Yıldız Biray Çulfaz. Onu özleyeceğim, yumuşacık gülüşünü, narin zarif davranışlarını, yıldız yıldız bakışını, sevgi dolu yüreğini ve hayata karşı dimdik duruşunu çok özleyeceğim.

Çok görüşemezdik ama ne zaman karşılaşsak dün ayrılmış gibi kucaklaşabildiğim insanlardandı Yıldız. O da yurtdışında yaşamak zorunda kalan "İKD'liler" ekibindendi. Onunla 70'li yıllarda kadın hareketinin içinde (İKD'de) tanıştım. Gençtik, umutluyduk, geleceğimizi kendi ellerimizle kurabilmek ve çocuklarımıza barış içinde yaşanası bir dünya bırakabilmek amacıyla çıktık yola. Başaramadık. Ama o da umudunu hep diri tutan ve teslim olmayan bir kadındı. Bu paylaşımıma ek olarak iki fotoğraf koydum. Birinci fotoğrafı İstanbul'da 2008 yılında Kızlarla bir yılbaşı buluşmasında çekmiştim. Siyah beyaz fotoğrafta, sanırım hepimiz 25'li yaşlardayız. İKD Fatih Şubesi'nin bir toplantısı. Yıl 1975 falan olmalı. Ben de o şubenin üyesiydim ama kendimi göremedim. Yıldız bu fotoğrafta soldan dördüncü. Sağ başta oturan beyaz kazaklı arkadaşımızı da (Sema Azkan) 90'lı yıllarda Essen'de kaybettik. Fotoğraflarımızda artık yeri doldurulamayacak kara delikler çoğalıyor.

Çok üzgünüm. İnsanın bir arkadaşını kaybetmesi o kadar ağır ki, etinden et koparılmış, hatıralarının yarısı çalınmış bir daha ulaşılamayacak biçimde silinmiş gibi bir his bu.

Uzun zamandır hastaymış, bilmiyordum.

Güle güle git sevgili Yıldız. Bu gece ve gökyüzünün parlak olduğu her gece yıldızlara bakarak, pırıl pırıl parlayan gözlerini arayacağım.

(Berin Uyar. 5 Ağustos 2015)