Önünde duran bariyerlere yaslanarak zor ayakta duruyordu kadın.

Elinde megafonla birileri isimler okuyor ama o duyamıyordu.

Daha çok kar, daha çok sömürü için kör olmuş gözlere, sağırlaşmış vicdanlara inat bir umutla bekliyordu. Duymak istemiyordu çocuklarının babasının adını.

Yüzü- gözü kapkara çıkıp gelsin umuyordu o kalabalığın içinden. Gelsin ki yetim kalmasın üç çocuğu, gelsin ki, yas yerine dönmesin gecekonduları.

Çocuklara ayakkabı alamadığı için bahçe duvarına çömelmiş hıçkırarak ağladığı son bayram sabahını hatırladı.

Bursa da göçükte yaşamını yitiren, adlarını bile bilmediği işçiler için de ağlamıştı üç yıl önce, kimseye göstermeden sessizce.

Ayakları titremeye başladı kadının, neredeyse yığılıp kalacak yere.

İnatla tutundu bariyerlere, görevlilerin konuşmalarını duyamıyordu, alana biriken kalabalığı bulanık görmeye başladı. Soğuk terler sardı bedenini, dokunsalar ağlayacaktı.

Artık sesi de çıkmaz oldu, yüreğine akmaya başladı gözyaşları.

Bir yandan ambulansların kulakları sağır eden siren sesleri, bir yandan cenaze arabaları, madenci ailelerinin feryatları yeri göğü inletiyordu.

Gücü tükenmişti kadının.

Çocukları geldi gözünün önüne. Onlar ne haldeydi kim bilir, babaları gelmezse ne olurdu halleri. Nasıl büyütecekti onları bir başına.

Başı dönmeye başladı kadının, bir anda zifiri karanlık oldu her yer.

Sanki birileri kocasının adını okuyordu.

Bir hastane odasında açtığında gözlerini, konuşamıyordu.

Bağırmak geliyor içinden, çıkmıyordu sesi. Ağlamak istiyordu, dökülmüyordu gözünden yaşlar.

Kömür karası gözlerde yaş kalmamıştı.