- 25.02.2014 00:00
Ön tarafta bir masa ve dört sandalye var. Bir paravan dükkânı tam orta yerden ikiye bölmüş. Paravanın öte tarafında bir matbaa makinesi duruyor.
Yıl 1984 olmuş. Buradan bakınca, dört yıl kısacık bir zaman gibi gelebilir. Lakin o karanlık tarihte, o karanlık günlerin tünelinde, korunaksız, barınaksız, çoğu zaman açlığın sınırında, her an o en çıplak siyasi vahşetin eline düşme tehlikesi altında zaman bir başka türlü geçiyordu.
Tarif etmeye çalıştığım o dükkânda matbaacı çırağı olarak çalışıyorum. Akşam saat yedi gibi patronla birlikte dükkânı kapatıyoruz. Saat ona kadar dışarıda amaçsız bir biçimde dolaştıktan sonra tekrar buraya geliyorum. Geceleri burada kaldığımı patron bilmiyor. İçeri girdikten biraz sonra uyku bastırıyor. Sandalyeleri yan yana sıralayıp, bunların üzerine uzanıyorum. Üzerime örteceğim hiçbir şey yok. Soğuktan tir tir titriyorum. Uyumak mümkün değil. O yana dönüyorum olmuyor, bu yana dönüyorum yine olmuyor. Ayağa kalkıp daracık yerde tur atmaya çalışıyorum. Yorulup tekrar uzanıyorum. Hiç değilse bir saatliğine uyumak için kendimi zorluyorum. Olmuyor...
Artık sabahın yedisi. Biraz sonra patron geliyor. Çalışmaya başlıyoruz...
İçinde bulunduğum duruma isyan edip duruyorum. Etmez olsaydım.
Bir arife günü patron beni yanına çağırıp maaşımla birlikte bir de bayram harçlığı verdi. Büyük bir keyifle parayı alıp cebime koydum. Keyif çok kısa sürdü. Patron ıkına sıkına baklayı ağzından çıkarıverdi. Askerdeki oğlu dönmüşmüş, artık bana ihtiyacı kalmadığını söylemek zorundaymış. Patronla vedalaşmadan oradan ayrıldım.
Ertesi gün akşamüzeri bir kez daha arkadaşım Bahattin Işıktaş’ın yardımına başvurdum. Bahattin, aile dostları olan öğretmen bir karı kocanın evine götürdü beni. Tesadüf bu ya orada da akrabaları olan bir başka kadın öğretmen vardı. Kocası 12 Eylül darbesinden kısa bir süre sonra tutuklanmış ve sonradan da sekiz yıla mahkûm edilmişti. Kadın iki çocuğuyla birlikte Kartal’da çoğunlukla öğretmenlerin oturduğu bir sitede kalıyordu. Durumumu öğrenen kadın büyük bir cesaret örneği gösterip, onlarla birlikte kalabileceğimi söyleyince, hiç düşünmeden kabul ettim. Hemen o akşam birlikte evlerine gittik.
Günlerdir hiç dışarı çıkmadan bu evde yaşıyorum. Kadın sabah erkenden çocuklarıyla birlikte dışarı çıkıyor, akşamüzeri öğretmenlik yaptığı okuldan eve dönüyorlardı. Biraz canım sıkılsa da içinde oturabileceğim, yemek yiyebileceğim ve en önemlisi uyuyabileceğim bir eve sahiptim. Bunun daha uzun süre böyle devam edeceğini düşünüyordum. Yanılmışım.
Kendisi de öğretmen olan ablası onu ziyarete gelecekmiş. Peki, ben bu evde hangi sıfatla kalıyordum? Sonunda bir çıkar yol bulduk. Kadının marangozluk yapan bir kayınbiraderi varmış ve ablası onu hiç görmemişti. Anlayacağınız ben işte bu kayınbiraderin yerine geçecektim. Uzun uğraşılardan sonra bilmem gereken ne varsa hepsini ezberledim. Bir cumartesi öğleden sonra kadının ablası çıkageldi. Hikâyemize hiç ama hiç inanmamıştı. Buna rağmen rolümü oynamaya devam ettim. İkinci gün evi terk ettiğinde rahatlamıştım. Rahatlamam boşunaymış. Lise müdürü olan kocası benden haberdar olmuş ve karısına kim olduğumu sormuş. O da kız kardeşinin kayınbiraderi olduğunu söylemiş. Oynadığımız oyuna kadın da dâhil olmuştu.
Sonunda korktuğumuz şey başımıza geldi. Kadın eve bir ziyaret daha yapıp, kocasının bizi yemeğe çağırdığını söyledi. Ne yapalım rolümüzü oynamaya devam edecektik.
Evvela bir hoşgeldin faslı başladı. Sonra yemeğe oturduk. Adam çok geçmeden bana sorular sormaya başladı. İşler güçler, sağlık durumum. Sözü babamla aramın iyi olup olmadığına getirdi. İyi olmadığını söyledim. Rolüm icabı böyle bir cevap vermem gerekiyordu. Nasihat etmeye başladı. Hatta daha da ileri gidip beni azarlamaya... Gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Oysa çocuklar çoktan kahkahayı basmıştı. Kadınlar ise tıpkı benim gibi gülmemeye çalışıyorlardı. Tuvalete gitme bahanesiyle odadan çıkıp, ağız dolusu güldükten sonra geri döndüm. Yine sorular ve yine rol gereği cevaplar. Nihayet vedalaşıp eve döndük. Olanlardan sonra burada kalamayacağımı anlayıp, ertesi gün erkenden bu evi terk etmek zorunda kaldım.
enversezgin54@gmail.com
Yorum Yap