- 2.02.2016 00:00
23 yıl önce bugün Sivas’ta yakın tarihimizin en kanlı provokasyonlarından biri yaşandı. Pir Sultan Abdal şenlikleri için Kültür Bakanlığı ve Valilik başta, devletin ilgili birimlerinin bilgisi dahilinde kente gelen çok sayıda aydın, yazar, sanatçı günler öncesinden göstere göstere organize edilen korkunç bir katliama maruz kaldılar. Madımak Oteli’nde güvenlik güçlerinin ‘gözetiminde’ kuşatılan insanlar, cayır cayır yakılarak öldürüldü. İkisi otel görevlisi, ikisi saldırgan olmak üzere toplam 37 kişi… Ölenler arasında semah ekibinden çocuklar da vardı…
Katliamı planlayanların kullandıkları argüman Aziz Nesin idi. Aziz Nesin ‘İslam düşmanı’ idi ve ‘din elden gitti gidiyor’ idi… Ajite edilerek toplanan insanların ağızlarına takılan slogan ise, ‘Sivas laiklere mezar olacak’…
Aziz Nesin yanan otelden itfaiye erleri tarafından itile kakıla kurtarıldı; aralarında Metin Altıok, Hasret Gültekin, Nesimi Çimen ve Asım Bezirci’nin bulunduğu insanlar ise, son nefeslerini ‘Ankara elbet kurtarır bizi’ bekleyişinde verdiler…
Madımak katliamının o tüyler ürperten görüntülerini hâlâ izlememiş olan varsa, birkaç dakikasını ayırıp izlesin derim. Çünkü o görüntülerde, Madımak Oteli içerisindeki insanlarla birlikte yanarken yangını huşu içerisinde tekbir getirerek izleyen binlerce insan var. Otelden alevler yükselmeye başlayınca kalabalıktan birilerinin sesi duyuluyor; ‘İşte cehennem ateşi’…
Süleyman Demirel cumhurbaşkanı olunca boşalttığı başbakanlık koltuğuna oturan Tansu Çiller’in olayla ilgili açıklaması hâlâ kulaklarımda çınlıyor: “Çok şükür, otel dışındaki halkımız bir zarar görmemiştir”. Demirel ise ‘Olaylar münferit’ demişti. ‘Münferit’ bir katliam işte…
‘Suçlu’ belliydi ve Aziz Nesin’di. Dönemin İçişleri Bakanı Mehmet Gazioğlu’nun Nesin’i suçlayan açıklamaları, sonradan hazırlanan iddianamenin de temel tezi olmuştu: “Aziz Nesin’in halkın inançlarına karşı bilinen tahrikleriyle halk galeyana gelerek tepki göstermiştir”.
Madımak katliamı davası ilginç bir seyir takip ederek 2014 yılında ‘zamanaşımı’ gerekçesiyle kapatıldı. Dönemin başbakanı ‘hayırlı olsun’ açıklaması yaptı. Davanın firari sanıklarından bazıları ölene değin Sivas’ta yaşamaya devam ettiler ve nasıl yakalanamadıklarını kimseler anlamadı (!). (Refah Partili Cafer Çakmak davanın 1 numaralı sanığı idi. Hiç yakalanmadı. Mahkeme önüne çıkmadı. Hesap vermedi. 2011 yılında memleketinde öldü.) Bazıları ise yurtdışına, mesela Almanya’ya gitmeyi tercih etmişlerdi. Ama kendilerini ne arayan ne soran oldu. Üstelik Almanya’nın ‘Ne yapalım bunları? İstiyor musunuz istemiyor musunuz?’ sorularına dahi cevap verilmedi.
Dava sürecinde savcılar olayı arka planıyla birlikte açığa çıkarmak iddia ve çabasında olmadılar. Zaten iddianame, ‘Tahrik’ ve ‘Aziz Nesin’ üzerine kurulmuştu ve adeta ‘hırsızın hiçbir suçu yoktu’.
Aynı yıl Ocak ayında Uğur Mumcu bombalı bir suikast sonucu hayatını kaybetmiş, cenaze töreninde binlerce insan ‘Türkiye laiktir laik kalacak’ sloganı atmıştı. ‘Birileri’ Türkiye’yi adım adım 28 Şubat’a hazırladı ve başardılar da. Gerçekten başardılar mı?
Bu soruyu asıl günümüz Türkiye’sine bakarak yanıtlamak gerekir. Ve IŞİD’in neden ve nasıl bu topraklarda bu denli rahat barınabildiğini, militan devşirebildiğini, silahlanabildiğini ve her birimizi tesadüfen yaşıyor bir hale getirdiğini DE düşünerek…
Yorum Yap