Sevgili dostum Münir Aktolga’nın herkesin okumasında yarar gördüğüm müthiş bir çalışmasını okudum.

Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun Stratejik Derinlik kitabının çok yönlü bir eleştirisinin yapıldığı araştırma yazısının bende bıraktığı sonucu da yazının başlığı yaptım.

“Yeni; eksininin içinden, onu inkar ederek çıkar” gerçeğine vurgu yapan Aktolga, devamla çok önemli bir tespit yapıyor.

“yeni” ile “eski” arasındaki ilişki ne kadar ilginç değil mi, önce “eskinin” içinden “yeniye” ait maddi gerçeklik ortaya çıkıyor; yeni doğan bu çocuğa ilişkin bilinç ise daima sonradan-geriden geliyor.

Öyle sanıyorum eskiye karşı yeniyi savunmanın güçlüğü de burada başlıyor.

Yazının bütününden çıkan en önemli sonuç, Davutoğlu’nun kitabında savunduğu Yeni Türkiye iddiası, eskinin kalıpları içerisinde yeniyi oluşturma çabası ve niyetiyle örtüşmüyor.

Eskiyi inkar ederek yeniyi bulma yerine, elde ettiğin gücü yeterli sayarak eskiye daha sıkı sahiplenmek, bir anlamda devleti savunmak durumuna gelmişsen, oradan bir yeni çıkarmak mümkün değil.

Hele de eskiyi restore ederek yeniye ulaşmayı hedefleyen bir stratejik zihniyet ve buna bağlı yapılan stratejik planla sonuca varmak hiç mümkün değil.

Stratejik derinlik deyince de, Osmanlının mirasına sahip çıkmak, şanlı geçmişimizi geri getirmek olarak anlarsanız, bu bir anlamda tarihi bilmemektir.

Oysa “Tarihi bilmek gereklidir, çünkü tarih bilmek, kendini bilmektir.”

Öyle sanıyorum, yeni soru ve yeni gelişmelerin ışığında Aktolga’nın bu çalışması bir kitap haline gelir, İktidar-muhalefet ilişkileri ve AK Parti nin Türkiye siyasetindeki yeri konusunda yeni açılımlar ortaya koyar.

Bu çalışmadan yola çıkarak şunu söylemek mümkün.

Eskiyi restore ederek, yeni olmaya çalışan yalnızca AK Parti değil.

Gerek ana muhalefet partisi CHP ve gerekse AK Parti karşıtlığı üzerinden devlet cephesinde bir araya gelen sol muhaliflerde de aynı zihniyet bulanıklığını görebiliyoruz.

Kemal Kılıçdaroğlu’nun genel başkan olduğu kurultaydan bu yana CHP de sıkça kullanılan bir söylem, “Yeni CHP”

Hala da kendisine siyasette alan açma ihtiyacı duyduğu zaman sarıldığı en belirgin sermayesi bu söylem.

Peki, Yeni CHP eskinin içinden çıktı da, eskiyi inkar edebildi mi?

Eski siyaset tarzı ve klasik devletçi eski söylemlerle “yeni” olunabilir mi?

21. yüzyılda hala köhnemiş politik tarz ve ilişkilerle muhalefet yapılarak, iktidar olmak mümkün müdür?

Sevgili Aktolga’nın da altını çizdiği gibi “İlişki etkileşmedir, etkileşince de değişerek değiştirirsiniz.

Ancak görüldüğü üzere cumhuriyetle yaşıt köklü bir parti, hala kuruluş yıllarındaki çizgisinden sapmamakla övünebiliyor, bir pranga gibi kendini bağlayan tabularından vazgeçmemekte direniyor.

20. yüzyılın milliyetçi paradigmalarını kendisine rehber ediniyor, eskiyi inkar yerine, eskinin kadrolarından ve onların çağın gerisinde kalmış statükocu zihniyetinden medet umuyorlar.

Burada eskiyi inkar konusunu yeniden açmakta yarar var.

Eskiyi yok saymak değil söylemek istediğimiz. Yeni, kuşkusuz eskinin içinden çıkacaktır ama kendisini yeniden şekillendirerek, olumlayarak var olacaktır. Eskiyi restore ederek, daha anlaşılır dille, allayıp pullayarak, cilalayarak yeni olunamayacağını anlatmaya çalışıyoruz.

İlginç olan, solun geleceğinin önünde CHP yi engel olarak gören devrimci solcuların bir kısmı da gelenekçi Kemalist çizgiyle paralel olarak, eski ideolojik referanslar üzerinden yeniyi oluşturmaya çabalıyorlar.

Bildik söylemle” yenidünyada yeni şeyler söylemek lazım”demek, belki çok kısır kalacaktır.

Yeni şeyler söylemenin ötesinde eskiyi yok saymadan, eskinin etkisinden kurtularak yeni politikalar oluşturmak, gelişen ve değişen yeni küresel ilişkilere uygun projeler yapmak zorundayız.

Aksi halde yeni diye diye, eskinin savrulan külleri arsında boğulur gideriz.