Ne zaman umutsuz bir vaka vaziyetinde ekrandaki boş sayfaya öylece bakıyor olsam aklıma aynı anekdot geliyor.

Büyük yazar James Joyce’u bir dostu ziyaret etmiş.

Joyce, başını yazı masasına dayamış sabit bakmaktaymış.

“Ne oldu James, yazılarınla mı ilgili” demiş dostu.

Yazar tek kelime bile etmeden, “elbette” manasında başıyla onaylamış.

“Bugün kaç kelime yazdın” diye sormuş.

Joyce, “Yedi” diye cevap vermiş.

Dostu, “Yedi mi... Bu gayet iyi en azından senin için” demiş.

Bunun üzerine başını masanın üzerinden kaldıran yazar, “Evet” dedikten sonra devam etmiş: “Ama onları nasıl bir sıraya sokacağımı bilmiyorum!”

Anlaşılan daha sonra epey bir hareket gelmiş Joyce’a ve kelimeleri şahane bir biçimde düzene sokmaya başlayıp, işi Ulysses’i yazmaya kadar götürmüş.

Hâşâ, kıyas kabilinden söylemiyorum elbette ama bendeniz ise şu dandik köşeyi yazmak için masaya oturduğumda, kelimeleri sıralamayı başaramıyorum kimi zaman.

Memleketin vaziyetine bakıyorum...

Bir yanda harbiden tarihî şeyler oluyor.

Bu memleketteki 30 senelik savaşı tarih yapacak şeyler.

O tarihî işlerle uğraşanlar, “Çok kırılgan bir süreç”, “Ülkenin sinir uçlarıyla oynamayın”,“Süreç zarara görmesin” diyerek, aman dikkat kontenjanından hepimizi uyarıyor mütemadiyen.

Eyvallah, haklılar...

Ama bu mevzuda iki çift laf edecek adamı, elini kolunu nasıl koyacağını bilemez hâle getiriyorlar.

Yani şairin, “Ütüsüz bir pantolon kadar tedbirliyim / Tarihî bir gerçek kadar sıkılgan”dizeleri misali bir ruh hâli...

Memleketin diğer yanını okuyorum...

Orada başörtülü penguenler, namaz kılan örümcek adamlar, kadınlara “bayan” demeye takık valiler, bebeklere “gâvur” sütü bulaşacak gerekçesiyle “süt bankası haramdır” diyenlerden oluşan bir zihniyet tablosu çiziliyor.

O tablo, iktidarın zihniyet tablosu tabii ki...

Bu Alice muhafazakârlar diyarında tablosu, “Eğer Kürt meselesini çözerlerse bunlar 10 yıl daha iktidarda kalırlar, ona göre” mesajıyla “çağdaş” kitlelere kaynak yapılıyor.

Üstüne bir de Başbakan Erdoğan’ın, “Meselenizi çözerim ama bir başkanlığınızı alırım”diyerek Kürt cenahıyla anlaştığı algısı ekleniyor elbette.

Biliyoruz ki, başkanlık sistemine bu memleketin vatandaşı soğuk bakıyor.

Tartışma ilk başladığında bunun nedenini merak ettim.

Çünkü sistem hakkında doğru dürüst bir şey bilmememe rağmen ben de öyleydim.

Uzun müddet merakım sürdü.

Bir gün, içinde bulunduğum ortamda manasızca bu mevzu tartışılıyordu, olumsuz manada söylenebilecek her şey söylendi.

Hepsi kulaktan dolma bilgilerle edilmiş laflardı.

Sonra birisi, “Başkan denen adamı biz hep Amerikan filmlerinde gördük. Kafamızda orayla bütünleşti. Tıpkı Amerika gibi o da gözümüzde büyüttüğümüz, adeta sihirli güçlere sahip biri. Yerli başkan olmaz, onun için bize uymaz” dedi.

Memleket insanının ruh hâlini yansıtan, duyduğum en iyi tesbitti.

Elbette Kürt meselesinin çözümünün, başkanlık sistemi için pazarlık unsuru yapılması feci bir hareket tarzı olur.

Ancak daha bu aşamada, başkanlık sistemiyle Kürtler haklarını asla alamazlar diyerek bütün bir çözüm sürecine karşı çıkmayı da anlayamıyorum.

Ya başka biri de çıkıp, bunca senedir parlamenter sistemde Kürtler haklarını alabildi mi peki, diye sorarsa?

Biliyorum, biliyorum... Siz gerçek demokrasinin olduğu bir sistemi kastediyorsunuz.

O zaman, Kürt meselesi çözülmeden demokrasi gelmiyor; demokrasi gelmeden Kürt meselesi çözülmüyor gibi bir havuz problemi sizleri bekliyor.

Ben ise “siyasette 24 saat çok uzun bir süredir” diyenlerdenim.

Ve tıpkı Avrupa’da final oynamak isteyen takımın hocası gibi düşünüyorum.

Hani daha iki maç kazanınca aceleci muhabir, “Hocam final oynar mıyız” diye sorar ve “Ben adım adım gitmekten, her maçı tek tek değerlendirmekten yanayım” diye cevap verir ya hoca.

İşte aynen öyle bir stratejiyle, finali görelim istiyorum.

oraldem@gmail.com