7 Haziran seçimlerinin iki kaybedeni var: Cumhurbaşkanı Recep T. Erdoğan ve onun kötü bir taklidi olan Başbakan Ahmet Davutoğlu. Erdoğan, kendini yarışın bir parçası haline getirerek bir yıl önce aldığı yüzde 52’lik oranı 41’in altına düşürdü. 400 vekil talebiyle yaptığı onlarca mitingin karşılığında 260 sandalye bile alamadı.

Ahmet Davutoğlu ise doğru teşhisler yapmasına rağmen cesareti ve kişilikli duruşu gösteremedi. İnşaat lobisine karşı sanayiyi öne çıkarmak istedi, işittiği azarla geri adım attı. Şeffaflık ve yolsuzlukla mücadeleye teşebbüs etti. “Seçim öncesi il başkanı yapacak adam bulamazsınız.” fırçasıyla kabuğuna çekildi. Yolsuzlukların halkta karşılık bulmaya başladığını fark etti, ‘Yüce Divan’ diyecek oldu; Erdoğan tarafından pişman edildi. Çift başlılığı kabullendi, atanmış başbakan suçlamasını yuttu.

Muhalefet partileri seçimin tartışmasız galibi. MHP, hem yüzde hem de sandalye hesabıyla açık bir zafer kazandı. HDP, kendi ifadeleriyle ‘emanet oy’ almayı başararak Türkiye partisi olma yolunda önemli bir kredi elde etti. Bütün provokasyonlara rağmen sükûneti elden bırakmadı. CHP, oy oranını istediği gibi yükseltemedi ama AK Parti’nin gerilemesinde önemli payı var. Kemal Kılıçdaroğlu, ideoloji üzerinden siyaset yapan partiyi, sorunları konuşan ve çözümler öneren çizgiye taşıdı. Aldığı inisiyatifle diğer muhalefet partilerinin de asgari ücret, tarım sektörünün sorunları, emekli maaşı gibi reel zeminde siyaset yapmasının öncülüğünü üstlendi.

Gelelim Parlamento kazandı kısmına… Hükümet alternatifleri önümüzdeki günlerde yoğun bir şekilde tartışılacak. Koalisyonlar, azınlık ya da çok konuşulmayan seçim hükümeti seçenekleri masaya gelecek. Parlamenter sisteme güvenoyu anlamına gelen sonuçlar, TBMM’nin kişilikle ve bağımsız duruşunun da teminatı olacak. Erdoğan’ın taşeron kanun çıkarma fabrikasına dönen ve pek çoğu Anayasa’ya aykırı yasaları çıkaran Parlamento gitti. Bu seçimin en önemli sonucu budur. Şimdi daha bağımsız, çoğulcu ve sistemin taşıyıcı kolonlarından biri olan Meclis geri geldi. Sistemdeki anomali durumun kaynağı haline gelen Parlamento normale döndüğünde devlet de normalleşecek. Bürokrasi, tek adam yönetiminin kişisel mücadelelerini veren memurlar olmaktan çıkacak. Yolsuzluk Soruşturmaları tekrar gündeme gelebilecek. Muhalefetin seçeceği Meclis başkanı, cumhurbaşkanını dengeleyen konum elde edecek. Başbakan, Anayasa’dan kaynaklı yetkilerini kullanmaktan çekinmeyecek ve Erdoğan’ı anayasal sınırlarına çekilmeye zorlayacak. Kuvvetler ayırımı geri geldi.