Nihayet “Demokratikleşme Paketi” Başbakan Tayyip Erdoğan tarafından açıklandı.

Paketin hazırlanma sürecine en azından yeterli katılımın sağlanmadığı yönünde bir eleştiride bulunabiliriz. Bu eksikliğe değinebiliriz. Ancak artık paket açıklanmış ve şimdiden kamuoyu tarafından tartışılmaya başlanmıştır.

Bu pakette “Alevi Açılımı” gibi konuların yer almaması büyük bir eksiklik olarak değerlendirilebilir.

Kürt meselesini doğrudan ilgilendiren maddelerin içinde en anlamlı olanı “değişik dil ve lehçelerde eğitim ve öğrenim yapılması” konusudur. Ne yazık ki madde anadilde eğitimi “özel okullara” devretmektedir. Buna rağmen atılacak olan adımı ileriye dönük olumlu bir gelişme olarak değerlendirebiliriz. Çünkü Cumhuriyet tarihi boyunca bu ülke topraklarında ilk kez okullarda Kürtçe (elbette başka dillerde de) eğitim ve öğrenim yapılması imkânına kavuşuyoruz. Anadil eğitiminin devlet okullarında başlatılması, yapılacak en doğru hamleydi. Yalnızca böyle bir yöntemle Türkiye’de dil eşitliği sağlanabilir. Devlet ancak bu yolla tüm dillere eşit mesafede durabilir.

Eğitim konusunda iki sorun çıkacakmış gibi gözüküyor:

Birincisi, yüzbinlerce Kürt aile, çocuklarını devlet okullarında bile bin bir zorlukla okutabiliyor. Özel okul onlar için çok uzakta bir yerde duruyor. Bu durumda devlet işin bu kısmında devreye girmeli ve kolaylaştırıcı bir rol üstlenmelidir.

Öte yandan, 82 Anayasası Türkçenin dışındaki dillerde eğitim ve öğrenim yapılması önünde büyük bir engel oluşturmaktadır. Anayasa Mahkemesi’ne olası bir başvuru sırasında ne gibi bir karar çıkacağını şimdiden kestirmek güç gözüküyor.

Pakette yer alan en önemli maddelerden biri de “Andımız”ın kaldırılacak olmasıdır. 1933 yılında uygulamaya geçen ve Nazi Almanya’sından esinlenerek “uydurulan” bu ant(!) milyonlarca çocuğa zorla söyletilmektedir. Türk olmayan öğrencilere her gün “Türk oldukları için mutluluktan uçtukları” hatırlatılmaktadır. Evde ailesiyle Kürtçe konuşan bir çocuğa okulda her sabah, “sen evinde Kürtçe konuşuyorsun ama unutma ki sen Türk’sün” deniyor, işin aslı bu. Böyle olunca ne oluyor? Çocukların ikilem içinde sıkışıp kalması yetmiyor, bir de varlıkları birilerinin varlığına armağan ediliyor. Kaldırılması yerindedir.. Bir başka zulüm var ki buna da bir son vermek gerekiyor: Özellikle Kürtlerin yaşadığı yörelerin dağlarına taşlarına, şehirlerin orta yerine konulan “Ne mutlu Türküm Diyene” yazıları kaldırılmalıdır.

Geçen yıllarda Batman’a yaptığım bir seyahat sırasında ilginç bir manzarayla karşılaşmıştım. Sıcak bir pazar günü Cumhuriyet Meydanı’nda bulunan Atatürk anıtının önünden geçiyordum. Heykelin altındaki kaidenin üzerinde bulunan, kocaman “Ne Mutlu Türküm Diyene” yazısının altında birkaç işsiz insan oturuyordu. İş bekleyen bu adamlar güneşten korunmak için kaidenin gölgesinden yararlanıyorlardı. Garip bir resim oluşmuştu. Orada oturanlar Türk olmadıkları gibi, yüzlerinde her hangi bir mutluluk ifadesi de yoktu.

Köylerin eski isimlerine kavuşturulması herhangi bir başvuruya bağlı kalmadan değiştirilebilir, değiştirilmelidir. Çünkü pek çok köyün adı yakın tarihte değişikliğe uğramıştır ve eski isimler hafızalardaki yerini korumaktadır. Diğer yandan, il ve ilçeler ise bizzat oralarda yaşayan halkın tercihlerine bırakılmalıdır.

Pakette yer almayan bir başka konu ise ceza kanunundaki değişikliklerdir.

Geçen günlerde Diyarbakır’da görülen KCK Ana Davası’nın 59. duruşmasını izlemeye gitmiştim. Birkaç saatlik bir gözlemimden sonra bir kez daha bu davadan yargılanan pek çok insanın “yok yere” cezaevinde tutulduğuna kanaat getirdim. Terörle Mücadele Kanunu ve Türk Ceza Kanunu’nun bazı maddelerinde kimi değişiklikler yapılarak bu mağduriyet ortadan kaldırılabilir. Sözkonusu yasalar neredeyse her eylemi “terör” olarak adlandırmaktadır. Böyle bir adım, büyük bir sorunu çözecektir.

enversezgin54@gmail.com