İsterdim ki Erdoğan baldıran zehrini bir dikişte içmeye razı olup...

Kellesinden vazgeçmeyi göze alınca...

Kılıçdaroğlu da topa girsin.

Ve misal desin ki:

“Kafamı aslanın ağzına sokarım”...

“Filin ayağının altına başımı koyarım”...

“Yürüyen merdivende yürürüm”...

“Survivor’a katılıp Duygu’ya maruz kalabilirim”...

Velhasıl, rekabet elini taşın altına koymak hususunda olsun isterdim.

Ama anlaşıldığı üzere, CHP bu işin içinde olmayacak.

Olamazdı da zaten...

Çünkü mevcut CHP’nin bünyesi, çözüm sürecini kaldıramazdı.

Parti yönetimindeki savaşı ulusalcılar kazandı.

Ve onların Kürt meselesi diye bir meseleleri yok, her şey senelerdir nasılsa yine öyle sürmesini istiyorlar.

Bunu gayet iyi bilen Kılıçdaroğlu, ulusalcı zihniyetin baskın olduğu bir partiyle, giderek keskinleşecek bir barış sürecine dâhil olmanın CHP’yi darmadağın edeceğini, kendi liderliğini bitirebileceğini gördü.

Ve aşırı dozda adrenalin yüklü bir çözüm rekabeti yerine, sonu hiçbir yere varmayacak bir komisyon rekabetini tercih etti.

Hükümet, “Çözüm komisyonu” kurulması için önerge verip Meclis’i sürece dâhil etmenin adımını attı.

Aylardır, “Çözümün adresi Meclis’tir” diyen, “Meclis devre dışı bırakılıyor” diye feryat eden CHP, komisyona üye vermeyeceğini açıkladı.

Gerekçeleri de pek mahcup oldu doğrusu; komisyon Anayasa’ya aykırıymış.

Benim bildiğim ciddi bir parti, öncelikle siyaseten neden karşı çıktığını söyler bir konuya.

Hele bu kadar mühim bir süreç ve onda kilit rol oynayacak bir komisyon mevzubahisse.

CHP ise siyaseten değil, sadece hukuken karşı çıkabildi.

Çünkü o Anayasa’ya aykırılık eğer varsa giderilse bile, CHP bu sürece destek vermeyeceğini, veremeyeceğini biliyor.

Âkil insanlar heyeti desen yine aynı film...

Böyle bir heyetin kurulmasını ilk dile getiren CHP’ydi.

Hükümet düğmeye bastı, heyet oluşturuldu.

CHP “Ama bizimki farklıydı” deyip “oynamıyoruz işte” yaptı.

Bütün bu komisyon mızıkçılıkçılarını geçersek, her salı televizyonda grup toplantılarına maruz kalan biri olarak, Kılıçdaroğlu’nun tek bir eleştirisi kalıyor geriye.

O da şu minvalde: “Ne olup bittiğini bilmiyoruz. Bu sürecin karşılığında ne isteniyor bilmiyoruz. Bilmediğimiz sürece dâhil olmayız.”

Yani son zamanlarda beyaz Türk muhitlerindeki şehir suyuna karıştığından şüphe ettiğim, klasik“Karşılığında ne veriyorsunuz” söylemi.

Hani şu, “Türklük elden gidiyor” muhabbetindeki paniği bile bir yere kadar izah edebiliyorum ama CHP şürekâsı “Ne veriyorsunuz” deyince tüylerim diken diken oluyor.

Pardon “sahip” ama...

Öncelikle sen kimsin de, kime ne veriyorsun diye sorarlar adama.

Cumhuriyet’in kölelik kurumu artık kalktı.

Kimsenin kimseye bir şey verdiği filan yok; sorun o ki zaten öyle bir hakkı da yok.

Yüzyıllardır bu topraklarda yaşayan bir halka, bugüne kadar kullandırılmayan hakları iade edilecek.

Olacak da, olması gereken de bu...

Artık bu memlekette, her şey olabilen ama sadece Kürt olamayan bir halk yaşamayacak.

Hayatın kanunu bu...

Öyle ya da böyle, şimdi veya sonra gerçekleşecek.

Üstelik bunu başarmaya her zamankinden daha yakınız şimdi.

Bu nedenle aylardır gençleri ölmüyor bu memleketin.

Hayatın kanunu ne CHP dinler, ne siyasi hesap kitap, ne Anayasa’ya aykırılık...

Barışın Anayasa’ya aykırı olanı mı olur?

Mahkemeye gidip barışın iptalini ve yürütmesinin durdurulmasını mı isteyeceksiniz yoksa?

oraldem@gmail.com