Son günlerde asap bozukluğundan en çok neye güldüm biliyor musunuz... diye başlamak isterdim satırlarıma.

Ama yapamam.

Asap bozukluğundan bile olsa gülemem.

Çünkü “bizim ailemizde gülmek bile yasaktı” cümlesini mıh gibi aklımda tutuyorum.

Bahçelievler katliamında abisi Hürcan’ı kaybeden Sevgi Gürses geçen gün böyle söylemiş.

Abisi ve 6 arkadaşını eterle bayıltarak, telle, yastıkla, elle boğarak öldüren, üstüne bir de kurşunlayanlardan Bünyamin Adanalı ve Ünal Osmanağaoğlu cezaevinden kurtarıldıktan sonra.

Ve eklemiş: “Ben affetmiyorum.”

Birkaç sene önce aynen şöyle demişti Başbakan Erdoğan: “Katili affetme yetkisi maktulün varislerine aittir.”

Çağdaş hukuka değil, şeriat hukukuna ait bir ilkedir bu, kabul.

Ama madem bahsimiz hukuk, çağdaş hukukta asla olmayan bir husustan da bahsedelim.

Bir hukuk devletinde, Mandrake’nin bile şapka çıkartacağı alengirli numaralarla sadece üç-beş kişinin yararlanacağı düzenlemeler asla yapılmaz.

Böyle yapıldığında, o düzenlemeye “yasa” denmez, “af” denir.

Ve birileri bu tarz, “hedefe yönelik” af çıkarınca, başka birileri de kalkıp “ben affetmiyorum” der, doğal olarak.

Son günlerde asap bozukluğundan en çok neye gülemedim biliyor musunuz?

Bu affın baş mimarı, eski ülkücülerden AKP’li Selçuk Özdağ’ın “İçerde hiç solcu kalmamıştı, böylece eşitlik sağlandı” ifadesine.

Yeminle aynen böyle söylüyor televizyonlarda, gazetelerde.

Daha enteresanı, hiç kimse de çıkıp “hop dedik” demiyor.

Halbuki;

1 - Bu memleketin cezaevlerinde solcu bulunmayan tek bir saniye bile olmamıştır.

2 - “Örgüt üyesi olmak” kabilinden suçlamalarla senelerce yatıp çıkan solcularla, Bahçelievler katliamı misali “insanlığa karşı işlenmiş suç” niteliğinde vahşi cinayetlere imza atmış olanları aynı kefeye koymak, bu halkı alenen aptal yerine koymaktır.

Son günlerde asap bozukluğundan en çok neye gülemedim biliyor musunuz?

“Yasa” adı altında bu “affın” çıkmasını sağlayan AKP’li vekil ile yargının paslaşmasına.

AKP’li Özdağ televizyona çıkmış kendini savunuyor:

“Efendim, tahliye kararlarını mahkemeler verir, biz sadece yasayı yaparız.”

Ülkücü katilleri serbest bırakan Ankara bilmem kaçıncı Ağır Ceza Mahkemesi başkanı, onun asistini alıp gol vuruşunu yapıyor: “Vicdanım sızlıyor ama yasayı uygulamak zorundayım.”

Biri tutmuş, biri pişirmiş... hesabı.

Doğal olarak şimdi içerde kalan Haluk Kırcı gibilere de “hani bana, hani bana” demek düşüyor.

Son günlerde asap bozukluğundan en çok neye gülemedim biliyor musunuz?

Hukuk tahsil ederken kimsenin bana “İnsanlığa karşı işlenmiş suç” diye bir kavramı öğretmemesine...

Uzatmalarla birlikte 6 sene hukuk okudum ve sizi temin ederim ki bu mevzunun bahsi bile geçmedi.

Bir insanın etnik kimliği, inancı veya siyasi görüşü nedeniyle öldürülmesinin hukuktaki karşılığının insanlığa karşı işlenmiş suç olduğunu, topraklarımızın bu yönden çok “zengin” olduğunu, bu suçlarda hem zamanaşımının uygulanamadığını hem de bu suçu işleyenlerin “affa uğrayamayacağını”, Türkiye’nin bu husustaki uluslar arası sözleşmeleri imzaladığını, uluslar arası hukuk kurallarının iç hukuktan üstün olduğunu...

Bunların hepsini sonradan öğrendim.

Öğrenince diğerleri gibi onun da adını koydum:

Bahçelievler vakası, 7 TİP’li öğrencinin sadece siyasi görüşleri nedeniyle öldürüldüğü, insanlığa karşı işlenmiş bir suçtur.

Meclis “af” niteliğinde düzenleme yapamaz, mahkeme böyle bir “affı” uygulayamaz.

Ve son günlerde asap bozukluğundan en çok neye gülemedim biliyor musunuz?

Eski Adana Emniyet Müdürü Cevat Yurdakul cinayeti yanı sıra karıştığı CHP’li cinayetlerinin sayısı bile doktrinde tartışmalı olan ve yine “Mandrake yasası” sayesinde içerden çıkan ülkücü Muhsin Kehya’nın sözlerine: “O günün şartlarında öyle gerekiyordu, öyle bir mücadele verdim. Dolayısıyla pişmanlık falan da duymuyorum.”

Bu lafın üstüne söyleyecek sözüm yok.

Sadece eğer kabul ederlerse, abisi öldürülen Sevgi Gürses’in “bizim ailemizde gülmek bile yasaktı“ cümlesini bu “af” için emeği geçen herkese hediye etmek istiyorum.

Güle güle kullansınlar.

oraldem@gmail.com