına alınmış.

O yıllarda Kürtlerin yoğun olarak yaşadığı illerde sıkıyönetim var. Baskı ve şiddet artmış, tutuklamalar başlamıştı. Newroz bayramını kutlamak iyice zorlaşmıştı. Kutlayanlar ise işte böyle eziyet görüyorlardı.

12 Eylül askerî darbesinden sonra kutlamalar neredeyse imkânsız hâle gelmişti. İnsanlar ancak evlerinde veya dost ziyaretlerinde büyük bir gizlilik içinde bayramlarını karşılama yoluna gidiyorlardı.

Sonra kutlamalar restoranlarda gerçekleşmeye başladı. Yıllar geçti, sıra salonlara geldi. Derken daha büyük salonlar...

Gün oldu kalabalıklar en büyük salonlara dahi sığmaz oldu. İnsanlar meydanlara çıktılar. Onbinler, yüzbinlere dönüştü.

Tüm baskılara rağmen bir halkın bayramı utturulamamıştı.

Newroz çok daha güçlü bir biçimde geri gelmişti.

Her Newroz gösterisi başlı başına bir önem kazanmıştı. 2013 Newroz’u ise bir bayram kutlamasından çok daha fazla şeyi ifade etmektedir. Her şeyden önce yepyeni bir sürecin başlangıcını simgelemektedir.

Şöyle ki; geçen yılın başında Başbakan Erdoğan’ın “İmralı ile görüşülüyor” yönündeki açıklamasından hemen sonra, toplumda barışa ve çözüme dair umut bir kez daha yeşerdi.

Öcalan’ın Newroz kutlamalarında okunan mektubu ise umudu daha da arttırdı. Milyonlarca insan televizyonlarının başında “artık silahlar sussun, fikirler ve siyasetler konuşsun” mesajını dinlediler.

Oturup bir kez daha düşünme fırsatı buldular.

Tam bir yıldır, bu ülkenin dağlarında çatışmalar yaşanmıyor.

Sadece bu değil.

Daha önce Öcalan’ın adını dahi ağızlarına almayanlar, İmralı ile sürdürülen görüşmelere “ılımlı” bir yaklaşım gösterdiler.

Kürt meselesi büyük ölçüde “yasal siyasetin” konusu hâline geldi, iyi oldu.

Kürt mücadelesine soğuk duran pek çok kişinin görüşlerinde olumlu yönde değişiklikler yaşandı. Diyalogun önemi arttı.

Bütün bunların sonucunda, “demokratik siyaset” daha çok inisiyatif alma fırsatı yakaladı, BDP’nin önü açıldı.

2014 yılının Nevroz bayramını kutladığımız bu günde, Kürt halkının, şiddete başvurmadan hakları için mücadele edebilecek yeterli demokratik birikime sahip olduğunu düşünüyorum.

Bugünkü kitlesel kutlamalar bunu bir kez daha kanıtlayacaktır.

*

Pazar günü erken bir saatte Telefonumun zili çaldı. Arayan, Yadin İlgin’di

“Enver amca, babamı kaybettik” dedi.

12 Eylül darbesinin öncesi ve sonrasında, Diyarbakır Cezaevi’nde yattı. Cezaevinden çıktıktan sonra da sıkıntı içinde yaşadı.

Yakın bir arkadaşımı kaybetmenin üzüntüsünü yaşadım, yaşıyorum.

Kardeşim Nadir İlgin, seni hiç unutmayacağım.

enversezgin54@gmail.com