Maslak’tan bindiğim için neler kaçırdım bilmiyorum.

Ama yerime oturduğumda, minibüsçü muavin koltuğunda oturan bahtsızla tek kişilik muhabbetteydi.

Okumuş çocuk olduğu her hâlinden belli genç adam harbiden bahtsızdı, Çünkü şoför Sözcü kafasına bağlamıştı.

Vitesin yanında duran gazeteye arada eliyle pat pat vurup, birinci sayfadaki yerel seçim anketinden aldığı neşeyle konuşuyordu:

“Abicim” diyordu, “bak şimdi, bu AKP’ye ben oy vermedim, benim hanım vermedi, benim görümceyle kocası da vermedi; sorup soruşturuyorum bizim eş dost arkadaşlar da öyle...”

Genç adam hafiften başını sallamak durumunda kaldı.

Bunun üzerine devam etti, “herhalde sen de oy vermedin di mi abim, tabii yenge de vermemiştir...”

Genç adam zor durumdaydı, sol şakağında bir damarın attığını görebiliyordum, herhangi bir şey dememek için camı açıp “4. Levent... Metro...” diye bağırmaya kesinlikle razıydı.

Minibüsçü ise madem sükût ikrardan gelir o hâlde ben de sadede geleyim misali finali yaptı: “Peki o zaman kim verdi güzel abim? Kim verdi bu oyları?”

Eğer bir Hollywood müzikalinde olsaydık yolcular birden ayağa kalkar ve hep bir ağızdan “biz verdiiik/ biiiz.../ ikimizden biri AKP’liyiiiz...” misali komik bir şarkı söyleyerek şoförün etrafında dans ederler, yolcular arasındaki genç bir hatun da bahtsız genç adamın ellerinden tutup bir dans figürüyle onu kurtarırdı.

Fakat Sarıyer-Metro güzergâhındaki minibüsteydik.

Böylece şoförümüz mevzuu “hileli oylar”, “son seçimde elektrik kesintisi esnasında yapılan katakulliler” misali neticelere bağlayıverdi.

Ben de başımı minibüsün titreyen camına dayamış, neden medeni diyarlardaki gibi evimden yürüme mesafesinde bir metro durağı yok diye düşünüyordum.

Fakat birden tuhaf bir şey oldu.

O zamana kadar renksiz, ruhsuz, kokusuz bir CHP muhalefeti yapan şoför aniden seviye yükseltti ve şöyle dedi: “Dört milyar dolara füze alıyorlarmış şimdi. Tek dert de füzelerin düğmesi kimde olacak. Kimse çıkıp neden bu parayla füze alıyorsun demiyor. O paraya İstanbul’un trafik sorunu çözülür, onu çözsene...”

Patriotlar hususunda son günlerde duyduğum en manalı cümleler bunlardı.

Çünkü füze sahibi olmak yerine metro sahibi bir vatandaş olursam evime daha rahat giderdim.

Fakat dört milyar dolara Patriot füze sistemi alınıyor ve Meclis’iyle, medyasıyla bizim tek derdimiz“tetik” meselesi...

Bu para neticede bizim cebimizden çıkıyor.

Ama harcarken bize sorulmuyor.

Çünkü temsilcimiz olarak Meclis’e yolladıklarımıza sorulmuyor.

Çünkü AKP’nin büyük katkılarıyla askerî harcamalar denetime tabi değil.

Her şey Başbakan ile Genelkurmay Başkanı’nın ağzından çıkacak bir lafa bakıyor.

Bu para acaba memleketin eğitim bütçesinin, sağlık, ulaştırma bütçelerinin kaç katına tekabül ediyor?

Bilen var mı? Daha doğrusu söyleyebilen var mı?

Niye kimse çıkıp, arkadaşım ben füze almak yerine İstanbul’un her mahallesine ulaşan bir metro ağı istiyorum demiyor.

Neden kimse çıkıp bu paraların bizim sağlığımıza harcanmasını, memleketin her yerine okul yapılmasını istiyorum demiyor.

Çünkü dersen, ânında bir ton “tehdit” sıralarlar sana.

Bunca tehdit varken (ve yeni tehditlerin ülkeyi beklemesi resmî ideolojiyken) o soruyu sorana “vatan haini” derler.

Onun için yemez bunun hesabını sormak.

İyi de, halkın parasının nasıl harcandığının hesabının sorulamadığı rejimlere demokrasi, askerî harcamaları denetim dışı bırakan hükümetlere demokrat denmiyor medeni dünyada.

Ve kıymetli okur, bildiğim kadarıyla sen bunun için oy vermemiştin AKP’ye, yenge de bunun için vermemişti, eş dost ahbaplarınız da öyle...

Hatırlatayım dedim.

oraldem@gmail.com