N.Ç’ye tecavüz davasında sanıklara ceza indirimi uygulayan Yargıtay’ın ilgili Ceza Dairesi’nin Başkanı Fevzi Elmas’ın, “Kararı beğenmeyen itiraz etsin” demecinin bünyelerde yarattığı arızaya tepki olarak.

Ertesi gün gazeteleri açtım ki şöyle bir başlık: “Ben de artık N.Ö’yüm.”

Söyleyen kim?

Tecavüzlerin N.Ç’nin “kendi rızasıyla olduğu” yönünde ilk kararı veren Mardin’deki mahkemenin başkanı.

Karar nedeniyle medya öyle üstlerine gelmiş ki, Hâkim Bey artık toplum içinde adını gizlemek zorunda kalıyormuş.

Eee “cuk oturmak” diye işte buna denir herhalde.

Ben de “Size F.E. diyebilir miyiz amca?” yazısını tam da bunun için yazmıştım zaten.

Demek medyanın hep birlikte gösterdiği yerinde tepki sayesinde maksat hâsıl olmuş.

Bir genç kızın adının bir rumuza indirgenmesinin nasıl bir şey olduğunu böylece bir nebze de olsa hissetmişlerdir belki.

Gerçi Hâkim Bey’in ve ona sanal âlemde destek mesajları döşenen meslektaşlarının tepkilerine bakılırsa, onlar hâlâ kendilerini haklı bulup medyanın “linç kültürü” uyguladığını düşünüyorlarmış.

Meslektaşları destek için “Hepimiz N.Ö’yüz” demişler.

Anladık, hepiniz aynısınız...

Fakat bence bir kez daha düşünün ve N.Ç’nin yaşadıklarıyla sizinkileri kıyaslama ayıbından vazgeçin.

Çünkü aksi takdirde, kadim dostum Vatoz’un öfkesini size iletmek zorunda kalacağım.

Vatoz’un yüce hâkimlere mesajı aynen şöyle: “Siz en azından dört yıl poponuzun üstüne oturamamak gibi bir sıkıntı yaşamadınız.”

Üç nokta.

***

Bayram: Bitse de gitsek

Bayram sabahı kapı çaldı.

Düzeltiyorum, zilimiz yok.

Zile gerek de yok.

Herhangi bir dış mihrak bahçe kapısına gelince bizim 45 kiloluk ayı görünümlü köpeğimiz otomatik olarak devreye girip böğürüyor.

Elâlemin zilinde relax baby tadında kanaryalar şakırken bizim zil işte böyle acı acı çalmakta.

Tabii zilimiz Türkçe bir zırrr sesi veya kuşdilinde bir kanarya ciklemesi yerine bünyede böyle bir efekt yaratınca ne oluyor?

O sesi duyan şahsiyet zinhar iç mihrak olmaya heves etmeyip, ya dış kapının misafiri vaziyetinde öylece bekliyor, ya da sessizce uzaklaşıyor.

Biz de yeni evimizde bu sayede bedava yaşıyoruz denebilir.

Sucu geliyor, “bizimki” kapı aralığından bir görünüyor, damacana kalıyor “parayı sonra alırız abi”diyen adam uzuyor.

Pidecinin paket servis elemanı geliyor, “bizimki” derhal sahne alıyor, paket kalıyor eleman kuruş almadan tüyüyor.

Fakat bu bayram sabahı kapıya bir yiğit dayanmışa benziyor.

Hırlamalar, havlamalar uzuyor ama arkadaş gitmiyor.

Kendimi göstermeden kapıyı aralıyorum, bizim küçük ayı tadımlık bir “atıl kurt” gösterisi sunuyor.

Fakat karşıdan bu vaziyetlere gayet şerbetli birinin cool sesi geliyor: “İyi bayramlar yenge...”

Kim lan bu beni yengesini sanıp bayramımı kutlayan korkusuz tip?

Kim olacak, mahallenin çöpçülerinin temsilcisi...

Cebimde son yirmi liram var.

Keşke dün iki onluk yaptırsaydım.

Çünkü çöpçülerin temsilcisi, “yemezler, alırım cebinde ne varsa” şeklinde pis pis sırıtmakta.

Şeytan diyor ki, çek bir “atıl kurt!”

Fakat neyse ki, cebimde olan benim değil pideciye sucunun parası neticede.

Bir nevi mübadele yapmaktayız.

O çöpçüler adına bana bir adet kutlama veriyor, ben de ona bir damacana suyla bir porsiyon kuşbaşılı pide (biliyorum bu durumda, sucuyla pideci çok affedersiniz babayı almış gibi görünüyorlar ama onlar da artık bayramda sipariş götürdükleri bir başka kurbandan bulsunlar yollarını).

Düelloya yürür misali ağır adımlarla ona doğru ilerliyorum.

Silahını önce o çekiyor.

“Pardon enişte... İyi bayramlar, yeni eviniz hayırlı olsun.”

Böylece yengelikten enişteliğe geçiş yapıyorum.

Yirmiliğim ise çoktan onun elinde.

Giderken âdet yerini bulsun hesabı, soruyor: “Bizden bir isteğin var mıydı enişte?”

Kendimi tutamayıp sırıtarak, “Erkin Baba’dan bir parça istiyorum aslında, biliyor musunuz Erkin Baba’yı?” diyorum.

Hafif şaşkın cevap veriyor: “Valla biz alt sokaktaki Erkin Bey’i biliyoruz. Birazdan ona da gideceğiz, varsa bir isteğin söyleyelim enişte.”

“Tamam” diyorum, “Ben arar isterim ondan, hadi size kolay gelsin!”

oraldem@gmail.com