“Bir tarafta teknesi batıp kıyılara vuran çocuk yaşta mülteci bedenleri. Bir tarafta bombalarla parçalanmış çocuk bedenleri. Yuhh bize bee! Kelimelerin kifayetsiz kaldığı günler...”

Bu satırların yazarı Yunus Koca artık aramızda değil. Dün Diyarbakır'daki eczanesinde uğradığı saldırı sonucu hayatını kaybetti. Kendisini tanımıyorum, hatta varlığından bile uğradığı hunharca saldırıdan sonra haberdar oldum. İlk akla gelen şüpheli terör örgütü PKK. Önceki sivil cinayetleri gibi belki yarım ağız özür dileyecek, belki de maktulü şeytanlaştırıp cinayeti destanlaştıracaklar. Biz öldürmedik de diyebilirler ve haklı olma ihtimalleri var. Böylesine puslu havalarda bütün izlerin birbirine karıştığı ortamda her şey olabilir. İnşallah son yıllarda işlenen onlarca faili meçhuller listesine kaydedilip unutulmaya bırakılmaz.

 Koca'nın sosyal medyada yazdığı cümleler giderayak bize bırakılmış vasiyet gibi. ‘Kelimelerin kifayetsiz kaldığı günler…' tam da yaşadığımız travmayı anlatıyor. Her gün ülkenin bir köşesine şehit cenazeleri gidiyor. Babasını artık göremeyecek, boynuna sarılamayacak çocukların sayısı artıyor. Acılı anneler, babalar ve eşlerin isyanına hamaset nutukları eşlik ediyor. Bugüne kadar kimsenin aklına gelmeyen ‘neden ölüyoruz?' sorusu dillerde dolaşıyor.  Öte yanda hükümet medyasının kuru bir istatistik olarak yazdığı haberlerde yüzlerce teröristin öldürüldüğünden bahsediliyor. Eskiden cenazeleri gövde gösterisi için kullanan PKK şimdilerde güçlü görünmek adına kayıplarını göstermiyor. Onların anneleri babaları da evlat acısını yüreklerinde duyuyor. Onların kardeşleri dağa bir adım daha yaklaşmış oluyorlar ölüm haberlerini aldıkça. Silaha sarılana silahla cevap vermek dışında seçenek kalmıyor ama bunun çare olmadığını 30 yıldır yaşayarak öğrendik. Terörist öldürerek terörü bitiremediğimiz, gün gibi ortada.

Bir de siviller ve sayıları çift haneli rakama ulaşan çocuklar var... Yunus Koca ‘yuh bize' diye bitirdiği mesajında “Bir tarafta teknesi batıp kıyılara vuran çocuk yaşta mülteci bedenleri. Bir tarafta bombalarla parçalanmış çocuk bedenleri.” diyordu. Aslında herkes aynı duyarlılığı gösterse, akan kanda sorumluluğu olduğunu itiraf etse; yüzlerce operasyon binlerce hava harekâtıyla başaramadığımız şey gerçekleşecek: Terör bitecek, kan duracak.

Kürt siyasi hareketi ‘yuh bize' diyebilse. Selahattin Demirtaş, Ceylanpınar'da şehit edilen polisler için “Kim ne derse desin kirli bir infaz” açıklaması yapmış; ama geç kalmıştı. Hedefine ulaşmadı. Keşke bu sefer gecikmese.

PKK'lı aileler, Yarbay Mehmet Alkan kadar cesur olsalar… ‘Neden seçimde hayal bile edilemeyecek başarı yakalanmışken ülkeyi ateş topuna çevirdiniz?' sorgulaması ile örgütü ırgalasalar. İspanya'da ETA taraftarları ‘Basta ya' (Yeter artık) demeden çözüm gelmemişti. Bizde de başka yol görünmüyor.

“PKK, süreci kullanarak şehirlere 80 bin silah yığdı” sözleriyle milletin sabrını test edenler de ‘yuh bize' deme erdemi gösterse. ‘Barışı da savaşı da yüzümüze gözümüze bulaştırdık' şeklinde özeleştiri verseler. ‘Dağa çıkan çocuk, yola yerleştirilen bombada benim sorumluluğum, benim günahım var' çizgisine gelebilseler.

Yuh bana; keşke kınayıcının kınamasına bakmadan çözüm sürecini biraz daha cesaretle destekleseydim; daha cesurca eleştirseydim. Yüksek sesle hem ‘tek yol barış' hem de ‘şehirlere silah yığılıyor görmüyor musunuz!' diyebilseydim.