Son günlerde CHP içerisinde estirilen fırtınaya bakacak olursak; sosyal demokrat bir parti olmasının önündeki en büyük engelin kendi içindeki ulusalcılar olduğunu fark eden Kılıçdaroğlu ve yenilikçiler, kendilerine yeni bir yol çizmenin şart olduğunu sanırım anladılar.

            Aslında bu yeni politik durum, partinin en keskin ulusolcularından Güler Ayman, Süheyl Batum gibilerin son açıklamalarından çok daha önce kendini hissettirmeye başlamıştı.

            “Diğer halklar ancak Türk milletinin hizmetçisi, kölesi olabilir” türünden derin yorumlarıyla tanıdığımız Esat Mahmut Bozkurt’ dan bu yana CHP nin genlerine işlemiş milliyetçi damardan her fırsatta ırkçılık, kin ve nefret akmaya devam etmiştir.

            Kemal Kılıçdaroğlu’nun esmer Türkleri temsilen partinin başına geçmesiyle birlikte bunu hazmedemeyen, ulusalcılığı sosyal demokratlık olarak parti tabanına yutturmaya çalışan milliyetçi kanat, MHP yi bile kıskandıracak eylem ve söylemlere imza attılar.

            Ne zaman ülkemizde barışa yönelik olumlu gelişmeler oldu, önce bu kesim rahatsız oldu ve “ vatanın ve milletin bölünmez bütünlüğü” uğruna savaş çığırtkanlığına başladılar.

            Hüseyin Aygün gibi, kökenini inkar etmeyen, vicdan sahibi, demokrat kişilere tahammül gösteremeyen bu gelenekçi kanat, şimdi de CHP nin 1930 lu yılların zihniyetiyle yönetilmesini istiyorlar.

            Aslında Güler Ayman yeni bir şey söylemedi. Söyledikleri CHP nin ideolojik derinliklerinde her zaman vardı. Bu söylem beni çok şaşırtmadı ancak CHP içerisindeki kimi insanların parti içerisindeki bu sağlıklı ayrışmadan niye rahatsız olduklarını anlayamıyorum.

            CHP, Türkiye için, barış ve demokrasinin tüm kurum ve kurullarıyla yerleşmesi ve bu ülkede yaşayan herkesin eşit yurttaşlık temelinde birlikte yaşayabilecekleri bir siyasal iklimin oluşması için mutlak gerekli bir siyasi partidir.

            Bugün hepimizin rahatsız olduğu, AK Partinin otoriterliğe yönelen kimi uygulamalara yönelmesinin kaynağında güçlü bir muhalefetin olmayışı yatıyorsa eğer, CHP nin Kılıçdaroğlu’nun da işaret etiği gibi evrensel sosyal demokrat ilkelere uygun bir muhalefet yürütmesi hem ülke, hem parti yararınadır.

            CHP, ideolojik kodlarını yeniden belirlemeden, politik referanslarını gözden geçirip, ilkesel olarak evrensel bir çizgiye oturmadan, kendisine yeni bir siyasi harita oluşturmadan, “yeni” olamaz.

            Bu noktada geçmişte yaşadığım bir anekdotu aktarmak istiyorum

            Eski Adana’ da çok yıllar öncesi taksi dolmuşlar vardı. Milli Mensucat fabrikasından emekli bir vatandaş, yetişkin iki oğluna iş olsun diye bu arabalardan bir tane alır ve Şakirpaşa hattında çocuklar çalışmaya başlar. Ancak neredeyse hurdaya dönmüş dolmuş iki güne bir ya tekel fabrikası civarında ya havaalanı kavşağında arıza yapar ve o gün izinli olan, diğerini şikayet eder babasına. Bir başka gün diğer oğlu, kardeşini şikayet eder, iş bilmezlikle suçlar. Bu şikayetlerden bunalan baba, bir gün iki oğlunu da karşısına alır ve şöyle söyler.”Evlatlarım, boş yere birbirinizi suçlayıp, hırpalamayın. Suç ne sende ne onda, suç arabada. Artık bu arabanın yenilenmesi lazım.”

            Halkın sağduyusuna önem vermeyen, halkı küçümseyen ve hatta ulusolcuların yaptığı gibi kimi zaman etnik yapılarına ya da sosyal konumlarına göre halkı bölmeye çalışan, sonra da utanmadan, başkalarını bölücülükle itham edenler bu parti için en büyük engeldir. Bu engellerden kurtulmadan CHP, gerçek anlamda bir sosyal demokrat parti olamayacağı gibi, böyle bir eskiye öykünmenin adı da “yeni” olamaz.

            Bu tür eleştirileri yapanları düşman gibi gören bir anlayıştan kurtulmak ve hatta geçmişte yapılan yanlıştan ders çıkararak, özeleştiri yapmak gerekir, diye düşünüyorum.

            Ne bu ülkenin CHP gibi köklü bir partiyi yok sayma, ne de CHP yönetiminin kendi dışındaki solu düşman, kendi içindeki muhalif düşünenleri bölücü sayma hakkı vardır. Aksi halde hiç kimse bunun sorumluluğunu taşıyamaz.

            CHP içerisinde ilkeli bir arınmanın yaşanması hem mümkün, hem zorunludur.